Alain Prost urodził się 24 lutego 1955 roku w Lorette we Francji. Pierwotnie chciał być piłkarzem, ale jako nastolatek zaczął jeździć gokartami i dobrze sobie radził, choć zyskał reputację trochę szalonego kierowcy. Przystąpił do zawodów Volant Elf organizowanych przez Winfield School na torze Paul Ricard i jesienią 1975 roku zdobył w nagrodę możliwość startów w Formule Renault w sezonie 1976. Od razu pokazał klasę i całkowicie zdominował Francuskie Mistrzostwa Formuły Renault. W 1977 roku zdominował także Europejską Formułę Renault i wówczas francuski koncern zdecydował się na umieszczenie go w Formule 3. Tam po problemach z podwoziem Martini w pierwszym roku startów, w drugim zdobył już mistrzostwo zarówno we francuskiej, jak i europejskiej Formule 3.


Pod koniec 1979 roku Prost odbył testy z zespołem McLaren i podpisał z nim kontrakt na sezon 1980. Zdobył punkty w swoich dwóch pierwszych Grand Prix, jednak podczas kwalifikacji do trzeciego wyścigu – GP Południowej Afryki – wypadł z toru po awarii zawieszenia i doznał złamania nadgarstka. Ominęły go z tego powodu dwa wyścigi, a do ścigania wrócił w maju na GP Belgii. Kolejne punkty zdobył w GP Wielkiej Brytanii i Holandii, ale pod koniec sezonu znów dały o sobie znać awarie zawieszenia (w tym jedna gdy jechał na trzeciej pozycji w GP Kanady) i wówczas zdecydował się opuścić McLarena, by podpisać kontrakt z Renault.

Po niezbyt udanym początku sezonu 1981 (tylko jeden ukończony wyścig na siedem startów), w GP Francji odniósł swoje pierwsze zwycięstwo. Później wygrał jeszcze w Holandii i we Włoszech, kończąc rywalizację na piątej pozycji w klasyfikacji Mistrzostw Świata. Sezon 1982 rozpoczął dwoma zwycięstwami, jednak w kolejnych wyścigach zespół zaczął mieć problemy z niezawodnością i dopiero w drugiej połowie sezonu sytuacja uległa poprawie. Francuz nie wygrał już co prawda ani jednego wyścigu w tym sezonie, ale w klasyfikacji generalnej uplasował się ostatecznie na czwartej pozycji.


W 1983 roku wydawało się, że MŚ ma już w zasięgu ręki. Zwyciężył we Francji, Belgii, Wielkiej Brytanii i Austrii, ale do tytułu zabrakły mu na koniec raptem dwa punkty. Renault obwiniło Francuza i został on usunięty z zespołu, by na sezon 1984 powrócić do McLarena, którym teraz dowodził już Ron Dennis. Będąc zespołowym partnerem Niki Laudy, Prost na własnej skórze przekonał się, że nie tylko szybkość potrzebna jest do zdobycia tytułu MŚ. Pomimo zwycięstw w Brazylii, San Marino, Monte Carlo, Niemczech, Holandii, na Nurburgringu i w Portugalii, nie udało mu się zdobyć mistrzostwa. Przegrał rywalizację z Laudą o zaledwie pół punktu, mimo iż ten wygrał tylko pięć wyścigów.

Sezon 1985 przyniósł w końcu Prostowi pierwsze Mistrzostwo Świata z pięcioma zwycięstwami za kierownicą bolidu McLaren-TAG. W 1986 roku także zdobył koronę mistrza, pokonując w zdumiewający sposób kierowców zespołu Williamsa-Honda, Nigela Mansella i Nelsona Piqueta. W sezonie 1987 McLaren-TAG nie był już tak konkurencyjny, ale mimo to Francuz wygrał trzy wyścigi i ukończył rywalizację na czwartej pozycji w klasyfikacji generalnej.

Rok 1988 przyniósł nowego dostawcę silników, Hondę i nowego partnera zespołowego, Ayrtona Senną. Obaj kierowcy całkowicie zdominowali mistrzostwa – Prost zwyciężył siedem razy, jednak w walce o tytuł został pokonany przez Sennę, który wygrał osiem wyścigów. Dominacja zespołu McLaren-Honda miała również miejsce w sezonie 1989, jednak zakończył się on kontrowersyjną kolizją na torze Suzuka w Japonii. Prost wjechał w Sennę na szykanie i zapewnił sobie w ten sposób trzeci tytuł MŚ.



W trakcie sezonu 1989 stosunki pomiędzy obydwoma kierowcami stały się tak bardzo napięte, iż Prost postanowił przejść do zespołu Ferrari. W trakcie sezonu, podczas konferencji prasowej po GP Włoch nastąpił przełom w stosunkach pomiędzy obydwoma kierowcami. Wyścig wygrał Senna, Prosty był drugi, a Gerhard Berger trzeci. Mimo to na konferencji Berger usiadł w środku, choć powinien tam siedzieć Senna. O nic nie pytany Austriak opowiedział o taktyce, doborze opon itd., po czym wstał i... ku zdumieniu wszystkich obecnych wyszedł!


Na sali zostali dwaj wrogowie. Nastała cisza. Po chwili ktoś z sali zapytał: "Jak długo jeszcze potrwa, zanim choćby złagodzicie swój spór?" Kierowcy zaczęli mówić, że chcieli się pogodzić – w Phoenix Prost chciał podać Ayrtonowi rękę, ale nic z tego nie wyszło. Podczas konferencji stosunki poprawiły się jednak i obaj panowie zawarli rozejm. Jak się później okazało, nie na długo. Prost zwyciężył pięć razy i wszystko wskazywało na to, że tytuł powędruje w jego ręce. Tymczasem Senna postanowił zrewanżować się w GP Japonii za kolizję sprzed roku i na pierwszym zakręcie wypchnął Francuza z toru, zdobywając swój drugi tytuł. Obaj znów się znienawidzili.

Sezon 1991 nie był już tak udany dla Ferrari i pod koniec roku Prost został zwolniony za krytykowanie zespołu. Było już zbyt późno, aby znaleźć posadę na sezon 1992, ale na 1993 rok zatrudnił go będący wówczas w szczytowej formie zespół Williams-Renault. Francuz wygrał siedem wyścigów i zdobył swój czwarty tytuł MŚ, jednak pod koniec roku postanowił przejść na emeryturę, ponieważ Frank Williams chciał zatrudnić Sennę. Co prawda Francuz odbył później testy z zespołem McLaren-Peugeot, ale ostatecznie nie zdecydował się na starty.



Po odejściu z Williamsa, Prost został komentatorem wyścigów we francuskiej telewizji, ale starał się także namówić Renault do podpisania umowy na dostawę silników. Gdy to się nie udało, zaczął pracować w McLarenie jako doradca i równocześnie próbował przekonać Peugeota, aby ten dołączył do będącego w planach jego własnego zespołu F1. Tym razem udało się i w lutym 1997 roku Francuz wykupił zespół Ligier, ogłaszając zawarcie trzyletniej umowy z Peugeotem na dostawę silników w latach 1998-2000.

Wraz z zespołem odziedziczył kierowców: Oliviera Panisa i Shinjiego Nakano, silniki Mugen-Honda oraz opony Bridgestone. Sezon 1997 nie był zbyt łatwy, jednak bolid JS45 okazał się bardzo konkurencyjny, gdy opony Bridgestone pracowały jak należy i przed GP Kanady Panis zajmował trzecią pozycję w klasyfikacji generalnej. Niestety miał tam ciężki wypadek i doznał poważnego złamania obu nóg – na jego zastępcę Prost wyznaczył Jarno Trullego. Włoch dobrze siebie radził, prowadząc nawet w GP Austrii, zanim z walki wykluczyła go awaria silnika. Panis wrócił do rywalizacji we wrześniu, zdobywając od razu jeden punkt.


Pierwsze prawdziwe podwozie Prosta, AP01, nie było zbyt udane. Samochód był bardzo zawodny i sezon 1998 okazał się ogromnym rozczarowaniem. W 1999 roku AP02 miał być już niezłym samochodem, ale silnik Peugeota był zbyt duży i zbyt ciężki. Sezon 2000 natomiast okazał się kompletną porażką. Współpraca z Peugeotem została zerwana i zespół miał trudności z pozostaniem "przy życiu". W końcu Prost musiał sprzedać udziały w swoim zespole rodzinie Dinizów. W sezonie 2001 zespół używał silników Ferrari, jednak bolid AP03 nie okazał się zbyt udany.

Prost jako właściciel zespołu najwyraźniej nie był już w tej samej lidze co Prost jako kierowca – zespół wypadł z interesu na początku 2002 roku. W ostatnich latach Francuz powrócił do ścigania, uczestnicząc w wyścigach na lodzie Andros Trophee. Pomimo braku sukcesów w roli szefa zespołu, na zawsze pozostanie jednym z najbardziej utalentowanych kierowców F1. Wyróżniał się niezwykle analitycznym podejściem do ścigania, dzięki czemu zyskał sobie przydomek "profesor". Warto także wspomnieć o tym, iż kilka miesięcy przed śmiercią Senny zdołał się z nim w końcu pogodzić, dlatego też strata Brazylijczyka okazała się dla niego dosyć bolesna.


Mistrzostwa Świata – 1985, 1986, 1989 (McLaren) i 1993 (Williams)
Starty – 201
Zwycięstwa – 51
Drugie miejsca – 35
Trzecie miejsca – 20
Pole positions – 33

Zobacz także: profil kierowcy

Źródło: GrandPrix.com, Grand Prix Hall of Fame

(Pomoc w tłumaczeniu: Marek Roczniak)