2023 Pozbawiony posady decyduje się na powrót do Red Bulla jako trzeci kierowca. W trakcie sezonu staje się kandydatem do kokpitu Sergio Pereza, który zaczyna wyraźnie odstawać od Verstappena. W lipcu podczas testów na Silverstone zostaje mu powierzony bolid RB19 i z marszu prezentuje w nim konkurencyjne osiągi. Jeszcze tego samego dnia zastępuje Nycka de Vriesa w juniorskim AlphaTauri, by w wyścigach zapracować na powrót do seniorskiej stajni. Mimo to w trakcie swojego trzeciego weekendu na Zandvoort łamie rękę w wypadku i wypada na pięć tygodni. Wraca do kokpitu w Austin i najlepszy wynik w sezonie notuje w Meksyku, gdzie rusza czwarty i zgarnia jedyne sześć punktów za siódme miejsce. W końcowej tabeli jest siedemnasty i ostatecznie pozostaje na kolejny rok w AlphaTauri.
2022 Przechodzi przez jeden z najgorszych sezonów w całej karierze, stanowiąc tło dla Lando Norrisa. Zdobywa ponad trzy razy mniej punktów od partnera, tylko ośmiokrotnie finiszując w pierwszej dziesiątce. Wielokrotnie odpada w kwalifikacjach na etapie Q1, a jego najlepszą pozycją na mecie jest piąta w Grand Prix Singapuru. W tabeli zajmuje dopiero jedenaste miejsce z dorobkiem 37 punktów. McLaren poirytowany brakiem postępów Daniela decyduje się w trakcie letniej przerwy na rozwiązanie ważnego kontraktu na 2023 rok. Pozbawiony szans na konkurencyjną posadę odrzuca oferty Haasa i Williamsa wypadając ze stawki, chcąc skoncentrować się na powrocie do startów w F1 od sezonu 2024.
2021 Notuje koszmarną pierwszą połowę sezonu, podczas której nie potrafił dostosować się do podsterownej charakterystyki bolidu McLarena. Jest cieniem dla Lando Norrisa, który w tym czasie trzykrotnie wchodzi na podium i bardzo często nawiązuje walkę z czołówką. Sytuacja odwraca się po letniej przerwie, kiedy to punktuje lepiej od partnera, a na Monzy rusza drugi i obejmuje po starcie prowadzenie. Udaje mu się zwyciężyć po raz ósmy w karierze i przywraca McLarena na najwyższy stopień podium po prawie dekadzie oczekiwania. Na koniec sezonu zajmuje ósme miejsce z dorobkiem 115 punktów.
2020 Renault po trudnym sezonie zdecydowało się na zmianę konceptu samochodu, co wreszcie pozwala zbliżyć się ekipie do czołowej trójki. Osiągami na torze nawiązuje do czasów Red Bulla i podczas wyścigu na torze Nurburgring zdobywa dla zespołu upragnione podium za trzecie miejsce. Powtarza tę sztukę jeszcze na Imoli, co w klasyfikacji pozwala mu na zdobycie piątego miejsca ze 119 punktami. W wewnętrznym pojedynku nie pozostawia również żadnych szans Oconowi. Ma od niego prawie dwa razy większy dorobek, a w kwalifikacjach pokonuje go piętnastokrotnie. Pomimo postępów Renault, jeszcze przed sezonem decyduje się na podpisanie kontraktu z McLarenem na starty od 2021 roku.
2019 Przejście do zespołu ze środka stawki okazuje się być dla niego trudnym doświadczeniem. Renault wyraźnie zawodzi, przygotowując dopiero piąty najszybszy bolid, który do tego prezentuje wysoki poziom zawodności. Przez błędy zespołu zostaje wykluczony z kwalifikacji w Singapurze, a także z wyścigu w Japonii, gdzie finiszował szósty. Z kolei on sam kilkakrotnie angażuje się w incydenty, w których widać jego frustrację i jest karany przez sędziów. Na pocieszenie pozostaje mu dominacja nad zespołowym partnerem. Najwyżej plasuje się we Włoszech na czwartym miejscu, a w klasyfikacji jest dziewiąty z dorobkiem 54 punktów.
2018 Osiąga szczytową formę, lecz jego bolid prezentuje gigantyczny poziom zawodności. Nie kończy aż ośmiu wyścigów, z czego siedmiu przez usterkę techniczną. Ma obiecujący początek sezonu wygrywając w Chinach, by kilka tygodni później w Monako zaliczyć najlepszy weekend w karierze. W kwalifikacjach jest poza zasięgiem konkurencji i zdobywa pole position, natomiast w drodze po zwycięstwo pokonuje ponad połowę dystansu z uszkodzonym ERS. W pozostałych Grand Prix nie pojawia się już ani razu na podium, choć kwalifikacje w Meksyku padają jego łupem w świetnym stylu. W tabeli jest szósty, zgarniając 170 punktów. Latem podejmuje sensacyjną decyzję o przejściu do Renault od sezonu 2019.
2017 Aerodynamika ponownie zaczyna odgrywać kluczową rolę w F1 i Red Bull jest typowany do powrotu do walki o mistrzowskie tytuły. Mimo to z początku model RB13 nie pozwala nawiązać bliskiego pojedynku z Ferrari oraz Mercedesem, lecz Daniel notuje kilka bardzo mocnych występów, a w Azerbejdżanie, gdzie w pewnym momencie jechał siedemnasty, udaje mu się odnieść piąte zwycięstwo w karierze po chaotycznych zmaganiach. W końcówce sezonu Red Bull dołącza do ścisłej czołówki, lecz traci szansę na dobre wyniki przez wysoką awaryjność jednostek Renault, które wypaczają również jego zespołowy pojedynek z Maksem Verstappenem. Ostatecznie zdobywa 200 punktów, które gwarantują piąte miejsce w klasyfikacji.
2016 Red Bull notuje wyraźny progres względem sezonu 2015, a jednostka Renault przemianowana na TAG Heuer prezentuje dobre osiągi oraz wysoki poziom niezawodności. Mimo to nie jest w stanie tego pokazać na początku zmagań, gdyż w Chinach po objęciu na starcie pozycji lidera wybucha mu opona, w Rosji uderza w niego zespołowy partner, a w Hiszpanii i Monako traci szansę na wygraną po błędach zespołu. Kolejne rundy upływają mu pod znakiem pojedynku z nowym partnerem, Maksem Verstappenem, który postawił bardzo trudne warunki. Dopiero w Malezji odnosi upragnione zwycięstwo, a zgromadzone w całym sezonie 256 punktów pozwala mu zająć wysokie trzecie miejsce za kierowcami Mercedesa.
2015 Przed sezonem liczy na włączenie się do walki o mistrzowski tytuł, jednakże Renault nie poczyniło żadnych postępów ze swoją jednostką, która na dodatek prezentowała gigantyczny poziom zawodności. Z tego powodu Red Bull jest zmuszony do walki o punktowane pozycje i tylko dwukrotnie udaje się Ricciardo zameldować na podium. Nie dojeżdża na metę trzech wyścigów z powodu awarii bolidu, a w dodatku przegrywa zespołowy pojedynek z nowym partnerem - Daniiłem Kwiatem. Zostaje sklasyfikowany na ósmej pozycji z dorobkiem zaledwie 92 punktów.
2014 Jest zdecydowanie największą niespodzianką mistrzostw. Dołącza do Red Bulla i już w Grand Prix Australii startuje z pierwszej linii, natomiast w wyścigu dojeżdża na drugiej pozycji. Niestety okazuje się, iż jego bolid przekraczał limit przepływu paliwa, za co zostaje zdyskwalifikowany. Mimo to w kolejnych wyścigach zaczyna regularnie pokonywać swojego partnera i zarazem czterokrotnego mistrza świata - Sebastiana Vettela, natomiast jego wizytówką stają się widowiskowe manewry wyprzedzania. Bezlitośnie wykorzystuje błędy oraz problemy kierowców Mercedesa i jako jedyny w tym sezonie przełamuje ich hegemonię, wygrywając w Kanadzie, na Węgrzech i w Belgii. Zmagania kończy na trzeciej lokacie z dorobkiem 238 punktów.
2013 Tym razem dysponuje o wiele bardziej konkurencyjnym bolidem. Mimo to na pierwsze punkty musi poczekać do Grand Prix Chin, ponieważ w Australii i Malezji odpada przez awarie wydechu. Łącznie dojeżdża w pierwszej dziesiątce siedmiokrotnie, a także deklasuje swojego zespołowego partnera w kwalifikacjach, będąc od niego szybszym w soboty aż piętnastokrotnie. Jego dobra postawa nie pozostaje niezauważona. Awansuje na następny sezon do ekipy Red Bull Racing, gdzie zastąpi swojego rodaka, Marka Webbera.
2012 Zalicza udany początek sezonu, zdobywając punkty już podczas pierwszej rundy. W Bahrajnie startuje z szóstego pola, jednakże ponownie w pierwszej dziesiątce pojawia się dopiero w Belgii. W europejskiej części sezonu dysponuje kompletnie niekonkurencyjnym samochodem, który nie jest w stanie nawiązać walki ze swoimi najbliższymi konkurentami. Kolejne punkty zdobywa w Singapurze, Japonii, Korei oraz Indiach. W klasyfikacji przegrywa ze swoim zespołowym partnerem - Jean'em-Erikiem Vergne, jednakże w przeciwieństwie do Francuza cechuje go bardziej spokojna jazda.
2011 Kontynuuje starty w Formule Renault 3.5 i pełni obowiązki piątkowego kierowcy Toro Rosso. Od Grand Prix Wielkiej Brytanii zostaje zawodnikiem HRT. Na zasadzie wypożyczenia jeździ w barwach hiszpańskiej ekipy do końca sezonu, często pokonując swojego zespołowego partnera - Vitantonio Liuzziego. Ze względu na jeden z najmniej konkurencyjnych bolidów w stawce punkty pozostają w sferze marzeń. Na następny rok zostaje potwierdzony jako etatowy zawodnik stajni Toro Rosso.
2010 Zalicza pełen sezon w Formule Renault 3.5 i jest głównym pretendentem do zdobycia mistrzowskiego tytułu. Ostatecznie zostaje wicemistrzem przegrywając tytuł w ostatnim wyścigu z Michaiłem Aloszynem. Ponownie zalicza test za kierownicą bolidu Formuły 1, zostając na następny rok piątkowym kierowcą Toro Rosso.
2009 Awansuje do brytyjskiej Formuły 3, gdzie zdobywa mistrzowski tytuł na jedną rundę przed zakończeniem sezonu. Trzynaście razy staje na podium, w tym siedmiokrotnie na najwyższym stopniu. Zalicza start w Grand Prix Makau, jednakże nie dojeżdża do mety. Startuje w dwóch wyścigach Word Series by Renault i zalicza test za kierownicą bolidu Formuły 1 stajni Red Bull Racing.
2008 Startuje w europejskiej i południowoeuropejskiej Formule Renault 2.0. W południowoeuropejskim cyklu zdobywa mistrzostwo, a w europejskim ulega tylko Valtteriemu Bottasowi i zostaje wicemistrzem. Zalicza również pojedynczy start w Formule 3 Euroseries.
2007 Rozpoczyna w starty w Europie, dołączając do juniorskiego programu Red Bulla. Angażuje się we włoską Formułę Renault 2.0, gdzie sezon zakończył na szóstym miejscu w klasyfikacji kierowców. Zalicza również dwa wyścigi w europejskim cyklu mistrzostw, lecz bez większych sukcesów.
2006 Dołącza do stawki azjatyckiej Formuły BMW, gdzie zostaje trzecim zawodnikiem mistrzostw. Bierze również udział w dwóch wyścigach amerykańskiej edycji tej serii. Startuje w Światowym Finale Formuły BMW, który kończy na piątym miejscu.
2005 Debiutuje za kierownicą bolidu jednomiejscowego. Rozpoczyna starty w zachodnioaustralijskiej Formule Ford. W ciągu trzech wyscigów zgromadził siedemdziesiąt cztery punkty i zostaje sklasyfikowany na ósmym miejscu.
1998 Rozpoczyna starty w kartingu jako członek australijskiego Tiger Kart Club. W kolejnych latach angażuje się w różne kategorie na juniorskim szczeblu.
