2023 Williams wykonuje wyraźny krok naprzód i jest w stanie włączyć się do równorzędnej walki w środku stawki. Albon za kierownicą FW45 popełnia kilka kosztownych błędów, jednakże jest niekwestionowanym liderem zespołu. Wygrywa wszystkie czasówki z nowym partnerem Loganem Sargeantem i zdobywa 27 punktów przy jego jednym. Najwyżej startuje na Zandvoort wykręcając czwarty czas, natomiast najlepszy wynik w sezonie osiąga w Kanadzie i we Włoszech, wpadając na metę jako siódmy. Plasuje się w tabeli na trzynastym miejscu, a jego obiecująca postawa zostaje dostrzeżona przez Mercedesa, Ferrari oraz McLarena.
2022 Otrzymuje do dyspozycji najsłabszy samochód w całej stawce, jednakże udaje mu się wywrzeć spore wrażenie na obserwatorach. Wynikami na torze stawia się w pozycji nowego lidera Williamsa, całkowicie dominując nad Nicholasem Latifim. W kwalifikacjach tylko dwukrotnie uznaje wyższość Kanadyjczyka, a na Spa-Francorchamps udaje mu się nawet wejść do Q3. Z kolei w wyścigach trzykrotnie melduje się w punktowanej strefie, a najlepszy wynik osiąga w Miami przekraczając linię mety na dziewiątym miejscu. Dobra postawa zostaje doceniona przez Williamsa, który oferuje mu nową wieloletnią umowę. Sezon 2022 kończy na dziewiętnastej pozycji w klasyfikacji z dorobkiem czterech punktów.
2021 Dołącza do stawki DTM za kierownicą Ferrari 488. W barwach AlphaTauri zajmuje szóste miejsce w klasyfikacji z dorobkiem jednego zwycięstwa na Nurburgringu oraz trzech miejsc na podium. Jako rezerwowy kierowca Red Bulla w Formule 1 pojawia się na większości wyścigów, realizuje liczne sesje w symulatorze oraz prowadzi bolid podczas organizowanych testów. Mimo to jest pozbawiony szans na powrót do startów w sezonie 2022 z główną i juniorską ekipą, przez co podejmuje rozmowy z konkurencją. Finalnie zabezpiecza sobie powrót do F1 z Williamsem, gdzie zastąpi odchodzącego George'a Russella.
2020 Podchodzi do sezonu bardzo pewny siebie i już podczas pierwszej rundy w Austrii jest w stanie podjąć walkę o zwycięstwo. Mimo to angażuje się w kolizję z Hamiltonem i spada na koniec stawki, później wycofując się z wyścigu. Od tamtej pory jest tłem dla Maksa Verstappena, przegrywając z nim wszystkie sesje kwalifikacyjne oraz gromadząc dwa razy mniej punktów. Będąc pod presją wielokrotnie osiąga wyniki poniżej oczekiwań oraz możliwości samochodu, a także popełnia sporo błędów. Na pocieszenie pozostają mu dwie wizyty na podium za trzecie miejsca na Mugello oraz Sakhir. W klasyfikacji plasuje się na siódmej pozycji i traci miejsce w Red Bullu na sezon 2021, zostając zdegradowanym do funkcji trzeciego zawodnika.
2019 Jest jedną z największych niespodzianek w całym sezonie. Debiutuje w Toro Rosso mając doświadczenie tylko z zimowych testów. Nie przeszkadza mu to jednak w równorzędnej walce z doświadczonym Kwiatem, a także w zdobywaniu punktów. Jego postawa w pierwszej połowie sezonu zostaje doceniona przez Red Bulla, który zatrudnia go od GP Belgii w miejsce Pierre'a Gasly. Za kierownicą RB15 regularnie finiszuje w pierwszej dziesiątce, na pewnym etapie punktując lepiej od Verstappena. Nie ma żadnych kompleksów w walce z czołowymi kierowcami, a w Brazylii ociera się o drugie miejsce, lecz na przedostatnim okrążeniu uderza w niego Hamilton. Zostaje w zespole na 2020 rok, a mistrzostwa kończy na ósmym miejscu z dorobkiem 92 punktów.
2018 Kontynuuje starty w F2, lecz przechodzi do ekipy DAMS. Za kierownicą bolidu najnowszej generacji walczy o czołowe lokaty i odnosi cztery zwycięstwa w Azerbejdżanie, Wielkiej Brytanii, na Węgrzech oraz w Rosji. Do ostatniej rundy sezonu podchodzi jako wicelider klasyfikacji, lecz ostatecznie musi uznać wyższość Lando Norrisa i zajmuje trzecie miejsce w generalce. Latem zabezpiecza swoją przyszłość podpisując kontrakt z Nissanem na starty w Formule E w sezonie 2018/19, lecz jego dobra postawa znajduje uznanie w oczach ludzi z Red Bulla. Udaje mu się unieważnić porozumienie i awansuje do Formuły 1 w 2019 roku jako reprezentant Toro Rosso, ponownie wstępując w juniorski program koncernu.
2017 Pozostaje w szeregach ART Grand Prix, lecz zostaje awansowany do Formuły 2. Pierwszy kontakt z oficjalnym przedsionkiem F1 okazuje się być trudny, ponieważ zajmuje dopiero dziesiątą pozycję w klasyfikacji generalnej. Ustanawia jedno najszybsze okrążenie, a także dwukrotnie wchodzi na podium podczas sprintów w Austrii oraz Abu Zabi.
2016 Przechodzi do GP3 Series i zalicza dotychczas swój najlepszy sezon w juniorskich kategoriach. Podpisuje kontrakt z ART Grand Prix i walczy w ścisłej czołówce, czterokrotnie wygrywając na torach w Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, na Węgrzech i w Malezji. Mimo to jego partner - Charles Leclerc, jest poza zasięgiem konkurencji i musi zadowolić się tytułem wicemistrza.
2015 Decyduje się wreszcie zmienić serię i przechodzi do Mistrzostw Europy Formuły 3. Jako kierowca Signature konkuruje głównie w środku stawki i dwukrotnie ustawia się na pierwszym polu, natomiast w wyścigach pięć razy zdobywa miejsce na podium. W końcowej tabeli zajmuje siódme miejsce z dorobkiem 187 punktów. Przystępuje do Grand Prix Makau i finiszuje na trzynastej lokacie.
2014 Sezon 2014 jest trzecim podejściem do europejskiej Formuły Renault 2.0, gdzie tym razem walczy w czołówce. Zgarnia jedno pole position, a na podium melduje się trzykrotnie, co na koniec sezonu daje mu trzecie miejsce w klasyfikacji. Startuje również w dwóch rundach FR2.0 ALPS i udaje mu się odnieść pierwsze zwycięstwo za kierownicą bolidu.
2013 Red Bull decyduje się usunąć go z juniorskiego programu i zmuszony jest znaleźć sponsorów, którzy sfinansują jego starty w niższych kategoriach. Wiąże się z Gravity, które współpracuje z Lotusem w F1 i zapewnia mu wsparcie na trzy lata. Pozostaje w FR2.0 Eurocup, gdzie notuje niewielki progres i zajmuje szesnaste miejsce, dopisując do dorobku jedno pole position. Podejmuje się również pojedynczych występów w alpejskiej edycji, lecz bez większych sukcesów.
2012 Dołącza do Red Bull Junior Team i przesiada się za kierownicę jednomiejscowego bolidu. Zasila stawkę Formuły Renault 2.0 Eurocup oraz ALPS i w obu seriach prezentuje koszmarne osiągi. W europejskiej edycji zajmuje dopiero trzydziestą ósmą pozycję w klasyfikacji z zerowym dorobkiem, natomiast w alpejskim czempionacie jest siedemnasty gromadząc 26 punktów.
2005-2011 Decyduje się pójść w ślady swojego ojca Nigela i zostaje kierowcą wyścigowym. Mając osiem lat rozpoczyna profesjonalne starty w kartingu i odnosi wiele sukcesów w Wielkiej Brytanii, a także na międzynarodowej arenie. W sezonie 2010 jako junior McLarena jest m.in. mistrzem świata oraz Europy w kategorii KF3.
