1955 Znów pechowo rozpoczyna sezon. Nie ukończył Grand Prix Argentyny, a wyścig w Monako o mało nie zakończył się tragicznie. Alberto dawał z siebie wszystko w ciasnych ulicach księstwa nie wiedząc, że Stirling Moss odpadł z wyścigu. Popełnił błąd w jednym zakrętów i wpadł do morza, jednak nie odniósł większych obrażeń. 26 maja Ascari zdecydował się przejechać Monzę w sportowym Ferrari. W zakręcie Curva di Vialone wpadł w poślizg i koziołkował. Wyrzucony na tor Alberto po kilku minutach zmarł w wyniku licznych poważnych obrażeń. Później zakręt został zastąpiony przez szykanę, którą nazwano jego imieniem.
1954 Bardzo pechowy sezon dla Alberto. Włoch nie ukończył żadnego wyścigu. Lancia D50 zadebiutowała dopiero w ostatnim Grand Prix, jednak mimo dużej przewagi na resztą stawki Ascari nie dojechał do mety z powodu awarii sprzęgła. Poza Formułą 1 udało mu się wygrać słynny wyścig Mille Migilia.
1953 Kolejny sezon to w zwycięstwa w sumie 5 wyścigach Grand Prix, dzięki czemu Alberto pokonuje Juana Manuela Fangio i zdobywa drugi z rzędu tytuł Mistrza Świata. Jest to jego ostatni pełny sezon w barwach Ferrari.
1952 Ferrari decyduje się wysłać Ascariego na wyścig Indianapolis 500, który kolidował z pierwszym wyścigiem sezonu - Grand Prix Szwajcarii. Indianapolis Alberto jednak nie kończy, a jak się okazuje jest to jedna runda w ciągu całego roku, w której startuje i nie wygrywa. Zwycięstwa w pozostałych sześciu rundach pozwalają mu zdobyć tytuł Mistrza Świata.
1951 Kolejny rok w barwach Ferrari, które w tym czasie ustępowało Alfie Romeo 159 Juana Manuala Fangio i Nino Lariniego. Mimo to wygrywa dwa wyścigi na torach w Niemczech i Hiszpanii, co w daje mu tytuł wice mistrza świata.
1950 Pierwszy sezon w Mistrzostwach Świata, w których Alberto 3 razy punktuje i przy tym dwukrotnie zajmuje drugie miejsce - w Grand Prix Monako oraz GP Włoch. Alberto kończy rywalizacje na piątym miejscu w klasyfikacji generalnej. Poza tym triumfuje w aż 9 wyścigach niezaliczanych do cyklu F1.
1949 Enzo Ferrari, przyjaźniący się z Antonio Ascarim - tatą Alberto, zatrudnia go wraz z jego przyjacielem Gigi Villoresim w swoim zespole. Już w następnym roku razem startują w nowopowstałej Formule 1. W cyklu Grand Prix wygrywa 5 rund w tym jedną zasiadając w swoim Maserati 4CLT.
1948 Ulepsza swoje Maserati, co pozwala mu odnieść zwycięstwo w Grand Prix San Remo. Poza tym, na jeden wyścig wsiada do Alfy Romeo i plasuje się na 3 miejscu w Grand Prix Francji na torze Reims.
1947 Po przerwie w startach spowodowaną II Wojną Światową wraz z przyjacielem Gigi Villoresim kupuje wyścigowe Maserati 4CLT, którym startuje w zawodach Grand Prix oraz odnosi duże sukcesy w wyścigach na północy Włoch.
1940 Pierwszy start Alberto przypada na słynny wyścig Mille Migilia za kierownicą Ferrari.
