2021 Przechodzi przez bardzo skomplikowane mistrzostwa. W pierwszej połowie dominuje nad Raikkonenem w kwalifikacjach i zdobywa punkt za dziesiąte miejsce na ulicach Monako. Mimo to po letniej przerwie zaczyna tracić dystans do partnera, który powiększa swój dorobek do dziesięciu oczek i przestaje być dla niego osiągalny w wyścigach. Po trzech latach współpracy Alfa Romeo traci nadzieję na postępy Antonio i w Brazylii dowiaduje się, że nie otrzyma propozycji nowej umowy. W Arabii zgarnia jeszcze dwa punkty za dziewiąte miejsce, natomiast w końcowej klasyfikacji jest osiemnasty. Pozbawiony szans na pozostanie w F1, decyduje się na kontrakt z Dragonem w Formule E.
2020 Mocne tempo z końcówki 2019 roku przenosi na nowy sezon. Minimalnie wygrywa zespołowy pojedynek z Raikkonenem w kwalifikacjach, natomiast w tabeli obaj mają po cztery punkty. To jednak Fin jest regularniejszym kierowcą, częściej dojeżdżając z przodu na metę. Antonio wciąż popełnia sporo błędów, rozbijając bolid w kwalifikacjach oraz wyścigach, jak na Red Bull Ringu, Spa czy Mugello. Na pewnym etapie wydaje się, że jego los jest przesądzony i straci posadę w Alfie Romeo na 2021 rok. Mimo to niespodziewanie otrzymuje nowy kontrakt, a sezon kończy na siedemnastej pozycji.
2019 Pierwszy pełny sezon w Formule 1 okazuje się trudniejszy niż mógł się spodziewać. Dwuletnia przerwa od regularnych startów w wyścigach daje o sobie znać w pierwszej połowie zmagań. Zostaje całkowicie zdominowany przez Kimiego Raikkonena, który regularnie dojeżdża w pierwszej dziesiątce, podczas gdy Giovinazzi robi to tylko raz w Austrii, gdzie zgarnął jeden punkt. Pojawiają się spekulacje o utracie posady w Alfie Romeo, jednakże ratuje się mocnym tempem kwalifikacyjnym i zwyżką formy po letniej przerwie. Punktuje we Włoszech, Singapurze oraz Brazylii, gdzie zostaje sklasyfikowany na najwyższym w sezonie piątym miejscu. Kończy rok na siedemnastej pozycji z czternastoma punktami. Ponadto otrzymuje od zespołu nową umowę.
2018 Jest jednym z kandydatów do objęcia posady kierowcy wyścigowego Saubera, lecz ostatecznie otrzymuje funkcję trzeciego zawodnika szwajcarskiej ekipy. Startuje za kierownicą modelu C37 w sześciu treningach, a także bierze udział w testach. Jednocześnie pomaga Ferrari w pracach rozwojowych w symulatorze. Poza F1 podchodzi do Le Mans w klasie GT Pro, gdzie z Tonim Vilanderem i Pipo Deranim zajmuje piąte miejsce w klasyfikacji. We wrześniu udaje mu się wywalczyć upragniony angaż na sezon 2019 w Sauberze, który zostaje przemianowany na Alfę Romeo.
2017 Porzuca starty w juniorskich seriach na rzecz funkcji trzeciego kierowcy Ferrari. Niespodziewanie jednak otrzymuje angaż w Sauberze, który w Australii oraz Chinach musi zastąpić kontuzjowanego Pascala Wehrleina. Bierze udział ze szwajcarską ekipą w zimowych testach, natomiast w debiucie na Albert Park dojeżdża na metę na dwunastej pozycji. W Chinach z kolei dwukrotnie rozbija się w tym samym miejscu w kwalifikacjach oraz wyścigu. W pozostałej części sezonu przechodzi do Haasa, który udostępnia mu swój bolid w siedmiu sesjach treningowych.
2016 Przechodzi do zespołu Prema w serii GP2, gdzie okazuje się być jedną z największych sensacji. W swoim debiucie walczy o mistrzowski tytuł, wygrywając łącznie pięć wyścigów. Do ostatniej rundy w Abu Zabi przystępuje z pozycji lidera klasyfikacji generalnej, lecz ostatecznie musi uznać wyższość juniora Red Bulla - Pierre'a Gasly. Jego świetna postawa zostaje dostrzeżona przez Ferrari, które włącza go w szeregi swojego juniorskiego programu.
2015 Kontynuuje współpracę z Carlinem w europejskiej F3 i sięga po wicemistrzostwo, ulegając tylko Felixowi Rosenqvistowi. Czterokrotnie ustawia się na pole position, a w wyścigach sześciokrotnie okazuje się być najlepszy. Przystępuje do wyścigu Masters of Formula 3 na torze Zandvoort, gdzie jest bezkonkurencyjny, natomiast na ulicach Makau dojeżdża czwarty. Zalicza również pojedynczy start w serii DTM z Audi, które w Moskwie wybrało go na zastępcę wykluczonego Timo Scheidera.
2014 Zostaje na drugi sezon w Mistrzostwach Europy Formuły 3, choć tym razem reprezentuje barwy Carlina. Doświadczenie zebrane w poprzednim roku zaczyna procentować i dwukrotnie mija linię mety jako pierwszy. Do dorobku dopisuje sobie dwa pole position i pięć miejsc na podium, dzięki czemu zostaje sklasyfikowany na szóstej pozycji z dorobkiem 238 punktów.
2013 Wykonuje spory krok do przodu i angażuje się w Mistrzostwa Europy Formuły 3 oraz w brytyjską edycję jako kierowca Double R Racing. Pierwszy kontakt z europejskim czempionatem okazuje się być trudnym doświadczeniem, ponieważ w całym sezonie zdobywa zaledwie 31 punktów i zajmuje siedemnastą pozycję w klasyfikacji. Z kolei na Wyspach wygrywa dwa wyścigi i staje pięciokrotnie na podium, co pozwala mu zdobyć tytuł wicemistrza.
2012 Kończy przygodę z gokartem i przesiada się do jednomiejscowego bolidu. Jego pierwszy wybór jest bardzo nietypowy, ponieważ dołącza do Formula Pilota China, rozgrywanej na terenie Chin oraz Malezji. Zostaje jednak niekwestionowanym mistrzem z dorobkiem sześciu zwycięstw oraz siedmiu pole position. Zalicza również trzy gościnne występy w Formule Abarth, gdzie dwukrotnie przekracza linię mety jako pierwszy.
2006-2012 Rozpoczyna przygodę z wyścigami od kartingu mając trzynaście lat. Rywalizuje na terenie rodzinnych Włoch oraz w europejskich mistrzostwach, m.in. zdobywając tytuły w kategorii 60cc.
