F1 > Kierowcy > Brendon Hartley

	2015 Po roku nauki Porsche zaczyna narzucać rywalom swoje warunki i Hartley wraz z Webberem oraz Bernahrdem zdobywają mistrzowski tytuł. Model 919 Hybrid z numerem startowym #19 tryumfuje w czterech rundach na Nurburgringu, Circuit of the America, Fuji oraz w Szanghaju. Z kolei w Le Mans zajmuje drugie miejsce za siostrzanym prototypem Porsche prowadzonym m.in. przez Nico Hulkenberga.
	2014 Zostaje fabrycznym kierowcą Porsche, które uruchomiło swój program w Długodystansowych Mistrzostwach Świata z prototypem LMP1. Startuje w parze z Markiem Webberem oraz Timo Bernhardem i w końcowej klasyfikacji zajmują dziewiątą pozycję. Z kolei w Le Mans po raz drugi w karierze nie udaje mu się zameldować na mecie.
	2013 Pozostaje kierowcą rozwojowym Mercedesa, lecz tym razem jego obowiązki ograniczają się do pomocy w symulatorze. Ponadto rezygnuje z dalszych startów w juniorskich seriach i przenosi się za ocean, gdzie rywalizuje w Rolex Sports Car Series. W barwach Starworks Motorsport wygrywa jeden wyścig w parze ze Scottem Mayerem, natomiast w swoim drugim podejściu do Le Mans ponownie zasiada za kierownicą prototypu LMP2 i w swojej klasie finiszuje na szóstym miejscu.
	2012 Po półtorarocznej przerwie wraca do padoku Formuły 1 jako kierowca rozwojowy Mercedesa. Głównie koncentruje się na pracy w symulatorze niemieckiego producenta, lecz podczas wrześniowych testów młodych kierowców na Magny Cours otrzymuje szansę poprowadzenia modelu W03. Z kolei w juniorskich seriach rok rozpoczyna w GP2 jako kierowca ORT, z którym bierze udział w dwóch rundach i zdobywa zaledwie jeden punkt. W czerwcu decyduje się na start w całodobowym wyścigu Le Mans w klasie LMP2 z Murphy Prototypes. Podczas swojego pierwszego podejścia we francuskim klasyku nie udaje mu się dojechać do mety.
	2011 Pozbawiony wsparcia Red Bulla zdołał wrócić do Formuły Renault 3.5 na cały sezon. Mimo trzeciego podejścia do tej serii, znów nie należy do czołówki i z dorobkiem trzech miejsc na podium plasuje się w końcowej tabeli na siódmej lokacie. Ponownie angażuje się w pojedyncze starty w GP2 i podczas dwóch rund zgarnia cztery punkty.
	2010 Pozostaje w Formule Renault 3.5, lecz tym razem jego partnerem jest drugi junior Red Bulla - Daniel Ricciardo. Australijczyk sprawia o wiele lepsze wrażenie, natomiast Hartley znów zawodzi. W połowie sezonu Red Bull rozczarowany postawą Brendona decyduje się na usunięcie go z programu, a także pozbawia go funkcji trzeciego kierowcy w Formule 1 i posady w FR3.5. Pod koniec roku debiutuje w serii GP2, gdzie bierze udział w dwóch rundach i zdobywa jeden punkt.
	2009 Zostaje potwierdzony jako trzeci kierowca Red Bull Racing oraz Toro Rosso w Formule 1. Dzięki temu pod koniec roku otrzymuje kolejną szansę na sprawdzenie się w bolidzie Królowej Sportów Motorowych i na torze Jerez przez dwa dni testuje model STR4. Z kolei na co dzień koncentruje się na startach w Formule 3 Euroseries oraz Formule Renault 3.5. W obu seriach daleko mu do formy prezentowanej w ostatnich latach i w F3 z dorobkiem jednej wygranej jest jedenasty, natomiast w FR3.5 raz ustawia się na pole position, a w klasyfikacji zajmuje dopiero piętnaste miejsce.
	2008 Wykonuje kolejny krok w swojej karierze i przenosi się do brytyjskiej Formuły 3. Zdobywa pięć pole position i odnosi dokładnie tyle samo zwycięstw, co pozwala mu na zajęcie trzeciego miejsca w końcowej klasyfikacji. Ponownie przystępuje do Grand Prix Makau i tym razem staje na najniższym stopniu podium. Pod koniec roku debiutuje za sterami bolidu Formuły 1 zespołu Red Bull Racing, który zmuszony jest poszukać zastępstwa dla Marka Webbera wracającego do zdrowia po złamaniu nogi.
	2007 Decyduje się pozostać w Formule Renault 2.0 Eurocup i tym razem jest bezkonkurencyjny wygrywając tę serię. W drodze po sukces sześciokrotnie ustawia swój bolid na pierwszym polu startowym, natomiast na mecie cztery razy jako pierwszy ogląda flagę w szachownicę. Jednocześnie rywalizuje we włoskiej edycji FR2.0, gdzie wygrywa jeden wyścig i kończy sezon na trzecim miejscu. Rok wieńczy udziałem w Grand Prix Makau za kierownicą bolidu Formuły 3. Na słynnym Guia Circuit dojeżdża jednak dopiero na dwunastym miejscu.
	2006 Mając szesnaście lat wyjeżdża do Europy. Zasila stawkę kontynentalnej edycji Formuły Renault 2.0 oraz północnoeuropejskiego cyklu. W Eurocupie zajmuje dopiero trzynaste miejsce w tabeli, natomiast w FR2.0 NEC zamyka pierwszą dziesiątkę. W tym samym roku dołącza do juniorskiego programu Red Bulla, którego zadaniem jest wyłonienie przyszłych gwiazd Formuły 1.
	2005 Przechodzi do nowozelandzkiej Toyota Racing Series, gdzie tak jak rok wcześniej w Formule Ford od razu jest konkurencyjny i podczas piętnastu wyścigów trzykrotnie przekracza linię mety jako pierwszy. Z dorobkiem 807 punktów zajmuje na koniec sezonu najniższy stopień podium.
	2003-2004 Bierze udział w nowozelandzkim festiwalu Formuły Ford, w którym udaje mu się zwyciężyć. W nagrodę otrzymuje możliwość startu w pełnym cyklu Formuły Ford, gdzie korzysta z bolidu, którym rok wcześniej konkurował jego brat. W całym sezonie zdobywa sześć pole position i odnosi dokładnie tyle samo zwycięstw, dzięki czemu zostaje wicemistrzem serii.
	2002-2003 Mając zaledwie dwanaście lat przenosi się do jednomiejscowego bolidu. Dołącza do stawki nowozelandzkiej Formuły Pierwszej, w której rywalizuje z wieloma doświadczonymi kierowcami. Bierze udział w sześciu wyścigach, podczas których zdobył 335 punktów gwarantujące ósme miejsce w klasyfikacji generalnej.
	1995-2002 W wieku sześciu lat idzie w ślady swojego ojca Bryan'a oraz starszego brata Nelsona, którzy są kierowcami wyścigowymi. Zasiada za kierownicą gokarta i konkuruje w rodzinnej Nowej Zelandii, co trwa do 2002 roku.