2023 Powierzony mu w tym roku bolid SF-23 nie pozwala nawiązać walki z Red Bullem, a momentami ustępuje Mercedesowi, McLarenowi i Astonowi. W dodatku Leclerc ma ogromnego pecha związanego z awariami, kolizjami czy błędami zespołu. Aż pięciokrotnie sięga po pole position, lecz ani razu nie wygrywa, najwyżej plasując się na drugim miejscu w Austrii, Las Vegas i Abu Zabi. Na pocieszenie pozostaje mu wygrana rzutem na taśmę w wewnętrznym pojedynku z Sainzem, plasując się na piątym miejscu w tabeli z dorobkiem 206 punktów. Mimo plotek o odejściu z Ferrari, deklaruje dalszą lojalność wobec zespołu i przedłuża umowę minimum do 2027 roku.
2022 Ferrari genialnie przygotowuje się do rewolucji technicznej i w pierwszej połowie sezonu dysponuje najszybszym samochodem w stawce. Pewnie wygrywa w Bahrajnie i Australii, a także zgarnia trzy najszybsze okrążenia. Wkracza do Europy jako lider klasyfikacji z przewagą 34 punktów nad drugim Russellem. Mimo to od rundy na Imoli rozpoczyna się jego koszmar. Popełnia poważne błędy, bolid F1-75 prezentuje wysoką zawodność, Ferrari wielokrotnie stosuje nietrafione strategie, a także jest pozbawiony wsparcia Carlosa Sainza. Traci prowadzenie w mistrzostwach po rundzie w Hiszpanii, a po letniej przerwie Ferrari wyraźnie spada za Red Bulla i musi zacząć oglądać się na Mercedesa. Mimo aż dziewięciu pole position w całym sezonie, wygrywa jeszcze tylko w Austrii i kończy mistrzostwa na drugim miejscu za Maksem Verstappenem.
2021 Ferrari odrabia sporą część strat z poprzedniego roku i zostaje trzecią siłą w stawce. W pierwszej połowie mistrzostw Leclerc zgarnia dwa pole position na ulicach Monako oraz Baku. Mimo to nie startuje do domowego wyścigu przez uszkodzenia samochodu z kwalifikacji, a w Azerbejdżanie brakuje mu tempa do utrzymania się w czołówce. Dopiero na Silverstone otwiera się przed nim szansa na zwycięstwo, lecz w końcówce dopada go Hamilton i zgarnia jedyne podium w sezonie za drugie miejsce. W zespołowym pojedynku ma duże trudności z Carlosem Sainzem. Toczą wyrównaną rywalizację w kwalifikacjach, a w tabeli ulega mu na finiszu o niecałe pięć punktów. Sezon kończy na siódmej pozycji w klasyfikacji.
2020 W sezonie 2020 otrzymuje od Ferrari koszmarny bolid, który dysponuje bardzo słabą jednostką napędową. Skazany jest na walkę w środku stawki, lecz mimo to wielokrotnie jest w stanie potwierdzić swój talent. Finiszuje na podium w Grand Prix Austrii oraz Wielkiej Brytanii, a także czterokrotnie wykręca czas umożliwiający mu start z drugiej linii. Ponadto całkowicie zdominował Sebastiana Vettela, mając trzy razy większy dorobek punktowy. Cieniem na to kładzie się jego postawa z pierwszych okrążeń, kiedy to atakuje na centymetry i kilkakrotnie przesadza. W GP Styrii powoduje kolizję z partnerem, w Rosji eliminuje Strolla, natomiast na zewnętrznej pętli toru Sakhir taranuje Pereza. Ostatecznie zajmuje w tabeli ósme miejsce i pozostaje pewny miejsca w Ferrari do 2024 roku.
2019 Jest największą sensacją sezonu 2019. W zespołowym pojedynku pokonuje Sebastiana Vettela, kończąc przed nim mistrzostwa na czwartym miejscu z 264 punktami. Ponadto ma najwięcej pole position w całej stawce, siedmiokrotnie wykręcając najlepszy czas. Jego rywalizacja z partnerem z Ferrari zaognia się po letniej przerwie, kiedy zespół faworyzuje Niemca strategią w Singapurze, a w Rosji wbrew ustaleniom zespołu zostaje przez niego wyprzedzony na starcie. Do eskalacji dochodzi w Brazylii, gdzie podczas walki o czwarte miejsce dochodzi między kierowcami do kolizji. Wygrywa w Belgii oraz we Włoszech, zostając pierwszym zawodnikiem Ferrari od 2010 roku, który dokonał tej sztuki przed domową publicznością.
2018 Z początku prezentuje skromne osiągi, lecz z każdym kolejnym wyścigiem nabiera coraz większego rozpędu. Przełamaniem jest Grand Prix Azerbejdżanu, w którym finiszuje na szóstym miejscu zgarniając pierwsze punkty w karierze. W trakcie sezonu jeszcze dziewięciokrotnie powiększa swój dorobek, a tuż przed letnią przerwą dociera do limitów bolidu C37, wchodząc nim w kwalifikacjach do Q3. Jego świetna postawa oraz dominacja nad doświadczonym Marcusem Ericssonem zostaje dostrzeżona przez Ferrari, które podpisuje z nim kontrakt na starty do 2022 roku po zaledwie jednym sezonie w F1. Ostatecznie zdobywa 39 punktów, które pozwalają na trzynastą pozycję w klasyfikacji.
2017 Jako mistrz GP3 awansuje do Formuły 2, która wcześniej funkcjonowała pod nazwą GP2 Series. Zasila szeregi Prema Powerteam i w oficjalnym przedsionku Formuły 1 nie ma sobie równych. Wygrywa aż siedem wyścigów i przypieczętowuje tytuł mistrza na trzy zmagania przed końcem sezonu. W F1 tym razem dołącza do Saubera, który także udostępnia mu swój bolid w czterech sesjach treningowych. Przy pomocy Ferrari udaje mu się uzyskać awans do funkcji kierowcy wyścigowego stajni z Hinwil w 2018 roku.
2016 W marcu zostaje potwierdzony jako nowy członek Akademii Młodych Kierowców Ferrari. Stajnia z Maranello decyduje się wypożyczyć go do Haasa, gdzie pełni funkcję kierowcy testowego i bierze udział w czterech piątkowych treningach. Ponadto otrzymuje szansę poprowadzenia bolidu Ferrari podczas oficjalnych sesji testowych. W juniorskich seriach awansuje do GP3 Series, które wygrywa z dorobkiem trzech zwycięstw, czterech pole position oraz łącznie ośmiu miejsc na podium.
2015 W sezonie 2015 awansuje do Mistrzostw Europy Formuły 3, reprezentując barwy ekipy Van Amersfoort. Od samego początku należy do czołówki i podczas pierwszej rundy na Silverstone zdobywa pole position, a także wygrywa trzeci wyścig. Później jeszcze dwukrotnie ustawia swój bolid na pierwszym polu, a także trzy razy jako pierwszy przekracza linię mety. Ostatecznie zajmuje czwarte miejsce w klasyfikacji, a sezon wieńczy występem w Grand Prix Makau. Na ulicznym obiekcie uznaje wyższość jedynie Felixa Rosenqvista i dojeżdża jako drugi.
2014 Przenosi się do wyścigów jednomiejscowych bolidów i zasila stawkę alpejskiej Formuły Renault 2.0. W czternastu wyścigach dwukrotnie melduje się na pierwszym miejscu, łącznie siedmiokrotnie wchodząc na podium. W końcowej klasyfikacji zajmuje drugie miejsce, ustępując jedynie protegowanemu McLarena - Nyckowi de Vriesowi. Zalicza również sześć występów w Eurocupie, trzy razy dojeżdżając na podium.
2005-2013 W wieku ośmiu lat zasiada za kierownicą gokarta i rozpoczyna profesjonalne starty pod okiem ojca Herve'a oraz Philippe Bianchiego. W latach 2005 oraz 2007-2008 wygrywa francuskie mistrzostwa PACA, w sezonie 2009 jego łupem padają francuskie mistrzostwa kadetów, a w 2010 roku tryumfuje w domowym Junior Monaco Kart Cup. Kolejny rok przynosi następne sukcesy i są nimi tytuły w Mistrzostwach Świata KF3, CIK-FIA Karting Academy Trophy oraz w ERDF Junior Kart Masters. W sezonie 2012 wygrywa WSK Euro Series, a w 2013 roku przystępuje do Mistrzostw Świata w kategorii KZ i ustępuje jedynie Maksowi Verstappenowi. Ponadto trafia pod skrzydła menedżera Nicolasa Todt'a.
