2016 Sauber przystępuje do mistrzostw z gigantycznymi kłopotami finansowymi, które znajdują odzwierciedlenie w osiągach nowego bolidu. Konstrukcja C35 skazuje Nasra na finisze w drugiej dziesiątce, natomiast przez to, iż w pierwszej połowie mistrzostw bolid w ogóle nie jest rozwijany, kilkakrotnie rusza do wyścigów z ostatniego rzędu. Swój najlepszy występ w sezonie notuje przed domową publicznością w Brazylii, gdzie w chaotycznych zmaganiach na mokrej nawierzchni dojeżdża na dziewiątym miejscu i zgarnia dwa punkty. Sauber wskakuje w ten sposób do pierwszej dziesiątki, lecz nie decyduje się odwdzięczyć Felipe i zwalnia go przed sezonem 2017. Z kolei utrzymanie się w F1 z innym zespołem komplikuje odejście osobistego sponsora.
2015 Sauber zmazuje plamę z sezonu 2014 i na ten rok przygotowuje znacznie bardziej konkurencyjny bolid. Dzięki temu Nasr podczas swojego debiutu w Grand Prix Australii zajmuje wysokie piąte miejsce. Na kolejną zdobycz nie czeka zbyt długo i już w Chinach dopisuje do swojego konta cztery punkty za ósmą lokatę. Wraz z rozpoczęciem europejskiej części sezonu zaczyna spadać konkurencyjność C34, natomiast on sam łapie lekką zadyszkę. W kwalifikacjach zaczyna coraz częściej przegrywać z Ericssonem, natomiast w jego bolidzie notorycznie dochodzi do usterek hamulców. Punktuje jeszcze w czterech wyścigach, kończąc debiutancki sezon na trzynastym miejscu, mając już pewną posadę na kolejny rok.
2014 Zalicza już trzeci sezon w GP2 pozostając w zespole Carlin, aczkolwiek udaje mu się także zdobyć posadę kierowcy testowego Williamsa. Otrzymuje możliwość poprowadzenia bolidu Formuły 1 podczas kilku sesji testowych i w pięciu treningach. W GP2 natomiast jest jednym z faworytów do tytułu, wygrywając po drodze aż cztery wyścigi. Mimo to słabsza forma w końcówce mistrzostw kosztuje go tytuł, finiszując ostatecznie na trzecim miejscu. Podpisuje kontrakt z Sauberem i awansuje na kolejny sezon do Formuły 1 w roli kierowcy wyścigowego.
2013 Zostaje w GP2, lecz przechodzi do ekipy Carlin. Zalicza bardzo obiecujący początek sezonu, wielokrotnie meldując się na podium czy mając szansę na odniesienie pierwszego zwycięstwa. Mimo to w Hiszpanii wymienia silnik i do końca sezonu jest zmuszony z niego korzystać, przez co na szybkich torach zaczyna odstawać od rywali. Ostatecznie kończy rok na czwartym miejscu z sześcioma podiami na koncie.
2012 Początkowo planuje przejść do GP3, aczkolwiek skompletował wystarczająco duży budżet, by dołączyć do stawki GP2. Podpisuje kontrakt z zespołem DAMS i swój debiutancki sezon - który był bardzo pechowy - kończy na dziesiątym miejscu z 95 punktami na koncie oraz dorobkiem czterech miejsc na podium.
2011 Pozostaje w brytyjskiej Formule 3 i tym razem zostaje jej mistrzem. W drodze po sukces pokonuje protegowanego McLarena - Kevina Magnussena, natomiast sam tryumfuje w siedmiu wyścigach i aż siedemnastokrotnie wchodzi na podium. Wraca do Makau na uliczne Grand Prix i tym razem ulega jedynie Danielowi Juncadelli, przekraczając linię mety jako drugi.
2010 Przenosi się do Wielkiej Brytanii i startuje w tamtejszej edycji Formuły 3. W barwach ekipy Double R zajmuje na koniec sezonu piąte miejsce z dorobkiem jednego zwycięstwa. Ponadto przystępuje do Grand Prix Makau, lecz tam dojeżdża dopiero na jedenastej pozycji.
2009 Wyjeżdża do Europy i angażuje się w pełen sezon startów w Formule BMW. Zdobywa sześć pole position, wygrywa pięć wyścigów, natomiast na podium melduje się łącznie aż czternaście razy. Dzięki temu zdobywa już w swoim debiucie tytuł mistrza serii. Bierze również udział w trzech wyścigach Formuły BMW Pacific, natomiast w dwóch z nich tryumfuje.
2008 Przesiada się za kierownicę bolidu i dołącza do stawki amerykańskiej Formuły BMW na ostatnią rundę w sezonie na domowym torze Interlagos. Podczas dwóch wyścigów zdobywa łącznie 25 punktów, w tym raz staje na podium. Udaje mu się zostać sklasyfikowanym w tabeli na dziesiątej lokacie.
2000-2007 W 2000 roku rozpoczyna swoją karierę od startów w kartingu. W tym czasie startuje w Brazylii i odnosi na krajowym podwórku wiele sukcesów.
Objaśnienia:P. - końcowa pozycja w klasyfikacji generalnej, Zwyc. - zwycięstwa, Pktwł. - punktował, P. pos. - pole positions, Naj. okr. - najszybsze okrążenia, Nie skl. - niesklasyfikowany, ZD - zdyskwalifikowany
Starty obejmują rozpoczęte wyścigi (w nawiasie podana jest suma zgłoszeń do grand prix)
Rezultaty wyścigów z ostatniego sezonu | Rezultaty wszystkich wyścigów Wszystkie pole positions | Wszystkie zwycięstwa | Wszystkie najszybsze okrążenia
•Rezultaty wyścigów z ostatniego sezonu
GP
Tor
Nr
Bolid
Op.
St.
Fi.
Dodatkowa informacja
Sezon 2016
Albert Park
12
Sauber C35
17
15
Sakhir
12
Sauber C35
21
14
Shanghai
12
Sauber C35
16
20
Soczi
12
Sauber C35
19
16
Catalunya
12
Sauber C35
20
14
Monte Carlo
12
Sauber C35
PL
NS
kolizja z Ericssonem
Gilles Villeneuve
12
Sauber C35
18
18
Baku
12
Sauber C35
15
12
Red Bull Ring
12
Sauber C35
21
13
Silverstone
12
Sauber C35
21
15
Hungaroring
12
Sauber C35
16
17
Hockenheim
12
Sauber C35
21
NS
jednostka napędowa
Spa-Francorchamps
12
Sauber C35
16
17
Monza
12
Sauber C35
18
NS
uszkodzenia z kolizji
Marina Bay
12
Sauber C35
16
13
Sepang
12
Sauber C35
18
NS
hamulce
Suzuka
12
Sauber C35
19
19
Austin
12
Sauber C35
21
15
Mexico City
12
Sauber C35
19
15
Interlagos
12
Sauber C35
21
9
Yas Marina
12
Sauber C35
19
16
Objaśnienia:St. - start, Fi. - finisz, NS - niesklasyfikowany, NW - nie wystartował, N2 - nie wystartował ponownie, ZD - zdyskwalifikowany, PL - start z pit-lane, NZ - nie zakwalifikował się, NP - nie przedkwalifikował się, WY - wykluczony, naj. okr. - najszybsze okrążenie w wyścigu
