2013 Początkowo pozostaje bez pracy, po tym, jak Caterham podjął decyzję o nieprzedłużaniu z nim kontraktu. Mimo to po Grand Prix Chin stajnia z Leafield postanawia ponownie zaangażować Kovalainena, lecz jako kierowcę testowego. Pomaga w rozwoju bolidu CT03, biorąc udział w sześciu piątkowych treningach. Zostaje zwolniony z kontraktu i przechodzi do Lotusa na wyścigi w Stanach i Brazylii, gdzie zastępuje kontuzjowanego Kimiego Raikkonena. Mimo to nie zdobywa ani jednego punktu, dwukrotnie pojawiając się na mecie wyścigów na czternastym miejscu.
2012 Przed rozpoczęciem mistrzostw ekipa Team Lotus zmienia nazwę na Caterham i buduje kompletnie nowy samochód, wobec którego są ogromne oczekiwania. Niestety rzeczywistość okazała się brutalna i pomimo hucznych zapowiedzi, Kovalainen nie jest w stanie nawiązać walki ze „starymi” zespołami, nie wspominając o możliwości zdobycia punktów. W kwalifikacjach z reguły dominuje nad swoim nowym zespołowym partnerem - Witalijem Pietrowem, jednakże podczas wyścigów to Rosjanin osiąga lepsze rezultaty od niego, co również odzwierciedliło się w klasyfikacji kierowców. Rok kończy na 22 miejscu za Pietrowem oraz kierowcami Marussi.
2011 Drugi sezon z rzędu nie zdobywa ani jednego punktu. Mimo to Heikki robi świetne wrażenie, okazjonalnie podejmując walkę swoim Lotusem ze środkiem stawki. Jego ekipa robi wyraźny krok naprzód, mocno oddalając się od reszty nowych zespołów. Heikki 5 razy kwalifikuje się do Q2, a w wyścigach kilkukrotnie walczy na równi z samochodami środka stawki. Pomimo przegrania w klasyfikacji z Trullim jego notowania na rynku kierowców są znacznie wyższe.
2010 Startując za kierownicą jednego z najsłabszych aut w stawce udaje mu się zostać najszybszym zawodnikiem spośród reprezentantów debiutanckich ekip. Prezentuje lepsze osiągi od swojego partnera ze stajni Jarno Trullego i regularnie osiąga linię mety. Dzięki zdobyciu na torze Suzuka 12 pozycji zapewnia zespołowi ważne pod względem finansowym dziesiąte miejsce w klasyfikacji generalnej konstruktorów. Zostaje w Lotusie na kolejny sezon.
2009 Dysponując tym razem niekonkurencyjnym bolidem McLarena znów zostaje przyćmiony przez zespołowego kolegę Hamiltona. W pierwszych dziesięciu wyścigach sezonu gromadzi zaledwie 9 punktów. Druga połowa roku przynosi McLarenowi znaczną poprawę osiągów, Kovalainen wykorzystuje to startując do wyścigu w Walencji z pierwszego rzędu i kończąc go tuż za podium. W całym sezonie udaje mu się wejść na 12 pozycję w klasyfikacji generalnej. W grudniu podpisuje kontrakt z nowym zespołem z Malezji, który sprowadza nazwę Lotus do F1 po 16 latach przerwy.
2008 Zwolniony z Renault znajduje zatrudnienie w ekipie McLaren. Niestety, cały sezon jeździ w cieniu gwiazdy stajni z Woking - Lewisa Hamiltona, który zdobywa w tym sezonie mistrzostwo świata. Mimo to Kovalainenowi udaje odnieść pierwsze zwycięstwo w F1, pierwsze pole position i pierwsze najszybsze okrążenie. Rok kończy na 7 lokacie w klasyfikacji generalnej.
2007 Zostaje kierowcą wyścigowym Renault F1 Team, tym samym debiutuje w Formule 1. Po średnim początku sezonu w drugiej połowie roku uzyskuje znaczne lepsze wyniki, pokonuje w klasyfikacji generalnej swojego zespołowego kolegę Giancarlo Fisichellę i ostatecznie plasuje się w niej na 7 miejscu. Podczas deszczowego GP Japonii zajmuje 2 pozycję.
2006 Awansuje na pozycję trzeciego kierowcy Renault F1 Team i bierze udział we wszystkich oficjalnych testach tej stajni, uzyskując znakomite czasy okrążeń.
2005 Przenosi się do serii GP2, gdzie odnosi 5 zwycięstw, kończąc sezon na drugim miejscu tuż za Nico Rosbergiem. Kolejny występ w Race Of Champions, podczas którego odpada w półfinale. Kontynuuje pracę jako tester F1 w ekipie Renault.
2004 Przechodzi do zespołu Pons i zostaje mistrzem World Series by Nissan, miażdżąc konkurencję 6 zwycięstwami, 9 pierwszymi polami startowymi i 10 najszybszymi okrążeniami. Ponadto zostaje oficjalnym testerem Renault F1 Team i bierze udział w imprezie Race of Champions, którą niespodziewanie wygrywa, pokonując m.in. Michaela Schumachera i Sebastiena Loeba.
2003 Rozpoczyna starty w World Series by Nissan z zespołem Gabord. Po odniesieniu jednego zwycięstwa zostaje wicemistrzem serii, ustępując osiągami swojemu koledze z zespołu Frankowi Montagny'emu. Pod koniec roku odbywa dwa testy w F1 - z zespołami Renault i Minardi, podczas których uzyskuje bardzo dobre czasy.
2002 Zostaje przyjęty do programu Renault Driver Development i rozpoczyna starty w brytyjskiej Formule 3. Po znakomitej drugiej połowie sezonu i odniesieniu 5 zwycięstw zdobywa podium w klasyfikacji generalnej. Drugi w Grand Prix Makau, czwarty w zawodach Marlboro Masters rozgrywanych na torze Zandvoort. Kolejny tytuł „Debiutanta Roku”.
2001 Debiutancki sezon w bolidzie, konkretnie w brytyjskiej Formule Renault, gdzie odnosi 2 zwycięstwa i zdobywa 2 pole position, ponadto odnotowuje 3 najszybsze okrążenia w wyścigu. To wszystko zapewnia mu 4 miejsce w klasyfikacji generalnej mistrzostw. Debiutuje także w Formule 3, startując w słynnym Grand Prix Makau, gdzie zajmuje 8 lokatę. Wyróżniony tytułem „Debiutanta Roku” przez Fińską Federację Sportów Motorowych.
2000 Kolejny rok startów w Formule A, drugie z zrzędu wicemistrzostwo Finlandii, ponadto zdobycie tytułu mistrza Skandynawii. Wygrywa słynny kartingowy wyścig Elf Masters w hali Bercy-Paryż. Zostaje uhonorowany tytułem kartingowego kierowcy roku w Finlandii.
1999 Drugi w kartingowych mistrzostwach fińskiej Formuły A.
