2014 Decyzja o podpisaniu kontraktu z Caterhamem okazuje się być jedną z najgorszych w karierze. O ile na początku sezonu sytuacja ekipy wydaje się być stabilna, o tyle po pojawieniu się nowych właścicieli od rundy na Silverstone zespół zaczyna popadać w coraz większe tarapaty. Nowy zarząd w celu poprawienia finansów decyduje się kilkakrotnie licytować jego fotel wyścigowy, przez co w Belgii zostaje zastąpiony przez Andre Lotterera, a w kilku treningach przekazuje swój bolid Roberto Merhiemu. Ponadto osiągi modelu CT05 są dalekie od idealnych, w związku z czym jest skazany na jazdę na samym końcu stawki. Po wycofaniu się Caterhama ze startu w Stanach i Brazylii, wraca jeszcze do stawki na GP Abu Zabi. Burzliwy sezon kończy na odległym dwudziestym drugim miejscu z zerowym dorobkiem punktowym.
2013 Przesiada się do samochodu GT, dołączając do fabrycznej ekipy Ferrari - AF Corse. Zalicza pełen program startów w Długodystansowych Mistrzostwach Świata, czterokrotnie plasując się na podium w swojej klasie. Ponadto zalicza jeden start w Asian Le Mans Series, gdzie od razu odnosi zwycięstwo. Po rocznej przerwie wraca na sezon 2014 do Formuły 1, podpisując kontrakt z zespołem Caterham.
2012 Pod względem osiąganych wyników zalicza bardzo nierówny sezon. Dysponuje samochodem, który pozwala na regularne zdobycze punktowe, jednakże nie jest w stanie wykorzystać w pełni jego potencjału i przegrywa zespołową walkę ze swoim partnerem - Sergio Perezem. Dwukrotnie startuje z drugiej linii, a raz z pierwszej. Zdobywa swoje pierwsze w karierze podium podczas domowego wyścigu o Grand Prix Japonii. Nie udaje mu się przedłużyć umowy z Sauberem na kolejny sezon, tracąc posadę w stajni z Hinwil na rzecz Estebana Gutierreza.
2011 Drugi sezon z Sauberem zaczyna bardzo dobrze. Zajmuje punktowane pozycje w pierwszych siedmiu wyścigach sezonu. W dalszej części sezonu oddaje pole koledze z zespołu, Perezowi, z którym przegrywa zarówno w kwalifikacjach, jak i wyścigach. Dopiero w Abu Zabi i Brazylii wraca do pierwszej dziesiątki, pomagając słabnącemu Sauberowi odeprzeć ataki Toro Rosso w walce o siódme miejsce w klasyfikacji konstruktorów. Zajmuje dwunaste miejsce w mistrzostwach zdobywając przeszło dwa razy więcej punktów niż Perez.
2010 Pierwszy rok spędzony w stajni Petera Saubera. Dysponując bolidem z drugiej połowy stawki kontynuuje świetną jazdę, jednak zawodność maszyny i brak szczęścia sprawiają, że nie kończy 6 z pierwszych 12 wyścigów sezonu. Punkty przychodzą w drugiej połowie roku, łącznie gromadzi ich 32 i plasuje się na 12 lokacie w klasyfikacji generalnej. Ponadto dzięki dominacji nad swoimi zespołowymi partnerami zostaje numerem 1 w stajni, z którą przedłuża kontrakt na następny rok.
2009 W zimie znów jeździ w azjatyckiej GP2 i wygrywa ją. W głównej serii GP2 po raz kolejny radzi sobie jednak nie najlepiej i po raz kolejny kończy mistrzostwa na 16 pozycji, pokazując, że europejskie tory najwyraźniej nie są jego ulubionymi. Pod koniec roku los daje mu wielką szansę zaistnienia w F1, Kamui świetnie ją wykorzystuje. Na dwa ostatnie grand prix sezonu zastępuje w bolidzie Toyoty kontuzjowanego Timo Glocka, prezentuje w nich odważną i szybką jazdę, co owocuje zdobyciem 3 punktów podczas zawodów w Abu Zabi. Dzięki swojej postawie udaje mu się podpisać kontrakt na kierowcę wyścigowego ekipy BMW Sauber w sezonie 2010.
2008 Awansuje na głównego testera Toyoty w F1. W zimie na początku roku bierze udział w azjatyckiej serii GP2, wygrywa w niej 2 wyścigi i kończy całe mistrzostwa na 6 miejscu. Następnie rozpoczyna sezon w głównej serii GP2, triumfując w wielkim stylu już podczas drugich zawodów rozgrywanych w Hiszpanii. Niestety, kolejne wyścigi są dla niego o wiele mniej udane, ostatecznie rok kończy jako 16.
2007 Zostaje drugim kierowcą testowym stajni Toyota startującej w Formule 1. Poza tym kontynuuje jazdę w F3 Euro Series, odnosząc pierwsze w swoim życiu zwycięstwo w tej serii na torze Magny-Cours. Sezon kończy na 4 lokacie w klasyfikacji generalnej, co jednak jest niezbyt imponującym osiągnięciem w porównaniu do jego kolegi z zespołu Romaina Grosjeana, który wygrywa całe mistrzostwa.
2006 Dzięki wspaniałym zeszłorocznym rezultatom dostaje angaż w mistrzowskim zespole ASM rywalizującym w Formule 3 Euro Series. Pierwszy sezon startów kończy na 8 pozycji w klasyfikacji generalnej kierowców i 1 miejscu w klasyfikacji debiutantów z dorobkiem 34 punktów, 3 razy stając na podium. Również bierze udział w słynnym Grand Prix Makau, po starcie do zawodów z pole position o jego bolid zaczepia Paul di Resta i obaj tracą szansę na dobry wynik. Kamui mija linię mety jako 19. Ponadto pod koniec roku testuje bolid F1 Toyoty.
2005 Wygrywa włoską i bardziej prestiżową europejską Formułę Renault, legitymując się dorobkiem po 6 triumfów w obu mistrzostwach.
2004 Wyjeżdża do Europy i rywalizuje w niemieckiej i włoskiej Formule Renault. W całym sezonie 3-krotnie zdobywa pierwsze pole startowe i wygrywa 2 wyścigi.
2003 Zalicza pełen sezon w Esso Formula Toyota Series, który kończy na świetnym 2 miejscu.
2002 Dzięki byciu w Akademii Kierowców Toyoty poza kartingiem odbywa jeden wyścig w bolidzie w ramach mistrzostw Esso Formula Toyota Series.
1996 Rozpoczyna swoją karierę w sportach motorowych od kartingu, zajmując 3 pozycję w SL Takarazuka Tournament Cadet Class. Przez następne 6 lat kontynuuje starty na gokartach zdobywając 4 tytuły oraz dwukrotnie triumfując w serii Toyota SL All Japan Tournament Cadet Class.
