2023 Notuje sezon pełen wzlotów i upadków. W pierwszych wyścigach dysponuje bardzo wolnym oraz awaryjnym bolidem McLarena, którego szczytem możliwości są pojedyncze zdobycze punktowe. Przełamanie nadchodzi od Grand Prix Austrii, gdzie zespół gruntownie przebudowuje model MCL60 i włącza się do regularnej walki o miejsca na podium. Kilkakrotnie wywiera presję na dominującym w wyścigach Verstappenie, jednakże najwyżej dojeżdża na drugim miejscu podczas Grand Prix Wielkiej Brytanii, Węgier, Japonii, Stanów Zjednoczonych oraz Sao Paulo. Łącznie siedmiokrotnie jest w pierwszej trójce, a na koniec mistrzostw zajmuje szóstą lokatę z dorobkiem 205 punktów, pokonując nowego partnera Oscara Piastriego.
2022 McLaren po zmianie przepisów traci cały impet z ostatnich trzech lat. Model MCL36 prezentuje bardzo nieregularne osiągi, ale mimo to Norris jest w stanie za jego kierownicą walczyć o prym w środku stawki. W większości wyścigów finiszuje na punktowanych pozycjach, a także jako jedyny kierowca spoza zespołu z TOP3 jest w stanie wejść na podium. Podczas zmagań na Imoli dojeżdża na trzecim miejscu, a w pozostałych eliminacjach całkowicie dominuje nad partnerem Danielem Ricciardo, kompletując ponad trzykrotnie większy dorobek. W tabeli zajmuje siódmą pozycję mając 122 punkty. Ponadto przed sezonem podpisuje nowy kontrakt z McLarenem, który gwarantuje mu posadę do 2025 roku.
2021 Jest jednym z najlepszych kierowców w sezonie 2021 i przez sporą część mistrzostw plasuje się w tabeli na trzecim miejscu. Czterokrotnie wchodzi na podium, a jego najlepszym wynikiem jest druga pozycja z Grand Prix Włoch. Sensacyjnie zgarnia pierwsze pole position w karierze na torze w Soczi, natomiast zwycięstwo traci po strategicznym błędzie z końcówki wyścigu. Bagatelizuje opady deszczu i pozostaje na slickach, przez co wypada z toru i po zbyt późnym pit stopie jest na mecie siódmy. W kolejnych rundach McLaren wytraca impet i spada aż na szóste miejsce w klasyfikacji z dorobkiem 160 punktów. Zabezpiecza przyszłość w F1 nowym wieloletnim kontraktem ze stajnią z Woking.
2020 Zdobyte doświadczenie zaczyna procentować w nowym sezonie, który rozpoczyna od pierwszego podium w karierze za trzecie miejsce w Grand Prix Austrii. W kolejnych wyścigach prezentuje bardzo szybką i regularną jazdę, co pozwala mu na prowadzenie wyrównanego pojedynku z Carlosem Sainzem. Ostatecznie traci do Hiszpana zaledwie osiem punktów, lecz drugi rok z rzędu wygrywa z nim lepszym stosunkiem w kwalifikacjach. Bardzo mocno przyczynia się do zdobycia przez McLarena trzeciego miejsca wśród konstruktorów. Indywidualnie plasuje się w tabeli na dziewiątym miejscu i już od maja jest pewny dalszych startów w ekipie z Woking w sezonie 2021.
2019 Podczas debiutu zachwyca obserwatorów osiągami oraz wesołym podejściem do życia, niemal od razu stając się jednym z najpopularniejszych kierowców w stawce. W kwalifikacjach wygrywa zespołowy pojedynek z doświadczonym Carlosem Sainzem, jednakże w wyścigach to Hiszpan jest wiodącym kierowcą McLarena. Sytuację utrudniają mu defekty bolidu jak w Belgii, gdzie jadąc piąty odpadł na okrążenie przed metą. Ostatecznie jest w klasyfikacji jedenasty z dorobkiem 49 punktów, a w lipcu otrzymuje nową umowę od McLarena. Ponadto zostaje wybrany na debiutanta roku.
2018 McLaren angażuje go w roli trzeciego kierowcy, natomiast w juniorskich seriach awansuje do Formuły 2. Na początku roku liczy się w walce o mistrzostwo z George'em Russellem, lecz seria słabszych występów sprawia, że jego rodak zaczyna się oddalać, a za plecami coraz bliżej jest Alexander Albon. Ostatecznie zajmuje drugie miejsce w klasyfikacji z dorobkiem jednej wygranej na otwarcie sezonu w Bahrajnie. Z kolei w F1 wzbudza zainteresowanie Toro Rosso, lecz McLaren zatrzymuje go w swoich szeregach i powierza mu bolid w piątkowych treningach. Dobre osiągi owocują kontraktem na starty w sezonie 2019 u boku Carlosa Sainza.
2017 Jego świetna postawa w juniorskich seriach zostaje dostrzeżona przez McLarena, który wciela go w szeregi swojego programu rozwojowego. Dzięki temu w lipcu debiutuje za sterami bolidu F1. Przechodzi do Mistrzostw Europy Formuły 3, gdzie nie zwalnia tempa i dopisuje do dorobku następny tytuł. Aż dziewięciokrotnie wpada na metę jako pierwszy, a kwestię mistrzostwa rozstrzyga na dwa wyścigi przed końcem sezonu. Powraca na ulice Makau i tym razem uznaje wyższość tylko Dana Ticktuma.
2016 Sezon rozpoczyna od wyjazdu do Nowej Zelandii, gdzie rozgrywana jest Toyota Racing Series. Nie pozostawia rywalom żadnych szans i zdobywa mistrzostwo, wygrywając sześć z piętnastu wyścigów. Resztę sezonu spędza w europejskiej oraz północnoeuropejskiej Formule Renault 2.0, gdzie także może się poszczycić pierwszymi miejscami w klasyfikacjach generalnych. Zalicza pojedyncze starty w F3, które umożliwiają mu udział w Grand Prix Makau. Na ulicznym torze w Azji jest jednak dopiero jedenasty.
2015 Debiutuje za sterami jednomiejscowego bolidu, przechodząc na pełny sezon do MSA Formula Championship. Zostaje kierowcą Carlina, z którym świętuje mistrzowski tytuł. Ośmiokrotnie jako pierwszy pojawia się na mecie, zdobywa dziesięć pole position, a na podium wchodzi jeszcze siedem razy. Podejmuje się również pojedynczych startów w niemieckiej oraz włoskiej Formule 4 z Mucke Motorsport i w tej pierwszej edycji na osiem występów aż sześciokrotnie zdobywa podium, raz będąc na najwyższym stopniu.
2014 Kontynuuje starty w kartingu, lecz łączy je z udziałem w Ginetta Junior Championship, które towarzyszy wyścigom BTCC. W klasyfikacji generalnej zajmuje trzecie miejsce z dorobkiem czterech zwycięstw, siedmiu miejsc na podium oraz ośmiu pole position. Ponadto spośród wszystkich debiutantów kompletuje największą liczbę punktów.
2006-2013 Z początku interesuje się motocyklami, lecz mając siedem lat przyjeżdża z ojcem oraz bratem na zawody kartingowe. Od tego momentu zakochuje się w czterech kółkach i rozpoczyna przygodę z motorsportem. Odnosi wiele sukcesów, lecz swój najlepszy sezon za kierownicą gokarta zalicza w 2013 roku, kiedy to zostaje mistrzem świata podczas zawodów rozgrywanych w Bahrajnie oraz zgarnia tytuł w WSK Euro Series.
