2018 Sauber po otrzymaniu dodatkowych funduszy wykonuje gigantyczne postępy. Na początku sezonu model C37 pozwala zbliżyć się do środka stawki, natomiast w ostatnich wyścigach jest najlepszą konstrukcją spoza czołówki. Po dwuletniej przerwie wraca do pierwszej dziesiątki, otwierając dorobek w Bahrajnie, gdzie po świetnie zrealizowanej strategii jednego postoju jest dziewiąty. Zdobywa punkty jeszcze w pięciu wyścigach, a w Brazylii ustawia się na starcie na szóstym polu. Zostaje jednak zdominowany przez nowego partnera - Charlesa Leclerca. Gromadzi łącznie 9 oczek, które pozwalają na siedemnaste miejsce w klasyfikacji. Przed kolejnym sezonem traci posadę w Sauberze na rzecz Antonio Giovinazziego, choć pozostaje w zespole jako trzeci kierowca. Podejmuje też decyzję o startach w IndyCar w 2019 roku.
2017 Kolejny rok dysponuje najwolniejszym bolidem w stawce, który dodatkowo zostaje wyposażony w silnik Ferrari w starszej specyfikacji. Znów nie zdobywa ani jednego punktu, choć był bliski otwarcia dorobku w Azerbejdżanie, gdzie w końcówce jechał na dziesiątym miejscu. Ostatecznie zespół nakazuje mu oddanie pozycji partnerowi, który dysponuje lepszym tempem i jest w stanie odpierać presję rywali. W tym roku rywalizuje z Pascalem Wehrleinem, z którym przegrywa zespołowy pojedynek zarówno w kwalifikacjach jak i wyścigach. Zajmuje dwudzieste miejsce w tabeli, a w grudniu przedłuża swoją umowę z Sauberem, który pozyskał wsparcie Alfy Romeo.
2016 Sauber znajduje się w poważnych tarapatach finansowych i bolid C35 debiutuje na torze dopiero podczas finałowej sesji testowej. W pierwszej połowie mistrzostw konstrukcja w ogóle nie jest rozwijana, co ma odzwierciedlenie w wynikach osiąganych na torze. Ericsson regularnie odpada w Q1, natomiast przez cały rok nie zdobywa ani jednego punktu, co kończy się dla niego dopiero dwudziestą drugą lokatą w mistrzostwach. Latem Sauber trafia w ręce Longbow Finance, które jest powiązane z jego sponsorami, natomiast przed GP Abu Zabi podpisuje nową umowę na sezon 2017.
2015 Jego zespołowym partnerem w Sauberze zostaje Felipe Nasr i pokonuje go jedynie w kwalifikacjach, w których był od niego szybszy dziesięciokrotnie. Przez cały sezon zdobywa zaledwie dziewięć punktów za ósme miejsce w Australii, dziewiąte we Włoszech, a także dziesiąte w Chinach, na Węgrzech i w Belgii. Popełnia kilka kosztownych błędów jak w Malezji, gdzie jadąc w pierwszej dziesiątce wypada z toru. Tym samym znów zajmuje osiemnaste miejsce w klasyfikacji. Pomimo tego Sauber oferuje mu nową umowę i zostaje z nim na 2016 rok.
2014 Spośród trzech debiutantów, którzy wystartowali w większości wyścigów, Ericsson wypada na ich tle najsłabiej. Zostaje zdominowany przez swojego zespołowego partnera - Kamui Kobayashiego, a także pokonany przez Andre Lotterera, który podczas pierwszego startu w F1 od razu ustanowił od niego lepszy czas w kwalifikacjach. Przez cały sezon dysponuje bolidem niezdolnym do walki w środku stawki, przez co jest zmuszony meldować się na mecie na ostatnich pozycjach. Po wyścigu w Rosji Caterham rezygnuje ze startu w Stanach i Brazylii, a przed Grand Prix Abu Zabi on sam decyduje się na rozwiązanie umowy z zespołem. Od 2015 roku wiąże się z Sauberem, wskakując do jego bolidu już na testy na Yas Marina.
2013 Po wycofaniu się ekipy iSport, postanawia podpisać kontrakt na sezon 2013 mistrzostw GP2 z zespołem DAMS. Pierwsza połowa mistrzostw jest katastrofalna, ponieważ często nie kończy wyścigów przez awarie bolidu czy kolizje. Do przełamania dochodzi w Niemczech, gdzie wygrywa główną rywalizację. W końcowej klasyfikacji plasuje się na szóstej lokacie. Na sezon 2014 awansuje do Formuły 1, dołączając do zespołu Caterham.
2012 Zostaje w iSporcie i po raz kolejny kończy mistrzostwa na wyższej pozycji, tym razem ósmej. Odnosi już drugie zwycięstwo w GP2 podczas rundy na belgijskim torze Spa-Francorchamps. Poza tym jeszcze czterokrotnie pojawia się na podium i wygrywa zespołowy pojedynek z Jolyonem Palmerem.
2011 Zostaje w GP2 na sezon 2011, lecz przechodzi do iSport International. Tym razem jest dziesiąty w klasyfikacji, lecz nie wygrywa żadnego wyścigu. W barwach nowego zespołu zdobywa 25 punktów, dwa miejsca na podium i wykręca jedno najszybsze okrążenie.
2010 Przenosi się do oficjalnego przedsionka Formuły 1 - serii GP2. W barwach zespołu Super Nova spisuje się zdecydowanie poniżej oczekiwań, kończąc zmagania na odległej siedemnastej pozycji z dorobkiem 11 punktów. Na pocieszenie pozostaje mu zwycięstwo podczas sprintu w Walencji.
2009 Podejmuje dosyć zaskakującą decyzję o dołączeniu do stawki japońskiej Formuły 3. Mimo to jego ruch okazuje się być słuszny, gdyż zwycięża w pięciu wyścigach, zdobywa sześć pole position i tym samym zgarnia mistrzowski tytuł. Pod koniec roku zostaje zaproszony przez mistrzów świata Formuły 1 - ekipę Brawn GP, na testy młodych kierowców, podczas których przejeżdża 600 kilometrów i zdobywa doświadczenie mające zaprocentować w przyszłości.
2008 Przechodzi do brytyjskiej Formuły 3, gdzie kończy mistrzostwa na piątym miejscu. Nie wygrywa żadnego wyścigu, lecz zdobywa dwa pole position i wykręca cztery najszybsze okrążenia. Pod koniec sezonu bierze udział w Grand Prix Makau, gdzie w kwalifikacjach wywalczył pierwsze pole startowe, lecz wyścig ukończył na czwartym miejscu.
2007 Zalicza debiut za kierownicą jednomiejscowego bolidu, zasilając stawkę brytyjskiej Formuły BMW. W pierwszym roku startów w bolidzie od razu zdobywa mistrzowski tytuł, wygrywając siedem wyścigów i zdobywając łącznie 676 punktów.
2000-2006 W 2000 roku rozpoczyna swoją przygodę z wyścigami od kartingu. Przez siedem sezonów odnosi wiele sukcesów, zostając m.in. dwukrotnym mistrzem Szwecji. Próbuje swoich sił również na arenie międzynarodowej, startując w mistrzostwach Europy oraz Włoch.
