2022 Zalicza sezon pełen wzlotów i upadków. Na początku roku Haas dysponuje konkurencyjnym bolidem, jednakże popełnia liczne błędy i nie potrafi wykorzystać jego potencjału. W Arabii w ogóle nie startuje do wyścigu po poważnym wypadku z kwalifikacji, natomiast na ulicach Monako po uderzeniu w bariery jego samochód rozrywa się na pół. Złą passę przerywa dopiero na Silverstone, gdzie po ostrej walce do mety z Verstappenem zajmuje ósme miejsce i zgarnia pierwsze punkty w karierze. Z kolei w Austrii wyśrubował swój najlepszy wynik w F1 finiszując jako szósty. Do końca sezonu nie powiększa już dorobku i przegrywa zespołowy pojedynek z Magnussenem. Haas rozczarowany jego postawą nie proponuje mu nowej umowy i wypada ze stawki na 2023 rok. Mistrzostwa kończy na szesnastej pozycji.
2021 Otrzymuje do dyspozycji najgorszy samochód w całej stawce, który uniemożliwia podjęcie równorzędnej walki z najbliższymi konkurentami. Pomimo tego pozostawia po sobie dobre wrażenie, całkowicie dominując nad partnerem Nikitą Mazepinem. Wielokrotnie dochodzi między nim a Rosjaninem do kolizji czy nieporozumień, przez które ich relacje ulegają załamaniu. Ponadto mocne osiągi przeplata z kosztownymi incydentami, za które spada na niego krytyka ze strony szefa Haasa. Jego najlepszym wynikiem jest dwunaste miejsce z Grand Prix Węgier, przez co plasuje się w tabeli z zerowym dorobkiem na dziewiętnastej pozycji. Ucina spekulacje o przejściu do Alfy Romeo i pozostaje w Haasie na sezon 2022.
2020 Kontynuuje starty w Formule 2 i po słabych występach w Austrii, łapie rozpęd od rundy na Węgrzech. Dwukrotnie zajmuje tam trzecie miejsce, natomiast na dalszym etapie sezonu wygrywa główne wyścigi na Monzy i w Soczi. Poza tym wchodzi na podium jeszcze sześciokrotnie. Szybka i regularna jazda pozwala mu na zdobycie mistrzostwa podczas ostatniego wyścigu sezonu, z przewagą 14 punktów nad drugim Ilottem. Jego dobra postawa zostaje dostrzeżona przez Haasa, który wypożycza go od Ferrari i zatrudnia na sezon 2021 w roli kierowcy wyścigowego. Współpracę z zespołem rozpoczyna już w Abu Zabi, startując w pierwszym treningu i testach dla młodych kierowców.
2019 Na początku roku zostaje ogłoszony jako nowy członek Akademii Kierowców Ferrari. Stajnia z Maranello zaprasza go na sesję testową w Bahrajnie, gdzie zasiada za kierownicą bolidu SF90. Z kolei następnego dnia zostaje wypożyczony do Alfy Romeo, z którą sprawdza model C38. Na co dzień rywalizuje w Formule 2, w której jest dwunastym kierowcą mistrzostw. Najlepszy występ w sezonie notuje podczas sprintu na Hungaroringu, wygrywając go.
2018 Zostaje w Mistrzostwach Europy Formuły 3 i pierwsza połowa sezonu jest bardzo przeciętna w jego wykonaniu. Łapie wiatr w żagle dopiero od lipcowej rundy na Spa, gdzie wygrywa wyścig. Od tamtej pory jeszcze siedmiokrotnie wpada na metę jako lider, notując również serię pięciu zwycięstw z rzędu. Po fantastycznej końcówce wyprzedza w klasyfikacji Dana Ticktuma i zdobywa pierwszy mistrzowski tytuł za kierownicą jednomiejscowego bolidu. Wraca też do Makau i tym razem pojawia się na mecie na piątym miejscu.
2017 Zimą ponownie wchodzi do stawki MRF Challenge, tym razem na pełny cykl. W klasyfikacji zajmuje najniższy stopień podium, wygrywając cztery z szesnastu wyścigów. W dalszej części 2017 roku przechodzi do Mistrzostw Europy Formuły 3. W pierwszej trójce melduje się zaledwie raz, natomiast w tabeli jest na dwunastym miejscu. Podejmuje się również startu w Makau, gdzie dojeżdża na szesnastej pozycji. Podczas Grand Prix Belgii otrzymuje wyjątkową okazję poprowadzenia Benettona B194, którym jego ojciec zdobył mistrzostwo świata Formuły 1 w 1994 roku.
2016 Zimą podejmuje się rywalizacji w MRF Challenge, gdzie startuje w czterech wyścigach, a w dwóch z nich zajmuje miejsce na podium. Mimo to jego koncentracja nadal spoczywa na Formule 4, tym razem angażując się w niemiecką oraz włoską edycję. Inauguruje również wieloletnią współpracę z Prema Powerteam. W obu seriach zostaje wicemistrzem z identycznym dorobkiem pięciu zwycięstw oraz czterech pole position.
2015 Decyduje się na pełny sezon startów w niemieckiej Formule 4, współpracując z ekipą Van Amersfoort. Już podczas debiutanckiej rundy na torze Oschersleben wygrywa trzeci wyścig, natomiast na dalszym etapie mistrzostw wchodzi jeszcze raz na podium, dojeżdżając na trzecim miejscu. W końcowej klasyfikacji zajmuje dziesiątą pozycję, m.in. za Robertem Szwarcmanem czy Lando Norrisem.
2008-2014 Rozpoczyna starty mając dziewięć lat. Wskakuje do gokarta i rywalizuje pod nazwiskiem panieńskim matki, nie chcąc budzić zainteresowania ze względu na sławę ojca Michaela. Największe sukcesy odnosi w latach 2011-2014, kilkakrotnie kończąc mistrzostwa w Niemczech na podium klasyfikacji generalnej. Pod koniec 2014 roku zbiera pierwsze doświadczenie za kierownicą bolidu, wskakując do maszyny F4 zespołu Jenzer.
