2013 Pomimo tego, że dysponuje najszybszym bolidem w stawce, nie wygrywa ani jednego wyścigu. W Malezji jadąc po pewne zwycięstwo, jego zespołowy partner postanowił zignorować polecenia szefostwa i wyprzedza go. Jego wizytówką w sezonie 2013 są częste awarie bolidu. W Chinach odpada przez niedokręcone koło, natomiast w Singapurze, Korei i Indiach przez usterki mechaniczne. Decyduje się na opuszczenie Formuły 1 po sezonie 2013, podpisując na przyszły rok kontrakt z Porsche, które będzie wystawiać w WEC prototyp klasy LMP1. Swój ostatni rok kończy na trzecim miejscu ze 199 punktami.
2012 Wygrywa wyścigi w Monako oraz w Wielkiej Brytanii. Na pewnym etapie mistrzostw liczy się w walce o tytuł, jednakże nieregularna jazda oraz kilka przygód na torze pozbawiają go sporo punktów, co w ostatecznym rachunku kończy się zaledwie szóstym miejscem w klasyfikacji kierowców. Swoją jazdą ponownie odstaje od zespołowego partnera - Sebastiana Vettela, który wygrał pięć wyścigów i przypieczętował trzeci tytuł mistrza świata. Przez dłuższy okres jest łączony z posadą w Ferrari, jednakże decyduje się na pozostanie w Red Bullu, z którym przedłużył kontrakt do końca 2013 roku.
2011 Mimo zapowiedzi o walce o tytuł, Webber nie potrafi wykorzystywać potencjału nowego bolidu. Twierdzi, że jego problemem są nowe opony Pirelli. Cały sezon spędza w czołówce z uwagi na fakt, że RB7 jest najszybszy w stawce. Australijczyk nie potrafi jednak dorównać Vettelowi, który niejednokrotnie pokonuje go w sesjach kwalifikacyjnych. Na otarcie łez, Mark ustanawia aż 7 najszybszych okrążeń (najwięcej w stawce). Trzy razy staje na pierwszym polu startowym i wygrywa ostatni wyścig sezonu na Interlagos.
2010 Dostaje absolutnie bezkonkurencyjne auto, mimo to początek sezonu jest dla niego niezbyt udany. Odradza się dzięki zwycięstwu w Hiszpanii, potem wygrywa jeszcze 3 wyścigi, w tym słynne GP Monako. W pewnym momencie wskakuje na fotel lidera mistrzostw, lecz ostatecznie przegrywa wielką wojnę o tytuł przez złą strategię i niewystarczająco szybką jazdę w finałowych zawodach. Poza tym słynny staje się jego konflikt z partnerem Vettelem. Mimo to zostaje w zespole na kolejny rok.
2009 Tym razem dysponuje świetnym bolidem, który z wyścigu na wyścig staje się jeszcze bardziej szybki. Niestety w zimie doznaje złamania nogi, co wpływa na jego postawę w pierwszej połowie roku. Najlepszy moment przychodzi podczas zawodów w Niemczech, które we wspaniałym stylu wygrywa. Nieukończone 2 rundy we Włoszech i Singapurze pozbawiają go marzeń o tytule, na osłodę odnosi jeszcze jeden triumf w GP Brazylii. Poza tym przegrywa bardzo zaciętą walkę z nowym zespołowym kolegą Sebastianem Vettelem.
2008 Na początku jego tempo jest dobre, lecz potem musi już z trudem walczyć o jakiekolwiek punkty za sprawą skupienia się jego ekipy na przyszłorocznym bolidzie. Jak zwykle kwalifikacje są jego mocną stroną, czego dowodem jest pierwszy dla Red Bulla start z pierwszego rzędu, do którego doszło w Wielkiej Brytanii. Tym razem już mu się udaje przyćmić partnera Coultharda. Postanawia pozostać w swojej obecnej stajni na kolejny rok.
2007 Przedsezonowe nadzieje na wykonanie postępu musi odłożyć na później, znów ze względu na nie najlepsze auto. Regularne awanse do pierwszej dziesiątki w kwalifikacjach rzadko przekładają się na dobry rezultat w niedzielę. Najlepiej radzi sobie na torze Nurburgring, gdzie nieoczekiwania kończy zmagania na 3 pozycji. W klasyfikacji generalnej plasuje sie na 12 pozycji - 2 lokaty za zespołowym partnerem Davidem Coulthardem.
2006 Jego kariera w pewnym sensie staje w miejscu, ponieważ mimo jeżdżenia niezłym bolidem awarie silnika zabierają mu mnóstwo punktów. Nie kończy większości zawodów i gromadzi zaledwie 7 oczek. Jego najlepszym występem są sobotnie kwalifikacje w Monako, gdzie przegrywa batalię o pole position różnicą mniej niż 0,1s. Na następny rok wiąże się z ekipą Red Bulla.
2005 Jego sobotnia postawa zasługuje na szacunek. W wyścigach nie idzie mu już tak świetnie, ale podczas GP Monako staje na podium. Musi ostro rywalizować z partnerem Nickiem Heidfeldem, potem jednak Niemiec doznaje kontuzji i wycofuje się z reszty sezonu. W sumie Webber gromadzi dobrą liczbę 36 punktów, co daje mu 10 lokatę w klasyfikacji łącznej.
2004 Ten sezon jest dla niego o wiele trudniejszy z racji dysponowania słabszym samochodem. Nie kończy aż 8 wyścigów, lecz szokuje wywalczeniem 2 pozycji w kwalifikacjach do GP Malezji. W sumie zdobywa 7 oczek i znów pokonuje swojego partnera, którym tym razem jest Christian Klien. Na przyszły rok podpisuje kontrakt z ekipą Williams BMW.
2003 Na początku roku sprawy nie układają się po jego myśli, lecz niedziela w Hiszpanii okazuje się przełomową. Jego największe osiągnięcia sezonu to trzecie pozycje na starcie do zawodów w Brazylii i na Węgrzech. Budzi podziw równą jazdą i regularnym zdobywaniem punktów, ponadto jest zdecydowanym liderem zespołu. Rok kończy jako 10 zawodnik mistrzostw.
2002 Wymarzone wejście do F1. W rozpoczynającym sezon GP Australii w imponującym stylu mija linię mety jako piąty, dysponując niekonkurencyjnym bolidem. Przez resztę roku jeździ na tyle, na ile pozwala mu maszyna, niestety nie zdobywa więcej punktów. Za swoją postawę zostaje uhonorowany w wielu prestiżowych corocznych plebiscytach sportów motorowych. Na przyszły sezon przechodzi do Jaguara.
2001 Kolejny rok startów w Formule 3000. Tym razem po 3 triumfach zostaje wicemistrzem serii. W międzyczasie jego miejsce testera w Benettonie zajmuje Fernando Alonso. Mimo to Flavio Briatore znajduje mu inną ekipę F1 - Minardi, w której Webber ma jeździć jako kierowca wyścigowy w 2002 roku.
2000 Zostaje kierowcą testowym Arrows F1 Team, ponadto ściga się w Formule 3000. Swój sezon w tej serii kończy na podium w klasyfikacji łącznej, zostając najlepszym debiutantem roku. Skonfliktowany z szefami Arrowsa postanawia odejść z zespołu. Na szczęście dostaje szansę od innej ekipy F1 - Benettona. W trakcie 3 dni testów okazuje się szybszy od etatowych zawodników tej serii - Ralfa Schumachera i Giancarlo Fisichelli, co owocuje podpisaniem umowy na kierowcę testowego Benettona. Ponadto jego nowym menedżerem zostaje szef tego zespołu Flavio Briatore.
1999 Zamierza wystartować w słynnym 24-godzinnym wyścigu Le Mans, jednak podczas treningu, a potem rozgrzewki przed zawodami jego auto nagle wzbija się w powietrze i wykonuje pełny pionowy obrót. Ten sam problem w wyścigu napotyka również innego kierowcę Mercedesa - Petera Dumbrecka, na szczęście obaj zawodnicy wychodzą ze swoich wypadków bez obrażeń. Incydenty te jednak skłaniają niemiecką markę do porzucenia na pewien czas swojego programu sportowego, przez co Webber powraca do pojazdów jednomiejscowych. Pod koniec roku odbywa dwudniowe jazdy ze stajnią Formuły 1 - Arrows.
1998 Zostaje kierowcą Mercedesa i ściga się w mistrzostwach FIA GT, mając za zespołowego kolegę ówczesnego mistrza tej serii Bernda Schneidera. Wspólnie za kierownicą AMG Mercedesa CLK udaje im się wygrać 5 z 10 rund i zdobywają wicemistrzostwo.
1997 Ze względów finansowych jest niemal zmuszony w połowie sezonu zrezygnować ze startów w F3, jednak dzięki pożyczce od Davida Campese'a udaje mu się przetrwać. W imponującym stylu triumfuje w zawodach rozegranych na Brands Hatch, prowadząc od startu do mety i dodatkowo ustanawiając nowy rekordowy czas okrążenia. Rok kończy jako czwarty. Poza tym uczestniczy w prestiżowych wyścigach w Zandvoort i Makau, gdzie mija linię mety odpowiednio na 3 i 4 lokacie.
1996 Bardzo udany sezon startów w nowym kraju, który kończy z tytułem wicemistrza po wygraniu 4 wyścigów. Ponadto triumfuje w prestiżowych zawodach Formuła Ford Festival, dzięki czemu zapewnia sobie test ze stajnią Alan Docking Racing, po którym dostaje angaż na przyszłoroczne starty w Formule 3.
1995 Drugi rok w australijskiej Formule Ford. Tym razem udaje mu się odnieść parę zwycięstw i ostatecznie plasuje się na 4 miejscu. Ważniejsze jednak dla niego jest rozpoczęcie współpracy z koordynatorką tamtejszych mistrzostw Ann Neal, która zapewniła mu 7-letni kontrakt sponsorski z dużą firmą, została jego menedżerką oraz towarzyszyła mu w dalszej karierze. Ponadto dostaje szansę uczestnictwa w teście z zespołem Van Diemen. Po dobrym zaprezentowaniu się wykupuje bilet do Europy, by uczestniczyć w brytyjskiej Formule Ford.
1994 Ojciec kupuje mu używany bolid Van Diemen FF1600, którym Webber rozpoczyna starty w australijskiej Formule Ford. W przerwie między wyścigami pracuje jako instruktor jazdy na torze Oran Park w Sydney. Swój pierwszy sezon w bolidzie kończy na 14 pozycji.
1993 Zdobywa mistrzostwo australijskiego stanu Nowa Południowa Walia. Po zaledwie 3 latach kończy swoją przygodę z kartingiem.
1991 Najpierw w ślad za swoim ojcem chce się ścigać motocyklem, jednak ostatecznie przesiada się na cztery kółka i rozpoczyna starty gokartem.
