2022 Po zmianie przepisów technicznych ma duże trudności z wyczuciem Williamsa FW44. Notuje koszmarny początek sezonu angażując się w liczne incydenty w Arabii oraz Australii. Ponadto zostaje zdominowany przez nowego partnera Alexandra Albona, a także ulega Nyckowi de Vriesowi zastępującego Tajlandczyka na Monzy. Pojawiają się spekulacje o zwolnieniu go po rundzie w Montrealu, lecz finalnie zostaje do ostatniego wyścigu sezonu. Najlepszy występ notuje w Japonii, gdzie jako jeden z pierwszych zamienia deszczówki na opony przejściowe i sięga po dwa punkty za dziewiąte miejsce. W tabeli jest dwudziesty i żegna się z Formułą 1 nie otrzymując propozycji nowej umowy od Williamsa.
2021 Wykonuje pewne postępy względem poprzedniego roku. Minimalizuje stratę do George'a Russella i trzykrotnie pokonuje go w kwalifikacjach, natomiast w wyścigach melduje się w punktach podczas Grand Prix Węgier oraz Belgii. Na Hungaroringu przekracza linię mety jako siódmy, a na Spa-Francorchamps zostaje sklasyfikowany na dziewiątym miejscu. Przyczynia się do ósmej lokaty Williamsa wśród konstruktorów i zostaje w zespole na sezon 2022. Indywidualnie zajmuje siedemnaste miejsce w tabeli z dorobkiem siedmiu punktów.
2020 Zalicza trudny debiutancki sezon w Formule 1. Williams wykonuje postępy, które pozwalają nawiązać kontakt z Haasem oraz Alfą Romeo, lecz bolid FW43 wciąż jest najsłabszą konstrukcją w stawce. Popełnia również sporo błędów, często rozbijając się. W kwalifikacjach za każdym razem przegrywa z George'em Russellem, choć raz udaje mu się wejść do Q2. Z kolei w wyścigach mimo lepszego bilansu od partnera, swoimi osiągami nie stanowi dla niego zagrożenia. Zajmuje dwudziestą pierwszą pozycję w klasyfikacji z zerowym dorobkiem, lecz jest pewny dalszych startów z Williamsem w 2021 roku.
2019 Podchodzi do czwartego pełnego sezonu w przedsionku Formuły 1 z zespołem DAMS. Przed rozpoczęciem zmagań uważany jest za jednego z faworytów do mistrzowskiego tytułu, co do pewnego etapu znajduje odzwierciedlenie w rzeczywistości. W pierwszych trzech rundach wygrywa trzy wyścigi, lecz w kolejnych łapie zadyszkę, którą bezlitośnie wykorzystuje Nyck de Vries. Dopisuje czwartą wygraną na Węgrzech, lecz w Rosji traci szansę na zwycięstwo w całym cyklu Formuły 2. Na pocieszenie zostaje mu wicemistrzostwo zabezpieczone w Abu Zabi, gdzie zostaje także ogłoszony jego kontrakt z Williamsem na starty w F1 w 2020 roku. Awansuje z funkcji trzeciego kierowcy, która umożliwiła mu udział w testach oraz sześciu treningach.
2018 Kontynuuje starty w Formule 2 z ekipą DAMS. Tym razem otrzymuje do dyspozycji bolid nowej generacji wyposażony w turbodoładowany silnik. Wygrywa sprint na Spa, choć przy dwóch miejscach na podium jest dopiero dziewiąty na koniec sezonu. W Formule 1 przechodzi do Force India, z którym bierze udział w sesjach testowych, a także pięciu piątkowych treningach, w tym przed domową publicznością w Kanadzie.
2017 Pozostaje kierowcą DAMS w GP2, które zostaje przekształcone w Formułę 2. Dokonuje wyraźnych postępów, zostając piątym kierowcą w całych mistrzostwach. Wygrywa sprint na torze Silverstone, a także ośmiokrotnie wchodzi na podium, co na koniec gwarantuje mu 178 punktów. Ponadto dalej pełni obowiązki kierowcy testowego Renault, które udostępnia mu bolid R.S.17 podczas oficjalnych testów na Węgrzech.
2016 Podpisuje kontrakt z DAMS i angażuje się tylko i wyłącznie w mistrzostwa GP2. Zalicza obiecujący początek sezonu, kiedy to finiszuje na drugim miejscu w głównym wyścigu na Circuit de Catalunya. Mimo to z każdą kolejną rundą coraz trudniej przychodzi mu osiąganie dobrych wyników, kończąc pierwszy pełny sezon na szesnastej pozycji. Zostaje także kierowcą testowym Renault w Formule 1, które podczas prywatnej sesji na Silverstone udostępnia mu model z 2012 roku.
2015 Przenosi się na stałe do Formuły Renault 3.5, zostając zawodnikiem ekipy Arden. W całym cyklu tym razem nie zdobywa podium, zostając jedenastym kierowcą w klasyfikacji z dorobkiem 55 punktów. Jest zaangażowany w groźną kolizję z Roberto Merhim tuż po zakończeniu wyścigu na Red Bull Ringu, gdzie Hiszpan zatrzymał swój bolid na prostej startowej. Wychodzi jednak z tego incydentu bez szwanku. Pojawia się na starcie pierwszych czterech rund brytyjskiej Porsche Carrera Cup, zgarniając m.in. drugie miejsce w głównym wyścigu na Oulton Park. W drugiej połowie roku angażuje się również w GP2 Series z MP Motorsport, lecz nie zdobywa ani jednego punktu.
2014 Kontynuuje starty w Mistrzostwach Europy Formuły 3, lecz tym razem jako kierowca Premy. Na koniec sezonu zamyka pierwszą dziesiątkę, zgarniając jedno podium oraz 128 punktów. Pod koniec roku wyjeżdża do Makau na uliczny wyścig, gdzie notuje niezły występ i finiszuje na piątym miejscu. W całym sezonie zalicza pojedyncze starty w GP2 Series, Formule Renault 3.5, a nawet brytyjskim Porsche Carrera Cup. Tylko w mistrzostwach pod patronatem Renault udaje mu się zabłysnąć, zgarniając drugie miejsce w ostatnim wyścigu sezonu na torze Jerez.
2013 Rozpoczyna rok od wyjazdu do Nowej Zelandii, gdzie bierze udział w Toyota Racing Series i zajmuje dziewiątą pozycję w tabeli. Jego koncentracja spoczywa jednak na europejskiej oraz brytyjskiej Formule 3 z zespołem Carlin. W kontynentalnych zmaganiach jest dopiero piętnasty z dorobkiem 30 punktów, natomiast w brytyjskiej F3 plasuje się na piątym miejscu, dwukrotnie zgarniając pole position i raz wchodząc na podium.
2012 W sezonie 2012 przeplata rywalizację w kartingu z pierwszymi startami w jednomiejscowym bolidzie. Za kierownicą gokarta wygrywa Florida Winter Tour, a w dalszej części roku wyjeżdża do Europy, angażując się we włoską Formułę 3. Startuje dla zespołu BVM, z którym wygrywa jeden wyścig na torze Vallelunga, staje trzykrotnie na podium i zajmuje w klasyfikacji siódme miejsce.
2009-2011 Rozpoczyna profesjonalne starty w wyścigach dopiero w wieku 13 lat. Tak jak niemal u wszystkich, początek jego marszu w kierunku Formuły 1 ma miejsce w kartingu. Konkuruje głównie na terenie Kanady i między innymi w 2010 roku zostaje wicemistrzem kraju wśród juniorów.
