2016 Podbudowany zwycięstwami w końcówce 2015 roku przystępuje do nowego sezonu w szczytowej formie, notując serię czterech wygranych wyścigów z rzędu. Zostaje ona przerwana w Hiszpanii, kiedy podczas walki o pozycję lidera dochodzi do kolizji między nim a Lewisem Hamiltonem. W Monako i Kanadzie notuje lekki spadek formy, lecz do letniej przerwy wygrywa jeszcze GP Europy i dwa razy staje na podium. W drugiej części zmagań tryumfuje czterokrotnie i wykorzystuje ogromnego pecha partnera z usterkami bolidu, dzięki czemu jego przewaga w klasyfikacji po GP Malezji drastycznie wzrasta. Do końca sezonu prezentuje zachowawczą postawę i w Abu Zabi zdobywa tytuł mistrza świata, powtarzając wyczyn swojego ojca sprzed 34. lat. W grudniu sensacyjnie decyduje się na odejście z Formuły 1.
2015 Mercedes utrzymuje zeszłoroczną dominację, jednakże tym razem Rosberg nie jest w stanie podjąć równorzędnej walki z Hamiltonem o mistrzostwo świata. Brytyjczyk w drodze po koronę tylko trzykrotnie uznaje wyższość partnera na torach w Hiszpanii, Monako oraz Austrii. Nico łapie wiatr w żagle dopiero w ostatnich trzech eliminacjach, kiedy jest już pozbawiony matematycznych szans na tytuł. W sezonie 2015 wygrywa w sumie sześć wyścigów, siedmiokrotnie ustawia się na pole position i zgarnia 322 punkty, które znów gwarantują mu wicemistrzostwo.
2014 Otrzymuje do swojej dyspozycji najlepszy bolid w stawce i do ostatniego wyścigu liczy się w walce o mistrzostwo świata. Wygrywa na otwarcie sezonu w Australii, po czym powtarza tę sztukę jeszcze w Monako, Austrii, Niemczech oraz Brazylii. Ponadto zgarnia aż jedenaście pole position, będąc pod tym względem najlepszym kierowcą w stawce. Mimo to musi mierzyć się z usterkami samochodu, a także jest zaangażowany w incydenty na torze, które kosztują go duże punkty. W Belgii doprowadza do kolizji z Hamiltonem, który jest jego głównym rywalem o tytuł, natomiast w Abu Zabi szansę na końcowy sukces odbiera mu awaria ERS. Finalnie musi zadowolić się wicemistrzostwem, a także nową wieloletnią umową z Mercedesem.
2013 Bez dwóch zdań zalicza dotychczas najlepszy sezon w karierze. Mercedes przygotowuje świetny bolid, którym zdobywa trzy pole position oraz wygrywa wyścigi w Monako i Wielkiej Brytanii. Poza tym melduje się również na podium w Grand Prix Indii i Abu Zabi. Nie pojawia się na mecie trzech wyścigów przez awarie samochodu, w związku z czym kończy sezon dopiero na szóstym miejscu z dorobkiem 171 punktów.
2012 Na początku roku dysponuje bardzo konkurencyjnym samochodem, którym w Szanghaju zdobywa pierwsze pole position w karierze, a następnego dnia również pierwsze zwycięstwo w Formule 1. Pojawia się jeszcze raz na podium podczas Grand Prix Monako, gdzie ukończył zmagania na drugim miejscu. Od Grand Prix Węgier wyraźnie spada forma Mercedesa, a co za tym idzie, wyniki osiągane na torze są bardzo słabe. Zdobywa ostatnie punkty w sezonie w Singapurze, a w wyścigach w Japonii oraz Korei odpada na pierwszym okrążeniu. Rok kończy na dziewiątym miejscu z dorobkiem 93 punktów.
2011 Bolid nie pozwala mu na walkę z kierowcami RBR, Ferrari i McLarena, jednak zapewnia bezpieczną przewagę nad środkiem stawki. Sezon spędza głównie na walce o pozycje 5-8. Imponuje formą w kwalifikacjach, dostaję się do Q3 w każdym wyścigu, za wyjątkiem GP Japonii, gdzie bolid ulega awarii. Po raz drugi z rzędu zajmuje lepszą pozycje w klasyfikacji generalnej niż siedmiokrotny mistrz świata, Michael Schumacher. Podpisuje długoterminowy kontrakt z Mercedesem.
2010 Pierwszy rok spędzony w Mercedesie ma dla niego 2 oblicza. Z jednej strony między bajki musi włożyć przedsezonowe marzenia o wygraniu po raz pierwszy wyścigu w F1, lecz w imponującym stylu dominuje nad nowym partnerem Michaelem Schumacherem, zdobywając w sumie niemalże dwukrotnie więcej punktów od 7-krotnego mistrza świata. Trzy wizyty na podium i równa jazda dają mu 7 lokatę w klasyfikacji łącznej - podobnie jak rok wcześniej.
2009 Dysponując bardziej konkurencyjnym samochodem niż w poprzednich latach regularnie punktuje i cały czas zbliża się do strefy podium. Wchodzi do Q3 w niemal każdych kwalifikacjach, ponadto w niedzielę tylko raz nie osiąga mety. Mozolne gromadzenie oczek daje mu dobrą 7 pozycję w klasyfikacji łącznej. Dla porównania zespołowy kolega Kazuki Nakajima kończy sezon z zerowym dorobkiem punktowym. Po 4 latach Rosberg postanawia odejść z Williamsa i związać się z mistrzowską stajnią sezonu 2009 - Brawn GP, wykupioną w międzyczasie przez Mercedesa.
2008 Zaczyna od mocnego uderzenia - zdobywa pierwsze podium w F1 podczas otwierającego sezon wyścigu w Australii. Potem jednak znów razi nierówną formą, co tym razem w dużej mierze spowodowane jest niedzielną niekonkurencyjnością jego bolidu. Mimo to pod koniec mistrzostw jeszcze raz uczestniczy w dekoracji - ze względu na 2 miejsce w nocnym GP Singapuru. Sezon kończy niestety tylko z 17 oczkami, co daje mu 13 pozycję w klasyfikacji generalnej.
2007 Dzięki większemu doświadczeniu pokazuje się z lepszej strony niż rok temu. Miewa przebłyski formy w kwalifikacjach, ponadto aż w 7 wyścigach punktuje, w tym w doskonałym dla niego GP Brazylii, gdzie ociera się o podium. Pokonuje również swojego nowego partnera Alexandra Wurza i w znacznym stopniu przyczynia się do zdobycia przez swoją ekipę 4 lokaty wśród konstruktorów. Sezon kończy jako dziewiąty.
2006 Przeżywa trudny pierwszy rok w F1. Na początku udaje mu się zdobyć 2 punkty w Bahrajnie i 3 pozycję na starcie do GP Malezji, ale potem jest już tylko gorzej. Przez różnego rodzaju incydenty i awarie bolidu nie kończy aż 9 wyścigów, w sumie udaje mu się zgromadzić 4 oczka - o 3 mniej od zespołowego kolegi Marka Webbera. Rok kończy na 14 pozycji w klasyfikacji generalnej.
2005 Wchodzi z ekipą ART Grand Prix do nowo utworzonej serii GP2. Po 5 zwycięstwach zostaje jej pierwszym mistrzem, pokonując swojego najgroźniejszego konkurenta Heikkiego Kovalainena różnicą 15 oczek. Dzięki dobrym kontaktom ze stajnią Williams F1, z którą jego ojciec Keke Rosberg zdobył mistrzostwo świata w 1982 roku, w maju podpisuje kontrakt na kierowcę testowego, zaś w listopadzie udaje mu się zostać kierowcą wyścigowym na przyszły sezon.
2004 Kolejny rok w F3. Dominuje nad zespołowym kolegą Andreasem Zuberem, któremu w 20 wyścigach nie udało się zdobyć ani jednego punktu, zaś Rosberg zgarnął ich 70. Wygrywa 3 wyścigi i kończy sezon jako czwarty najlepszy zawodnik.
2003 Przenosi się do zespołu swojego ojca startującego w Formule 3 Euro Series. Pierwszy rok w nowych mistrzostwach kończy z jednym triumfem i ósmą lokatą w klasyfikacji łącznej.
2002 Z wielkim powodzeniem przesiada się do bolidu i rywalizuje w niemieckiej Formule BMW. Z dziewięcioma zwycięstwami na koncie zostaje mistrzem serii, dzięki czemu zapewnia sobie test w Formule 1 za kierownicą bolidu Williamsa. Tym samym zostaje najmłodszym kierowcą, który kiedykolwiek jeździł bolidem F1.
1996 W wieku 11 lat rozpoczyna swoją karierę od kartingu. Najpierw ściga się we Francji, a od sezonu 1998 już w całej Europie. W latach 2000-2001 bierze także udział w mistrzostwach świata.
