2012 Zalicza jeden z najcięższych sezonów w Formule 1. Przez cały rok dysponował kompletnie niekonkurencyjnym samochodem, którym przed pierwszym wyścigiem nie przejechał ani jednego okrążenia. Nie kwalifikuje się do Grand Prix Australii, jednakże podczas kolejnych weekendów daje radę pokonać zasadę 107 procent. Wyraźnie dominuje osiągami oraz wynikami nad swoim zespołowym partnerem, jednakże w klasyfikacji kierowców nie udaje mu się go pokonać, kończąc sezon na ostatnim miejscu. Pozostaje bez angażu na kolejny rok po tym, jak ekipa HRT postanowiła wycofać się z mistrzostw.
2011 Wraca do zespołu McLaren jako kierowca testowy, równocześnie pełniąc na początku roku obowiązki testera opon Pirelli. Zastępuje podczas Grand Prix Kanady kontuzjowanego Sergio Pereza w barwach ekipy Sauber. Kwalifikuje się na siedemnastym miejscu, a wyścig kończy dwunasty. Pod koniec roku zostaje ogłoszony zawodnikiem HRT w latach 2012-2013.
2010 Zostaje niespodziewanie kierowcą zespołu Sauber. Pierwsza połowa sezonu jest dla niego bardzo pechowa, ponieważ nie kończy większości wyscigów przez defekty jednostek napędowych. Dysponuje bardzo słabym tempem na tle tego, które reprezentuje jego zespołowy partner, a zarazem debiutant - Kamui Kobayashi. Podczas Grand Prix Węgier zdobywa pierwsze punkty w sezonie dojeżdżając na siódmym miejscu. Po Grand Prix Włoch zostaje zastąpiony przez Nicka Heidfelda. Pod koniec roku zostaje zaangażowany przez Pirelli jako tester opon.
2007 Przez pewien moment jest typowany na kierowcę etatowego McLarena w sezonie 2007, jednakże zostaje nim Lewis Hamilton. Hiszpan decyduje się na pozostanie w brytyjskiej ekipie jako kierowca testowy. Pełni tą funkcję do końca 2009 roku.
2006 W trakcie sezonu, Juan Pablo Montoya ogłasza przejście do serii NASCAR. Automatycznie za niego wskakuje de la Rosa. Już w pierwszym wyścigu zdobywa punkty dojeżdżając na siódmym miejscu. Podczas chaotycznego wyścigu o Grand Prix Węgier, dojeżdża na drugim miejscu zdobywając pierwsze podium w karierze. Punktuje w pięciu wyścigach, dwa z nich nie kończy, a w jednym dojeżdża poza punktowaną ósemką. Zostaje jedenastym kierowcą mistrzostw z dziewiętnastoma zdobytymi punktami.
2005 De la Rosa nadal pozostaje kierowcą testowym stajni z Woking. Podczas Grand Prix Bahrajnu zastępuje kontuzjowanego Juana Pablo Montoye. Zostaje głównym bohaterem wyścigu, kończąc go na piątej pozycji zdobywając cztery punkty.
2003 Zostaje kierowcą testowym czołowej ekipy McLaren.
2002 Ten rok okazuje się być najgorszy w całej karierze Hiszpana. Przez cały sezon de la Rosa nie zdobywa ani jednego punktu, dysponując wolnym i awaryjnym bolidem. Zostaje sklasyfikowany na siedemnastym miejscu.
2001 Podczas piątej rundy sezonu zastępuje w zespole Jaguar Luce Burti. De la Rosa zdobywa trzy punkty podczas Grand Prix Kanady i Włoch. Sezon kończy na tej samej pozycji co rok wcześniej lecz z jednym punktem na koncie więcej. Na kolejny sezon pozostaje w brytyjskiej ekipie.
2000 Zostaje na kolejny sezon w Arrowsie. Ten sezon jest dla niego bardziej udany. Dojeżdża dwukrotnie na punktowanych pozycjach podczas Grand Prix Europy i Niemiec. Rok kończy na szesnastym miejscu z dwoma punktami na koncie. Pozostaje na kolejny rok bez kontraktu.
1999 Debiutuje w Formule 1 jako kierowca etatowy stajni Arrows. W swoim debiucie podczas Grand Prix Australii zdobywa jeden punkt za szóste miejsce. Jak się okazuje, był to jedyny punkt zdobyty przez niego w trakcie całego sezonu. Mistrzostwa kończy na osiemnastej pozycji przed swoim partnerem zespołowym - Toranosuke Takagi.
1998 Hiszpan dołącza do Formuły 1 jako kierowca testowy ekipy Jordan Grand Prix, jednakże nie ma zbyt wielu okazji do przetestowania bolidu irlandzkiej stajni.
1997 Kontynuuje starty w Formule Nippon i Super GT. Sezon w obu seriach wyścigowych przebiega pod jego dyktando i zdobywa mistrzowskie tytuły.
1996 Na następny rok Hiszpan przenosi się do Formuły Nippon oraz mistrzostw Super GT. W obu seriach kończy sezon w środku stawki. Zalicza kolejny występ w Grand Prix Makau, który kończy na siódmej pozycji.
1995 De la Rosa wyrusza na podbój Japonii. W pierwszym sezonie startów w japońskiej Formule 3 sięga po mistrzowski tytuł. Postanawia znów wziąć udział w Grand Prix Makau, które kończy na trzecim miejscu.
1994 Kontynuuje starty na wyspach brytyjskich, po raz kolejny bez sukcesów. W ciągu całego sezonu w Formule 3 zdobywa sześć punktów, zostając sklasyfikowanym na dziewiętnastym miejscu.
1993 Rozpoczyna starty w brytyjskiej Formule 3 razem z ekipą West Surrey Racing. Startuje także w Grand Prix Makau, podczas którego nie dojeżdża do mety.
1992 Zdobywa mistrzowskie tytuły w brytyjskiej i europejskiej Formule Renault.
1990 Zostaje mistrzem Hiszpańskiej Formuły Ford 1600. Również bierze udział w brytyjskiej edycji mistrzostw, zdobywając po dwa miejsca na podium w sześciu rundach.
1989 Rozpoczyna starty w Hiszpańskiej Formule Fiat Uno. Bierze udział w siedmiu rundach, wygrywając dwie z nich oraz zdobywając pięć miejsc na podium.
1988 Rozpoczyna starty w kartingu i jeździ w lokalnej serii Catalonian Championship. Szybko wzbudza zainteresowanie Hiszpańskiej Federacji Motorowej i dołącza do programu rozwojowego młodych kierowców startujących w bolidach jednomiejscowych - Ofensiva Uno.
