2015 Lotus przygotowuje tym razem znacznie lepszy bolid, jednakże nie jest w stanie wykorzystać jego pełnego potencjału. W sześciu pierwszych wyścigach tylko raz udaje mu się dojechać do mety, w pozostałych odpadając przez kolizje czy awarie. Do przełamania dochodzi w Kanadzie i Austrii, gdzie dwa razy z rzędu dojechał na siódmym miejscu. Kolejne punkty zdobywa w Japonii, Rosji, Stanach i Brazylii, kończąc zmagania na odległym czternastym miejscu. Pomimo podpisania nowego kontraktu, traci posadę w zespole przejętym przez Renault na początku lutego 2016 roku, po tym, jak jego sponsor PDVSA nie był w stanie wywiązać się z zawartych z ekipą ustaleń.
2014 Decyzja o przejściu do Lotusa okazuje się być całkowicie nietrafiona, ze względu na fakt, że Williams powrócił do walki w czołówce, natomiast Lotus przygotował bolid zdolny do walki o pozycje dopiero w drugiej dziesiątce. W kwalifikacjach wyraźnie przegrywa z Romainem Grosjeanem, jednakże w wyścigach utrzymują zbliżony poziom. Jedyne dwa punkty w całym sezonie zdobywa dopiero w Grand Prix Stanów Zjednoczonych, dzięki czemu plasuje się na szesnastej lokacie w klasyfikacji. Pomimo nieudanego sezonu, decyduje się przedłużyć umowę z Lotusem na sezon 2015.
2013 Williams po raz kolejny przygotowuje niekonkurencyjny bolid. Zdobywa za jego kierownicą zaledwie jeden punkt, wywalczony w Grand Prix Węgier. Ponadto był dwunastokrotnie wolniejszy w kwalifikacjach od swojego zespołowego partnera, a zarazem debiutanta - Valtteriego Bottasa, który także ukończył przed nim mistrzostwa w klasyfikacji generalnej. Po zakończeniu sezonu zostaje potwierdzony jego kontrakt z Lotusem, decydując się tym samym na opuszczenie Williamsa po trzech latach współpracy.
2012 Tym razem dysponuje o wiele lepszym bolidem, którym jest w stanie zdobyć sporo punktów już podczas Grand Prix Australii, jednakże na ostatnim okrążeniu rozbija się o bandę, a w Malezji kilka kółek przed metą dochodzi w jego samochodzie do awarii silnika. Dopiero podczas wyścigu w Chinach zdobywa pierwsze punkty za ósme miejsce. Sprawia niemałą sensację podczas Grand Prix Hiszpanii, gdzie po dyskwalifikacji Hamiltona startuje z pole position i następnego dnia wygrywa wyścig. Po sukcesie w Barcelonie przechodzi załamanie formy, powodując ogromną ilość kolizji oraz dostając aż czternaście kar. Na kolejną zdobycz punktową musi czekać do wyścigu w Japonii. Zmagania ostatecznie kończy na piętnastym miejscu z 45 punktami.
2011 Dzięki wsparciu PDVSA zalicza debiutancki sezon w F1 z zespołem Williams. Przez cały rok zdobywa zakedwie 1 punkt oraz 3 razy wchodzi do Q3. W większych sukcesach przeszkadza mu jego bolid, który był jednym z najmniej udanych w historii zespołu. Wenezuelczyk popełnia również sporo błędów przez co otrzymał najwięcej kar przejazdu przez aleję serwisową z całej stawki (aż 4). Zespół postanowił zatrzymać go na kolejny rok, jednak w dużej mierze przyczynia się do tego wsparcie jego sponsorów.
2010 Na początku liczy na posadę w Formule 1 w którejś z nowych ekip, ale starania te kończą się fiaskiem. W związku z tym postanawia powrócić do swojej dawnej ekipy w GP2 - Piquet Sports, która zmienia nazwę na Rapax. Imponuje w przedsezonowych testach, dominując nad resztą stawki. W mistrzostwach również nieoczekiwanie idzie mu wyśmienicie. Mimo ani jednego pole position świetnie radzi sobie w głównych (sobotnich) wyścigach, wygrywając 6 z rzędu. Dzięki temu zostaje mistrzem serii z 87 oczkami na koncie, dodatkowo zdecydowanie dominuje nad zespołowym kolegą Luizem Razią. W listopadzie jeździ bolidami HRT i Williamsa w F1 na torze Yas Marina m.in. podczas testów dla młodych kierowców. W grudniu również, dzięki wsparciu rodzimych sponsorów i rządu Wenezueli, podpisuje kontrakt z ekipą Williams F1 na starty w przyszłym roku.
2009 Znów ma nowego pracodawcę, którym tym razem zostaje ART Grand Prix. By zaaklimatyzować się w nowym zespole rywalizuje także w zimowej GP2, ale nie odnosi tam większych sukcesów. Niestety również w głównych mistrzostwach nie notuje postępu w porównaniu z zeszłym sezonem, głównie ze względu na brak porozumienia z inżynierem i innymi współpracownikami. Ogólnie rzecz biorąc zostaje zdecydowanie przyćmiony przez młodszego partnera Nico Hulkenberga, który sięga po tytuł. Maldonado na osłodę triumfuje raz w Monte Carlo i raz na Silverstone, co daj mu 6 miejsce w klasyfikacji generalnej.
2008 Zamienia swoją zeszłoroczną ekipę na Piquet Sports, ale pozostaje w GP2. Jest to dla niego sezon wzlotów i upadków, w którym już do pierwszego wyścigu startuje z pole position, ponadto odnosi jedno zwycięstwo i sześć razy staje na podium, co daj mu 60 punktów i piąte miejsce w klasyfikacji łącznej. Poza tym dominuje nad zespołowym kolegą Andreasem Zuberem. Dodatkowo jeden raz gościnnie ściga się w mistrzostwach Euroseries 3000, gdzie wygrywa zawody i ustanawia najlepszy czas okrążenia.
2007 Wchodzi do serii GP2 w barwach stajni Trident Racing. Triumfuje już w czwartych zawodach sezonu na słynnym torze w Monako, niestety złamany obojczyk uniemożliwia mu udział w 4 ostatnich weekendach wyścigowych, przez co wypada z pierwszej dziesiątki w klasyfikacji łącznej.
2006 Dostaje angaż w zespole Draco Racing i zalicza pełny sezon w World Series by Renault. Po 3 wygranych, 9 wizytach na podium i 5 pierwszych polach startowych plasuje się na 3 pozycji w klasyfikacji łącznej. Jest nawet blisko zdobycia tytułu, lecz dyskwalifikacja z zawodów w Misano, gdzie triumfował, pozbawia go tego osiągnięcia.
2005 Dołącza do programu dla młodych kierowców prowadzonego przez Renault. Tego roku ściga się w dwóch seriach, ale w żadnej z nich nie przejeżdża całego sezonu. We włoskiej Formule 3000 zalicza występ w 4 zawodach, zwycięża w jednych z nich, co daje mu 9 lokatę na koniec sezonu. Poza tym rywalizuje w World Series by Renault reprezentując ekipę DAMS. Jego najlepszym wynikiem okazuje się 7 miejsce, ale dostaje zakaz uczestnictwa w 4 wyścigach po występie w Monako, gdy to mimo ostrzegawczych flag uderza i poważnie rani porządkowego toru.
2004 Ze swoim zespołem Cram Competition ściga się zarówno we włoskiej, jak i europejskiej Formule Renault. Tą pierwszą wygrywa odnosząc 8 triumfów w 17 startach, a w drugiej zostaje sklasyfikowany na 8 lokacie. W listopadzie jako drugi Wenezuelczyk w historii dostaje szansę poprowadzenia bolidu Formuły 1, konkretnie stajni Minardi na torze Misano.
2003 Obrania tytuł w zimowym cyklu, dostaje również szansę występu w głównych mistrzostwach Włoch w Formule Renault 2000. Sezon kończy jako siódmy w klasyfikacji łącznej po wywalczeniu 3 podiów i jednego pierwszego pola startowego. Dodatkowo zostaje uznany we Włoszech „Debiutantem Roku".
2002 Po raz pierwszy zasiada za kierownicą bolidu i bierze udział w 2 wyścigach wenezuelskiej Formuły Ford 2000. Ponadto wygrywa zimowe mistrzostwa włoskiej Formuły Renault dla debiutantów.
1999 Wyjeżdża za granicę i ściga się m.in. we włoskich i europejskich mistrzostwach kartingowych. Robi to do sezonu 2002.
1993 W wieku 7 lat wspierany przez rodzinę debiutuje za kierownicą gokarta. Do 1999 roku zdobywa cztery regionalne i trzy krajowe tytuły mistrzowskie.
