2011 Śrubuje rekord liczby startów w F1 zaliczając jeden z najgorszych sezonów w karierze. Williams przygotowuje wyjątkowo niekonkurencyjny samochód, który skazuje Brazylijczyka na walkę o pozycję w drugiej dziesiątce. Punktuje tylko dwa razy, zdobywając 4 oczka. W klasyfikacji (P17) pokonuje nowego partnera zespołowego, debiutanta Maldonado. Do ostatniego wyścigu nie był pewny angażu na przyszły sezon. Wielu radzi mu odejście na emeryturę, jednak Brazylijczyk nie składa broni i walczy o miejsce w stawce na 2012 rok.
2010 Mając do dyspozycji auto ze środka stawki wykazuje się równą jazdą i regularnym punktowaniem. W klasyfikacji generalnej sezonu plasuje się na 10 lokacie - 4 miejsca wyżej od swojego zespołowego kolegi Nico Hulkenberga. Jako pierwszy kierowca w historii przekracza barierę 300 występów w grand prix. Przedłuża swoją współpracę z Williamsem na przyszły rok.
2009 Po wykupieniu ekipy Hondy przez Rossa Brawna po raz kolejny w swojej karierze dostaje najszybszy bolid w całej stawce. Na początku sezonu w cieniu Buttona, ale jego nadzieje na pierwszy mistrzowski tytuł odżywają po odniesieniu 2 triumfów w drugiej połowie roku. Przegrywa batalię o mistrzowską koronę po nieudanym występie w Grand Prix Brazylii. Na nowy sezon podpisuje umowę z ekipą Williams.
2008 Kolejny rozczarowujący sezon, w którym gromadzi 11 oczek. Dzięki wspaniałej strategii staje na podium w deszczowych zawodach na Silverstone. Pokonuje swojego kolegę z zespołu Buttona, a także zostaje nowym rekordzistą pod względem liczby startów w F1.
2007 Przeżywa najgorszy rok w całej swojej karierze w F1, co jest głównie zasługą niekonkurencyjnego samochodu Hondy. Ani razu nie udaje mu się zapunktować, największe osiągnięcia to 9 lokaty podczas kwalifikacji w Monako i wyścigu w Wielkiej Brytanii.
2006 Początkowo bardzo narzeka na bolid Hondy, który nie odpowiada jego stylowi jazdy. Po kilku przeróbkach udaje mu się zająć 4 miejsce w Monako i na Węgrzech. Sezon kończy na 7 pozycji w klasyfikacji generalnej, tuż za swoim nowym partnerem Jensonem Buttonem, który jednak gromadzi 26 oczek więcej.
2005 Drugi na otwarcie sezonu w Melbourne, lecz potem spisuje się o wiele gorzej ze względu na problemy Ferrari z konkurencyjnością. Jeszcze raz udaje mu się minąć linię mety na 2 lokacie podczas kontrowersyjnych zawodów w USA z 6 bolidami na starcie. Rok kończy jako ósmy w klasyfikacji łącznej, co jest jego najgorszym rezultatem od czasu dołączenia do włoskiej stajni. W sierpniu podpisuje kontrakt z zespołem Honda na przyszły sezon.
2004 Dysponując znów zdecydowanie najszybszym bolidem w stawce zostaje drugi raz w swojej karierze w F1 wicemistrzem świata. Zwycięża 2 razy, czterokrotnie startuje do wyścigu z pole position, 12 razy pojawia się na podium. Mimo to ciągle nie może przerwać złej passy nieudanych występów w ojczyźnie na torze Interlagos.
2003 Czwarty w całym sezonie z dwoma triumfami na koncie. Po raz kolejny odgrywa bardzo ważną rolę w zdobyciu tytułów przez Schumachera i Ferrari.
2002 Sięga po wicemistrzostwo świata, dysponując bezkonkurencyjnym bolidem. W całym sezonie odnosi 4 zwycięstwa i zdobywa 3 pierwsze pola startowe. Podczas Grand Prix Austrii poproszony przez zespół oddaje wygraną swojemu partnerowi Michaelowi Schumacherowi, za co Ferrari zostaje ukarane finansowo.
2001 Trzeci w klasyfikacji łącznej sezonu z dziesięcioma wizytami na podium. Bliski triumfu na torze Monza, jednak ostatecznie mija linię mety jako drugi po błędzie swoich mechaników w pit-stopie. Znów pomaga Ferrari i Schumacherowi w zdobyciu obu mistrzowskich tytułów.
2000 Pierwszy sezon w Ferrari u boku Michaela Schumachera. Osiąga jeden ze swoich najważniejszych celów, triumfując w deszczowych zawodach na Hockenheim, czym po raz kolejny udowadnia, że świetnie radzi sobie w trudnych warunkach. Wspierając swojego zespołowego partnera w walce o tytuł kończy sezon na 4 lokacie, 9 razy stając na podium.
1999 Najlepszy rok ze Stewartem, czego dowodem są 3 wizyty na podium i jedno pierwsze pole startowe. Łącznie zdobywa 21 punktów, daje mu to 7 lokatę w klasyfikacji generalnej. Pod koniec roku udaje mu się podpisać kontrakt z zespołem Ferrari.
1998 Kolejny nieudany sezon. Kończy 6 grand prix i gromadzi 4 punkty. Na osłodę pokonuje dwóch zespołowych kolegów - Magnussena i Josa Verstappena.
1997 Trudny pierwszy rok ze stajnią Stewarta. Kończy zaledwie 3 wyścigi, ale udaje mu się dojechać jako drugi w Grand Prix Monako. Dzięki zdobytym sześciu punktom w księstwie kończy sezon jako 13. Jego zespołowy partner Jan Magnussen nie punktuje ani razu.
1996 Ostatni rok w stajni Jordan. Podczas drugiego wyścigu sezonu rozgrywanego w Brazylii jedzie w czołówce, ale problemy z hamulcami pozbawiają go marzeń o dobrym wyniku. Przedsezonowe nadzieje na rywalizację z najlepszymi maleją wraz ze słabnącą konkurencyjnością jego bolidu. Rok kończy z 14 oczkami na koncie. Skonfliktowany z właścicielem zespołu odchodzi na przyszły sezon do nowo utworzonej ekipy Stewart Grand Prix.
1995 Udaje mu się minąć linię mety jako drugi w Kanadzie. W klasyfikacji generalnej sezonu zajmuje 11 lokatę - tuż przed swoim zespołowym partnerem Eddim Irvine'em.
1994 Drugi sezon z ekipą Jordan. Przeżywa najtrudniejsze chwile w swoim życiu podczas Grand Prix San Marino ulegając ciężkiemu wypadkowi i tracąc swojego najlepszego przyjaciela Ayrtona Sennę. W całym roku zdobywa łącznie 19 punktów i w klasyfikacji generalnej plasuje się na dobrym szóstym miejscu.
1993 W styczniu bierze udział w teście F1 na torze Silverstone, reprezentując zespół Jordan-Hart, z którym następnie podpisuje kontrakt na kierowcę wyścigowego. W ciągu roku prezentuje doskonałe tempo, zwłaszcza w kwalifikacjach, lecz aż 9 grand prix nie kończy z powodu awarii auta. Jedyne punkty udaje mu się zdobyć podczas wyścigu w Japonii, gdzie zajmuje 5 lokatę.
1992 Zostaje zaproszony do udziału w Formule 3000. Dysponując średnio konkurencyjnym bolidem kończy sezon na podium w klasyfikacji łącznej.
1991 Przenosi się z Włoch do Anglii, by wziąć udział w brytyjskiej Formule 3, którą również wygrywa, zostając najmłodszym zawodnikiem w historii dokonującym takiego wyczynu.
1990 Przyjeżdża do Europy w pogoni za swoim marzeniem zostania kierowcą Formuły 1. Zmagając się z wieloma przeciwnościami losu postanawia wystartować w mistrzostwach Formuły Vauxhall Lotus, wykorzystując licencję wyścigową swojego ojca. Zadziwia swoich konkurentów zostając mistrzem serii.
1989 Przy pomocy finansowej Ayrtona Senny kupuje używany bolid Formuły Ford, jednak dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności zamienia go na nowy, nieużywany model, którym mija linię mety jako trzeci w swoich pierwszych zawodach w tej serii.
1978 Otrzymuje od swojej rodziny pierwszego gokarta. W debiutanckich zawodach zajmuje 3 miejsce, w swoim drugim starcie jest 2, a w trzecim odnosi zwycięstwo. Pozostaje w kartingu przez 8 lat, zdobywając na krajowym podwórku 5 tytułów, ponadto w sezonie 1986 zostaje okrzyknięty mistrzem Ameryki Południowej, a rok później pokonuje ojca Juana Pablo Montoi w kartingowych mistrzostwach świata, które kończy jako dziewiąty.
