2022 Wkracza w trzeci rok współpracy z Alfą Romeo jako rezerwowy zawodnik. Ponownie otrzymuje szansę poprowadzenia bolidu Formuły 1 podczas oficjalnych sesji testowych oraz piątkowych treningów, tym razem na obiektach Catalunya, Paul Ricard, Hungaroring oraz Yas Marina. Poza torami Grand Prix decyduje się na przejście do Długodystansowych Mistrzostw Świata, w których konkuruje w klasie LMP2 z Prema Orlen Team. Wspólnie z Lorenzo Colombo i Louisem Deletrazem zajmuje piąte miejsce w klasyfikacji, a ich najlepszym wynikiem jest druga pozycja w całodobowym Le Mans.
2021 Pozostaje w Alfie Romeo jako rezerwowy zawodnik i otrzymuje szansę startu w Grand Prix Holandii oraz Włoch. Zastępuje Kimiego Raikkonena, który zostaje zakażony koronawirusem. Pozostawia po sobie dobre wrażenie i na Zandvoort dojeżdża piętnasty, natomiast na Monzy czternasty. W trakcie roku realizuje program z WRT w European Le Mans Series, gdzie w składzie z Deletrazem i Ye wygrywa trzy rundy oraz zgarnia mistrzowski tytuł. Debiutuje w Le Mans w klasie LMP2 i pewne zwycięstwo wypada jego załodze z rąk na ostatnich kilometrach wyścigu. Pod koniec roku notuje również występ w podwójnej rundzie WEC w Bahrajnie z High Class Racing.
2020 Na początku roku dołącza do Alfy Romeo jako trzeci kierowca. Ekipa udostępnia mu bolid C39 podczas oficjalnych sesji testowych, a także w pięciu piątkowych treningach. Jego koncentracja spoczywa jednak na serii DTM, do której dołącza z prywatnym zespołem Orlen Team ART. Niestety sezon okazuje się jednym wielkim rozczarowaniem. Udostępnione mu BMW M4 charakteryzuje się wysokim poziomem zawodności, a ekipa popełnia sporo błędów typowych dla nowicjuszy. Punktuje zaledwie trzykrotnie, choć raz wchodzi na podium po genialnym wyścigu na torze Zolder. W klasyfikacji zajmuje piętnaste miejsce.
2019 Ośmioletni wysiłek związany z powrotem do Formuły 1 w żaden sposób nie zostaje mu wynagrodzony. Williams popada w poważne kłopoty organizacyjne, przez co traci niemal połowę zimowych testów i cały rok brakuje mu części zamiennych. Z kolei model FW42 jest bardzo nieudaną konstrukcją i skazuje Kubicę na walkę tylko z Georgem Russellem. Przez cały rok boryka się ze zmienną charakterystyką i osiągami bolidu, a ograniczona liczba poprawek nie pozwala zbliżyć się do środka stawki. Przegrywa wszystkie czasówki z partnerem, choć to do Kubicy należy jeden punkt zdobyty w całym sezonie przez Williamsa za dziesiąte miejsce w deszczowym GP Niemiec. Zajmuje dziewiętnastą lokatę w klasyfikacji. Decyduje się na odejście z zespołu, wypadając tym samym ze stawki na 2020 rok.
2018 Jako trzeci kierowca Williamsa bierze udział w oficjalnych sesjach testowych, jazdach dla Pirelli oraz w piątkowych treningach do Grand Prix Hiszpanii, Austrii i Abu Zabi. Swoją pracą oraz osiągami wywiera spore wrażenie na zespole, a media spekulują, iż prezentuje się na torze znacznie lepiej od etatowych kierowców. Pod koniec roku Williams pogrążony w kryzysie sportowym składa mu propozycję startów w Formule 1 w sezonie 2019. Podpisuje umowę i wraca do rywalizacji po ośmiu latach przerwy.
2017 Przygotowania ByKolles do sezonu to pasmo samych niepowodzeń, przez co Kubica decyduje się rozwiązać swoją umowę. Od tamtej pory Robert sprawdza się za kierownicą maszyn GP3 oraz Formuły E, a w czerwcu sensacyjnie wraca do kokpitu bolidu F1. Ekipa Renault udostępnia mu model E20 z 2012 roku na Ricardo Tormo oraz Paul Ricard, natomiast w sierpniu bierze udział w oficjalnej sesji w aktualnej maszynie. Dzięki dobrej postawie staje się kandydatem do posady w sezonie 2018, lecz Renault ostatecznie wybiera Carlosa Sainza. Z pomocą Nico Rosberga rozpoczyna rozmowy z Williamsem i po serii testów w bolidach FW36 oraz FW40, brytyjska stajnia oferuje Kubicy rolę rezerwowego zawodnika w sezonie 2018. Wcześniej przegrywa pojedynek o kokpit z Siergiejem Sirotkinem.
2016 Przed startem sezonu Kubica traci wsparcie sponsorów, przez co rezygnuje z pełnego programu w WRC i przystępuje tylko do Rajdu Monte Carlo, z którego odpada na trzecim odcinku. W trakcie roku startuje w pojedynczych w wyścigach, w tym Renault Sport Trophy na Spa-Francorchamps, gdzie w debiucie staje na podium wraz z Christophem Hamonem. Na koniec sezonu WEC testuje prototyp LMP1 ekipy ByKolles, a kilka tygodni później podpisuje umowę na starty w 2017 roku.
2015 Zostaje w WRC, lecz zakłada własny zespół RK World Rally Team i rywalizuje już drugi rok za kierownicą Forda Fiesty. Tegoroczne zmagania są dla niego równie nieudane co poprzednie, a do tego samochód prezentuje wysoki poziom zawodności. Opuszcza rajdy w Argentynie i Australii, natomiast w końcowej tabeli znajduje się na dwunastej pozycji z dorobkiem jedenastu punktów. Na pocieszenie zostaje mu dziewięć wygranych odcinków specjalnych.
2014 Kubica zdecydował się kontynuować występy w Rajdowych Mistrzostwach Świata i dołączył do M-Sportu, który przygotował dla niego Forda Fiestę WRC. Sezon rozpoczyna od mocnego uderzenia, wygrywając dwa pierwsze odcinki Rajdu Monte Carlo, lecz odpada drugiego dnia po wypadku. W kolejnych imprezach daje o sobie znać nikłe doświadczenie w rajdach i Kubica ma wiele przygód, po których musi się wycofać czy traci szansę na punkty. Ostatecznie na trzynaście występów aż pięciokrotnie nie pojawia się na mecie, a rok kończy na szesnastym miejscu z czternastoma punktami.
2013 Rok rozpoczyna od testów Mercedesa DTM, lecz ostatecznie rezygnuje z perspektywy powrotu na tor wyścigowy. Decyduje się na program startów w ERC oraz WRC, zostając kierowcą Citroena, który udostępnia mu model DS3 RRC. W europejskim czempionacie startuje w czterech rajdach i udaje mu się ukończyć tylko jeden, natomiast w Mistrzostwach Świata w kategorii WRC2 wygrywa w Grecji, Włoszech, Niemczech, Francji oraz Hiszpanii, zgarniając tytuł. Na koniec sezonu otrzymuje okazję do poprowadzenia Citroena DS3 WRC w Rajdzie Wielkiej Brytanii, lecz odpada drugiego dnia po wypadku.
2012 Kubica po długiej rehabilitacji oraz serii zabiegów, we wrześniu 2012 roku powraca do motorsportu. Swój pierwszy oficjalny start od czasu feralnej imprezy w Ligurii zalicza za kierownicą Subaru Imprezy WRC w rajdzie Ronde Gomitolo di Lana. Polak miażdży konkurencję, wygrywając zmagania z przewagą prawie minuty. Startuje jeszcze w dwóch lokalnych włoskich rajdach, wygrywając jeden z nich, natomiast rok kończy udziałem w Rallye du Var, gdzie odpada po rozbiciu i pożarze Citroena C4 WRC.
2011 Po pierwszych przedsezonowych testach w lutym ma poważny wypadek w lokalnym włoskim rajdzie Ronde di Andora. Jego Skoda Fabia S2000 nabija się na źle umocowaną żelazną barierę, która przeszywa samochód na wylot, gruchocąc prawą rękę i prawą nogę Kubicy. Długa akcja ratownicza oznacza, że do szpitala trafia w stanie krytycznym, ale lekarze ratują mu życie i po trzech długich operacjach rozpoczyna się wielomiesięczna rehabilitacja. Nie ma jednak pewności, czy Kubica odzyska kiedykolwiek sprawność potrzebną do startów w F1. Renault jako zastępcę zatrudnia na sezon 2011 byłego kolegę zespołowego Roberta - Nicka Heidfelda.
2010 Podejmuje się wyzwania pomocy w odbudowie niegdyś mistrzowskiej stajni Renault. Mimo dysponowania średnio konkurencyjnym bolidem 3 razy staje na podium, imponując szybkością i równą jazdą, dzięki czemu wielu zaczyna dostrzegać w nim przyszłego mistrza świata. Wzmacnia swoją reputację także kilkoma świetnymi występami w regionalnych rajdach. Wbija się do pierwszej dziesiątki w niemal każdych kwalifikacjach, ponadto niesamowicie dominuje nad zespołowym kolegą Witalijem Pietrowem. Rok kończy na 8 lokacie w klasyfikacji łącznej. Podpisuje kontrakt z Renault na kolejne dwa sezony.
2009 Przed rozpoczęciem sezonu ma nadzieję na walkę o mistrzostwo, ale konkurencyjność jego samochodu szybko sprowadza go na ziemię. Przez większość grand prix razem ze swoim zespołowym kolegą okupuje drugą połowę stawki, jednak nieoczekiwanie zajmuje 2 pozycję podczas zawodów w Brazylii. Po ogłoszeniu decyzji o wycofaniu się koncernu BMW z F1 podpisuje kontrakt na następny rok z ekipą Renault.
2008 Dysponując w pierwszej połowie roku bardzo konkurencyjnym bolidem udaje mu się odnieść pierwsze zwycięstwo w F1 podczas GP Kanady. Dorzuca do tego 6 innych podiów i stara się walczyć o mistrzowski tytuł, ale BMW nie decyduje się na pełny rozwój bolidu, który stopniowo traci konkurencyjność. Ostatecznie Kubica plasuje się na 4 miejscu w klasyfikacji generalnej z 75 oczkami na koncie - tyle samo co 3 zawodnik sezonu. Zdecydowanie pokonuje również swojego partnera Heidfelda.
2007 Pierwszy pełny sezon w F1. Nie jest w stanie dorównać swojemu zespołowemu partnerowi Nickowi Heidfeldowi, mimo to udaje mu się w sumie zgromadzić 39 punktów i zająć 6 miejsce w klasyfikacji łącznej. Podczas GP Kanady ma koszmarny wypadek, który uniemożliwia mu start w następnym wyścigu odbywającym się na torze Indianapolis.
2006 W każdy piątek weekendu grand prix testuje bolid swojej ekipy, ustanawiając bardzo dobre czasy. Podczas GP Węgier zajmuje miejsce byłego mistrza świata F1 - Jacquesa Villeneuve'a i zalicza debiut w wyścigu. Linię mety mija jako 7, ale zostaje zdyskwalifikowany za zbyt niską wagę bolidu. Startuje we wszystkich pozostałych zawodach sezonu i w imponującym stylu nieoczekiwanie staje na podium w GP Włoch. Resztę wyścigów kończy poza strefą punktową.
2005 Przechodzi do World Series by Renault. Reprezentując barwy ekipy Epsilon Euskadi sięga po tytuł, imponując 4 triumfami, 3 pierwszymi polami startowymi oraz 11 wizytami na podium. Potem powraca jeszcze raz do F3, by spróbować swoich sił w Makau, jednak i tym razem nie udaje się triumfować - na osłodę zostaje 2 lokata i ustanowienie nowego rekordu toru. Na początku grudnia w nagrodę za wygranie WSbR testuje bolid Formuły 1 zespołu Renault. Trzy tygodnie później podpisuje kontrakt ze stajnią BMW Sauber F1 na posadę kierowcy testowego.
2004 Drugi i ostatni sezon w F3 Euro Series. Startując w zespole Mucke Mercedes po 3 wizytach na podium zajmuje ostatecznie 7 lokatę. Ponadto drugi raz z rzędu mija linię mety jako 2 w prestiżowym Grand Prix Makau.
2003 Przenosi się do Formuły 3 Euro Series, ale nie bierze udziału w 6 pierwszych wyścigach z powodu kontuzji odniesionej w wypadku samochodowym. Podczas opóźnionego debiutu w tej serii startując na ulicznym torze Norisring triumfuje. W całym sezonie plasuje się na 12 miejscu w klasyfikacji łącznej. Pod koniec roku zwycięża jeszcze w ulicznych zawodach w Sardynii oraz mija linię mety jako 5 w wyścigach w Makau i Korei - wszystko to prestiżowe imprezy F3.
2002 Wygrywa 4 wyścigi i zostaje wicemistrzem włoskiej Formuły Renault 2000. Poza tym startuje również tam, gdzie rok temu - w Eurocup, udaje mu się wskoczyć na 7 lokatę na koniec sezonu. Daje popis swoich umiejętności podczas jednorazowego występu w brazylijskiej Formule Renault 2000 na torze Interlagos, gdzie góruje nad tamtejszą stawką przez cały weekend.
2001 Mając wsparcie menedżera Daniele Morellego trafia do Formuły 2000 Eurocup i tym samym po raz pierwszy w życiu zasiada za kierownicą bolidu. W całym sezonie udaje mu się wywalczyć jedno pierwsze pole startowe i co ważniejsze - dołącza do programu rozwoju młodych zawodników prowadzonego przez Renault.
2000 Ostatni rok jazdy na gokarcie. Plasuje się na 4 pozycji zarówno w europejskich, jak i światowych mistrzostwach.
1999 Udaje mu się obronić tytuł mistrza Włoch i po raz drugi triumfować w Monako, dodatkowo startuje w Międzynarodowych Kartingowych Mistrzostwach Niemiec.
1998 Zostaje pierwszym cudzoziemcem, który wygrał kartingowe mistrzostwo Włoch juniorów, ponadto sięga po wicemistrzostwo Europy juniorów. Zwycięża także w prestiżowych zawodach na ulicach Monako.
1997 Postanawia wyjechać do Włoch, by tam dalej rozwijać swój talent.
1994 Zdobywa swoją upragnioną licencję. W ciągu 3 lat zdobywa wszystkie możliwe tytuły na krajowym podwórku, zarówno wśród juniorów, jak i seniorów.
1991 Dysponuje już prawdziwym gokartem, ale nie może rozpocząć startów w zawodach ze względu na zbyt młody wiek.
1988 Dostaje od rodziców w prezencie miniaturowy samochodzik o napędzie spalinowym, rozpoczyna pierwsze treningi.
