2018 Jest jednym z największych rozczarowań w sezonie 2018. Sromotnie przegrywa zespołowy pojedynek z Fernando Alonso, który pokonuje go we wszystkich kwalifikacjach. Z kolei w wyścigach tylko czterokrotnie pojawia się w pierwszej dziesiątce, kompletując 12 punktów. Na pewnym etapie sezonu boryka się również z bolidem McLarena, który kompletnie nie reaguje na zmiany ustawień. Mimo pomocy ze strony zespołu, wyniki Vandoorne'a nie ulegają poprawie i zapada decyzja o zakończeniu współpracy. Zajmuje szesnaste miejsce w klasyfikacji, a od nowego roku wiąże się z Mercedesem, który powierzy mu funkcję kierowcy rozwojowego oraz posadę w zespole HWA w Formule E.
2017 Jednostka Hondy ponownie okazuje się być największą bolączką McLarena, mimo, że bolid MCL32 sprawia wrażenie konkurencyjnego. W całym sezonie kilkakrotnie odpada po awarii układu napędowego, otrzymując również liczne kary przesunięcia na starcie za nieprzepisowe wymiany podzespołów. Sam sezon pod względem sportowym jest dla niego pełen wzlotów i upadków. Początek zmagań jest nieudany, ponieważ wyraźnie odstaje od Fernando Alonso, a także popełnia kilka błędów, które zakończyły się w Hiszpanii kolizją z Massą, a także dwoma wypadkami w Monako. Tylko trzykrotnie pojawia się w pierwszej dziesiątce, kompletując łącznie 13 punktów. Zajmuje szesnaste miejsce, lecz McLaren przedłuża z nim umowę na sezon 2018.
2016 Jest łączony z posadą kierowcy wyścigowego McLarena, lecz ekipa ostatecznie decyduje się zachować swoich zawodników i Stoffel już trzeci rok pełni obowiązki testera. Mimo to w Bahrajnie otrzymuje możliwość debiutu w Formule 1, po tym, jak Alonso nie przechodzi kontroli medycznej. Kwalifikuje się przed Jensonem Buttonem, natomiast w wyścigu dojeżdża dziesiąty, zdobywając jeden punkt. Resztę sezonu spędza w japońskiej Super Formula, gdzie dwukrotnie dojeżdża na pierwszym miejscu, a w końcowej tabeli jest czwarty. Na Monzy zostaje potwierdzony jako nowy kierowca McLarena w 2017 roku.
2015 Zostaje na drugi rok w GP2 jako kierowca ART. Tym razem nie pozostawia rywalom żadnych szans i całkowicie dominuje mistrzostwa. Zgarnia tytuł w Soczi na dwie rundy przed końcem sezonu, wygrywając łącznie siedem wyścigów oraz zdobywając cztery pole position, a także dystansując najbliższego rywala na odległość aż 160 punktów.
2014 Przechodzi do GP2, dołączając do zespołu ART. Już podczas pierwszej rundy sezonu w Bahrajnie wygrywa sprint, powtarzając później tę sztukę jeszcze trzykrotnie. Dobra forma po letniej przerwie pozwala mu zredukować stratę do czołówki, lecz po raz kolejny musi się zadowolić tytułem wicemistrza. Ponadto zostaje nowym kierowcą testowym McLarena i m.in. bierze udział w pracach rozwojowych nad jednostką Hondy.
2013 Na początku roku trafia pod skrzydła McLarena, dołączając do juniorskiego programu oraz Formuły Renault 3.5. Zastępuje zeszłorocznego czempiona Robina Frijnsa w ekipie Fortec Motorsport i jest jednym z faworytów do mistrzowskiego tytułu, który ostatecznie przegrywa z drugim juniorem McLarena - Kevinem Magnussenem. Sezon kończy jako wicemistrz, mając w dorobku cztery wygrane oraz trzy pole position.
2012 Pozostaje w europejskiej Formule Renault 2.0 na cały sezon, natomiast w północnoeuropejskim cyklu decyduje się na pojedyncze starty. W kontynentalnej edycji mistrzostw zgarnia tytuł, wygrywając wcześniej cztery wyścigi. Z kolei w NEC tryumfuje pięciokrotnie, lecz przy niepełnym programie wystarcza mu to na zaledwie dziewiątą pozycję w klasyfikacji.
2011 Przesiada się za kierownicę bolidu Formuły Renault 2.0, dołączając do europejskiej oraz północnoeuropejskiej edycji tych mistrzostw. W Eurocupie zostaje sklasyfikowany na piątym miejscu z zaledwie jednym podium wywalczonym na Hungaroringu, natomiast w FR2.0 NEC jest trzeci bez żadnego zwycięstwa.
2010 Przenosi się do europejskiej Formuły 4, rozpoczynając swoją przygodę z bolidami jednomiejscowymi. W swoim debiucie zdobywa mistrzowski tytuł z dorobkiem sześciu zwycięstw oraz trzech miejsc na podium.
1998-2009 Swoją przygodę z motorsportem rozpoczyna w wieku 6 lat od kartingu. Za kierownicą gokarta ściga się do 2009 roku i w tym czasie wygrywa mistrzostwa Belgii oraz zostaje wicemistrzem świata w kategorii KF2.
