2022 W rewolucji technicznej upatruje szansę na powrót do walki w czołówce, jednakże Aston Martin przygotowuje jeden z najwolniejszych bolidów w całej stawce. Ponadto traci dwa pierwsze wyścigi sezonu przez zakażenie koronawirusem. Wraca od Grand Prix Australii, gdzie przez cały weekend jest zaangażowany w trzy różne incydenty. Sięga po punkty w dziesięciu wyścigach, a jego najlepszym wynikiem jest szóste miejsce z Baku oraz Suzuki. Imponuje swoją postawą szczególnie w drugiej połowie mistrzostw, kiedy dysponuje gruntowanie przebudowanym AMR22. Mimo to przed startem letniej przerwy ogłasza swoją decyzję o zakończeniu startów w Formule 1 po Grand Prix Abu Zabi. Swój ostatni sezon kończy na dwunastym miejscu z 37 punktami.
2021 Starty dla Astona Martina okazują się być sporym rozczarowaniem. Na testach zespół boryka się z dużą zawodnością bolidu, natomiast w wyścigach jego osiągi balansują między środkiem a końcem stawki. Zaledwie siedmiokrotnie pojawia się w punktowanej strefie, a jego najlepszym wynikiem jest drugie miejsce w chaotycznym Grand Prix Azerbejdżanu. Powtarza tę sztukę jeszcze na Węgrzech, lecz tam otrzymuje dyskwalifikację za zbyt małą ilość paliwa po wyścigu. W tabeli zajmuje dwunastą lokatę z dorobkiem 43 punktów. Po dłuższym okresie niepewności decyduje się pozostać w Astonie na sezon 2022.
2020 Zalicza jeden z najgorszych sezonów w całej karierze. Jeszcze przed pierwszym wyścigiem dowiaduje się, że Ferrari nie zamierza przedstawiać mu propozycji nowej umowy. Decyzja ekipy rzutuje na jego formę, a także wpływa na atmosferę w garażu. W dodatku szczytem możliwości bolidu jest środek stawki, a jego charakterystyka kompletnie nie odpowiada preferencjom Vettela. Popełnia mnóstwo błędów i regularnie przegrywa z Leclerkiem w kwalifikacjach. W całych mistrzostwach jest trzynasty i zdobywa zaledwie 33 punkty, trzy razy mniej od partnera. Jego najlepszy wynik to najniższy stopień podium w Grand Prix Turcji. We wrześniu udaje mu się zabezpieczyć przyszłość w F1 wieloletnią umową z Racing Point, które przyjmie nazwę Aston Martin.
2019 Marzenie Vettela o startach dla Ferrari powoli zaczęło zamieniać się w koszmar. Tym razem nie jest w stanie nawiązać walki o tytuł przez niestabilne osiągi SF90 oraz liczne błędy. W Kanadzie traci zwycięstwo po przestrzeleniu zakrętu i zablokowaniu Hamiltona, na Silverstone wjeżdża w Verstappena, a na Monzy obraca się i wraca tuż przed nosem Strolla, za co otrzymuje karę stop&go. Z kolei w wewnętrznym pojedynku ulega Leclerkowi. Zdobywa dwa pole position przy jego siedmiu i wygrywa tylko raz w Singapurze. Ponadto w Brazylii angażuje się z nim w kolizję, która dla obu oznacza koniec wyścigu. Zajmuje piąte miejsce z 240 punktami.
2018 Ferrari powierza mu bolid, który w pierwszej połowie sezonu prezentuje najlepsze osiągi. Wygrywa nim na otwarcie sezonu w Australii i powtarza to w Bahrajnie, Kanadzie, Wielkiej Brytanii oraz Belgii. Mistrzostwa stoją pod znakiem jego ogromnej ilości błędów, a najpoważniejszy z nich miał miejsce w Niemczech, gdzie będąc na prowadzeniu rozbija bolid. Po letniej przerwie Ferrari zaczyna tracić dystans do Mercedesa, a on sam angażuje się w incydenty jak we Włoszech, Japonii czy Stanach, po których obraca bolid i przebija się z końca stawki. Jego problemy to woda na młyn dla Lewisa Hamiltona i tak jak przed rokiem w Meksyku żegna się z szansami na tytuł. Po raz drugi z rzędu zostaje wicemistrzem świata.
2017 Po raz pierwszy od sezonu 2013 dostaje bolid, który umożliwia włączenie się do walki o tytuł. Za kierownicą SF70H wygrywa na otwarcie sezonu w Australii, natomiast później powtarza tę sztukę w Bahrajnie, Monako, na Węgrzech oraz w Brazylii, zdobywając przy tym cztery pole position. Jego głównym rywalem jest Lewis Hamilton, z którym prowadzi bardzo zacięty i wyrównany pojedynek. Po rundzie na Monzy traci jednak prowadzenie w klasyfikacji, natomiast podczas azjatyckich wyścigów mimo konkurencyjnej formy traci masę punktów przez problemy techniczne i kolizję z partnerem. W Meksyku ostatecznie Hamilton przypieczętowuje tytuł, a na osłodę pozostaje Vettelowi wicemistrzostwo. We wrześniu przedłuża kontrakt z Ferrari do 2020 roku.
2016 Mimo hucznych zapowiedzi Ferrari o włączeniu się do walki o mistrzostwa, bolid SF16-H okazuje się być sporym rozczarowaniem. Nowa jednostka nie pozwoliła zredukować straty do Mercedesa, a w dodatku Red Bull zdecydowanie poprawił swoją formę i stał się drugą siłą w stawce. Cały sezon okazał się być bardzo pechowy dla Vettela przez częste awarie, kolizje z rywalami czy błędne strategie. Pod koniec sezonu widać u niego wyraźną frustrację i m.in. ubliża dyrektorowi wyścigów w GP Meksyku, a także coraz częściej ulega Kimiemu Raikkonenowi. Swój drugi sezon w barwach włoskiej ekipy kończy na czwartym miejscu z dorobkiem siedmiu miejsc na podium oraz 212 punktów.
2015 Decyzja o przejściu do Ferrari okazuje się być strzałem w dziesiątkę. Stajnia z Maranello przygotowuje drugi najszybszy bolid w stawce, natomiast on sam idealnie odnajduje się w nowym środowisku. W barwach Ferrari wyraźnie odżywa i jako jedyny zawodnik w stawce jest w stanie przerwać dominację Mercedesa, wygrywając z jego kierowcami w równej walce podczas Grand Prix Malezji, Węgier oraz Singapuru. Ponadto na Marina Bay udaje mu się zdobyć pole position. W końcowej klasyfikacji plasuje się na trzecim miejscu z dorobkiem 278 punktów.
2014 Po zmianie przepisów z początku nie radzi sobie z inną charakterystyką bolidów Formuły 1, a w dodatku zaczyna przegrywać ze swoim nowym zespołowym partnerem - Danielem Ricciardo. Po raz pierwszy od 2007 roku nie wygrywa ani jednego wyścigu i ma gigantyczne problemy z zawodnością jednostek Renault, trzykrotnie nie pojawiając się z ich powodu na mecie. Jego czteroletnia dominacja została przerwana przez Hamiltona, a on sam kończy zmagania dopiero na piątym miejscu. Sensacyjnie decyduje się zakończyć współpracę z Red Bullem i podpisuje trzyletni kontrakt z Ferrari ważny od 2015 roku.
2013 Sezon 2013 podlega pod jego dyktando, zdobywając już czwarty tytuł mistrza świata. Wygrywa 13 wyścigów, z czego 9 pod rząd, wyrównując rekord Alberto Ascariego z lat 1952-53. Odnosi bardzo kontrowersyjne zwycięstwo w Grand Prix Malezji, gdzie pomimo zakazu od szefa zespołu, wyprzedza Marka Webbera i awansuje na pierwsze miejsce. Zdobywa 397 punktów, a także przedłuża swój kontrakt z Red Bullem do końca 2015 roku.
2012 Po ubiegłorocznej dominacji pozostają już tylko wspomnienia. W Australii startuje z szóstego pola, w Malezji melduje się na mecie jedenasty, a w Chinach odpada podczas kwalifikacji w Q2. Wychodzi na prostą dopiero w Bahrajnie, kiedy to zdobywa pole position, a następnego dnia odnosi zwycięstwo. Na kolejny tryumf musi poczekać aż do Grand Prix Singapuru, które rozpoczęło jego passę czterech zwycięstw z rzędu. Mimo tak mocnej serii, do samego końca drży o trzeci mistrzowski tytuł, który przypieczętowuje w Brazylii z przewagą trzech punktów nad Alonso.
2011 Przypomina kibicom czasy dominacji Michaela Schumachera w Ferrari. Prowadzi w klasyfikacji generalnej przez cały sezon. Wygrywa aż 11 wyścigów, tylko w 2 nie staje na podium, a tylko w jednym nie dojeżdża do mety. Pobija dziewiętnastoletni rekord Nigela Mansella aż 15 razy stawiając swojego Red Bulla na pierwszym polu startowym. Najbliższego rywala pokonuje różnicą 122 punktów i zostaje najmłodszym w historii podwójnym mistrzem świata.
2010 Pomimo młodego wieku los stawia przed nim szansę ponownej walki o tytuł, dając mu bezkonkurencyjne auto. Podczas sezonowej podróży napotyka na swojej drodze wiele awarii bolidu i własnych błędów, ponadto musi toczyć zacięty bój z partnerem Webberem. Ostatecznie podczas finałowych zawodów w Abu Zabi odnosi triumf i udaje mu się awansować z trzeciej na pierwszą pozycję w klasyfikacji generalnej, tym samym zostaje najmłodszym mistrzem świata Formuły 1.
2009 Dostaje w swoje ręce bardzo konkurencyjny samochód, który z czasem staje się jeszcze bardziej szybki. Daje swojej stajni pierwszy triumf i pole position w Chinach. Potem wygrywa jeszcze 3 razy i walczy o mistrzostwo świata, lecz ostatecznie musi się zadowolić drugim miejscem w klasyfikacji łącznej. Poza tym udaje mu się wygrać pojedynek z zespołowym partnerem Markiem Webberem.
2008 Pierwszy pełny sezon w F1 rozpoczyna od 4 nieukończonych wyścigów. Potem idzie mu zdecydowanie lepiej, co w dużej mierze spowodowane jest rosnącym tempem jego auta. Weekend na torze Monza jest w jego wykonaniu nieprawdopodobny. Dominuje zarówno w sobotę, jak i niedzielę na mokrym torze i zostaje najmłodszym w historii zwycięzcą zawodów F1. W sumie zdobywa 35 punktów, co daje mu świetną 8 pozycję w klasyfikacji generalnej. W nagrodę za swoją postawę dostaje angaż w seniorskiej ekipie Red Bulla.
2007 Podczas GP USA w wieku 19 lat zalicza wyścigowy debiut w F1, zastępując kontuzjowanego Roberta Kubicę za sterami bolidu BMW Sauber. Na torze Indianapolis zajmuje 8 lokatę. Od wyścigu na Węgrzech reprezentuje już barwy ekipy Toro Rosso i regularnie uczestniczy w zawodach. Systematycznie przegrywa z zespołowym kolegą Vitantonio Liuzzim, jednak podczas deszczowego GP Chin niespodziewanie zdobywa wyśmienite 4 miejsce, co jest najlepszym rezultatem jego stajni w tym sezonie. Pozostaje w STR na następny rok.
2006 Kolejny rok w F3 Euro Series. Udaje mu się zdobyć 2 miejsce - tuż za zespołowym kolegą Paulem di Restą, w sumie wygrywa 4 razy. Gościnnie rywalizuje również w World Series by Renault, gdzie odnosi jedno zwycięstwo. Podczas wyścigu tej serii na torze Spa odłamek innego samochodu niemal odcina mu palec, ale kontuzja szybko zostaje wyleczona. Vettel od Grand Prix Turcji zostaje piątkowym testerem zespołu BMW Sauber F1 Team. Podczas treningów osiąga bardzo dobre czasy okrążeń.
2005 Przenosi się do Formuły 3 Euro Series, gdzie reprezentuje zespół Mucke Motorsport. Nie udaje mu się zwyciężyć w żadnych zawodach, mimo to gromadzi 64 punkty i 6 razy wizytuje na podium, co pozwala mu uplasować się na 5 pozycji w klasyfikacji generalnej i zostać najlepszym debiutantem roku. Za zeszłoroczne zdobycie tytułu mistrza w niemieckiej Formule BMW odbiera nagrodę w postaci pierwszej jazdy bolidem F1 na torze Jerez. Dostaje do dyspozycji Williamsa-BMW FW27.
2004 Kolejny rok w Formuła ADAC BMW. Tym razem kompletnie dominuje nad konkurencją, wygrywając 18 z 20 wyścigów, zdobywając 15 pierwszych pól startowych i 16 najszybszych okrążeń.
2003 Przesiada się do bolidu i rozpoczyna starty w niemieckiej Formule BMW. Po odniesieniu 5 triumfów zostaje wicemistrzem serii i najlepszym zawodnikiem wśród debiutantów.
2002 Zajmuje 6 lokatę w kartingowych mistrzostwach Europy seniorów.
2001 Najlepszy sezon w kartingu. Sięga po mistrzostwa Niemiec i Europy juniorów, zdobywa również Kartingowy Puchar Monako Juniorów. Ponadto wygrywa prestiżowe zawody w hali Paryż-Bercy.
1995 Rozpoczyna swoją karierę na gokarcie. Do 2000 roku zdobywa wiele tytułów najpierw wśród juniorów, potem seniorów.
