2023 Alfa Romeo względem końcówki poprzedniego sezonu nie wykonuje żadnych postępów i rywalizuje na końcu stawki. W dodatku sam Bottas miewa coraz większe trudności w wewnętrznym pojedynku z Guanyu Zhou, często ulegając mu w kwalifikacjach oraz w wyścigach. Finalnie jednak wychodzi górą z rywalizacji ze swoim partnerem, zajmując piętnaste miejsce w tabeli z dziesięcioma punktami na koncie. Najwyżej plasuje się na mecie w Bahrajnie i Katarze, gdzie przekracza linię mety jako ósmy. Jest również pewny dalszych startów w zespole, który od 2024 roku wróci do oryginalnej identyfikacji Sauber.
2022 W pierwszej połowie sezonu dysponuje najszybszym samochodem w środku stawki. Regularnie zdobywa duże punkty, a najwyżej plasuje się na mecie na Imoli, gdzie jest piąty. Dobra passa kończy się od rundy na Silverstone, kiedy to spada poziom konkurencyjności Alfy Romeo, jego bolid zaczynają trapić usterki, a on sam angażuje się w różne incydenty. Po letniej przerwie pojawia się w punktowanej strefie zaledwie dwukrotnie w Meksyku i Brazylii. Dorobek zbudowany w pierwszych eliminacjach pozwala mu jednak na zajęcie dziesiątej pozycji w końcowej tabeli. Ponadto zdecydowanie wygrywa zespołowy pojedynek z debiutantem Guanyu Zhou.
2021 Tym razem kwestia mistrzostwa rozstrzyga się między Hamiltonem i Verstappenem, przez co zostaje zepchnięty do roli drugiego kierowcy. Sytuacji nie ułatwiają mu częste awarie samochodu oraz incydenty, jak na Imoli czy Hungaroringu. W sumie wygrywa tylko jeden wyścig podczas Grand Prix Turcji, natomiast na pole position ustawia się przy okazji czterech rund. Na koniec sezonu jest trzeci i przyczynia się do ósmego z rzędu tytułu Mercedesa wśród konstruktorów. Dla zespołu to jednak za mało i po sezonie traci miejsce na rzecz George'a Russella. Przechodzi do Alfy Romeo podpisując kontrakt do 2023 roku.
2020 Po raz kolejny ma aspiracje, by podjąć walkę o mistrzostwo świata. W rzeczywistości niemal cały sezon stanowi tło dla Lewisa Hamiltona, wygrywając jedynie w Austrii oraz Rosji. W pozostałych wyścigach jest praktycznie bezradny w pojedynku z Brytyjczykiem, a jego położenie pogarszają błędy czy częste defekty. Szansę na tytuł traci trzy wyścigi przed końcem sezonu i praktycznie do końca drży o wicemistrzostwo, czując na karku oddech Maksa Verstappena. Jego sytuacji nie ułatwia również występ w Grand Prix Sakhiru, gdzie po starcie zdecydowanie ulega Russellowi, zastępującego chorego Hamiltona. Zostaje jednak w Mercedesie na kolejny rok, otrzymując nowy kontrakt.
2019 Przechodzi wielką przemianę w porównaniu do ubiegłego sezonu. Wygrywa w świetnym stylu wyścigi w Australii oraz Azerbejdżanie, a w całym sezonie kompletuje pięć pole position, tyle samo co Hamilton. Wkracza do Europy jako lider klasyfikacji, lecz od tej części sezonu zaczyna coraz bardziej odstawać od partnera. Dopisuje kolejne zwycięstwa w Japonii i Stanach, ale nie pozwala mu to już na złapanie kontaktu z Hamiltonem i zostaje wicemistrzem świata z dorobkiem 326 punktów. Mercedes rezygnuje z angażu Estebana Ocona doceniając postawę Bottasa i przedłuża z nim kontrakt na 2020 rok.
2018 Zalicza koszmarny sezon, w którym nie wygrywa ani jednego wyścigu. W pierwszej połowie sezonu ma dużo pecha i w Chinach jadąc po zwycięstwo zostaje ogłoszona neutralizacja, którą wykorzystuje Ricciardo do objęcia prowadzenia. Z kolei w Azerbejdżanie w samej końcówce wybucha mu opona, w Austrii dochodzi do usterki hydrauliki, a w Rosji oddaje pozycję lidera walczącemu o tytuł Hamiltonowi. Bardzo widoczna jest także różnica w osiągach między nim a partnerem, którego łupem pada aż jedenaście czasówek i wyścigów. Mimo ukończenia mistrzostw dopiero na piątym miejscu z dorobkiem 247 punktów, jest pewny posady w Mercedesie na sezon 2019.
2017 Z Formuły 1 sensacyjnie odchodzi Nico Rosberg, przez co ekipa Mercedes zmuszona jest poszukać nowego kierowcy. Ostateczny wybór pada na Bottasa i w styczniu Williams decyduje się zwolnić go z kontraktu. Na początku sezonu idealnie odnajduje się w nowym zespole, zdobywając pole position w Bahrajnie, a w Rosji odnosząc pierwsze zwycięstwo w F1. Sukces ten powtarza w Austrii, co pozwala mu realnie włączyć się do walki o tytuł z Hamiltonem i Vettelem. Mimo to po letniej przerwie notuje spadek formy spowodowany zmianą charakterystyki bolidu. Zaczyna wyraźnie odstawać od partnera, przez co traci miano kandydata do tytułu. Notuje jednak mocny finisz sezonu, kiedy to w Brazylii i Abu Zabi zdobył pole position, a na Yas Marina odniósł swoje trzecie zwycięstwo. Ostatecznie kończy sezon na najniższym stopniu podium z dorobkiem 305 punktów.
2016 Podczas pierwszej połowy mistrzostw Williams utrzymuje formę z dwóch ostatnich lat, o czym świadczą trzy finisze w pierwszej piątce, w tym jeden na najniższym stopniu podium podczas Grand Prix Kanady. Po letniej przerwie bolid FW38 nie jest już tak konkurencyjny na tle rywali i Bottas zdobywa większe punkty tylko podczas wyścigów we Włoszech i w Malezji. Z tego powodu Williams kończy sezon dopiero na piątej lokacie, natomiast on sam zostaje ósmym kierowcą mistrzostw z dorobkiem 85 punktów. W listopadzie podpisuje nową umowę z zespołem na starty w 2017 roku.
2015 Sezon rozpoczyna od rezygnacji z udziału w wyścigu o Grand Prix Australii ze względu na problemy z mięśniami pleców, do których doszło po kwalifikacjach. Do kokpitu wraca już w Malezji i od tamtej pory toczy dosyć wyrównany pojedynek z Felipe Massą, który zdaniem mediów zadecydował o tym, iż nie otrzymał angażu w Ferrari na sezon 2016. W trakcie roku zdobywa zaledwie dwa miejsca na podium w Kanadzie i Meksyku, natomiast w końcowej klasyfikacji uplasował się na piątym miejscu, na które spadł za Kimiego Raikkonena po ostatnim wyścigu sezonu. Udaje mu się przedłużyć umowę z Williamsem i pozostaje w nim już na czwarty sezon.
2014 Obok Daniela Ricciardo jest największą sensacją w sezonie 2014. Prezentuje fantastyczną formę od pierwszego do ostatniego wyścigu zmagań, zdobywając w tym czasie aż sześć miejsc na podium oraz 186 punktów, dzięki czemu uplasował się w końcowej klasyfikacji na wysokim czwartym miejscu. Ponadto w pewnej części sezonu widać jego wyraźną przewagę nad bardziej doświadczonym partnerem z zespołu - Felipe Massą. Dzięki swojej dobrej postawie łączony jest z przejściem między innymi do McLarena, Ferrari czy nawet Mercedesa, aczkolwiek decyduje się na przedłużenie umowy z Williamsem.
2013 Zalicza debiut w Formule 1 w barwach Williamsa, aczkolwiek dysponuje katastrofalnym bolidem. Swoje pierwsze i jedyne w tym sezonie punkty zdobywa dopiero w przedostatniej rundzie mistrzostw na torze w Austin w Stanach Zjednoczonych, gdzie pojawia się na mecie na ósmym miejscu. Poza tym zalicza fantastyczne kwalifikacje w Kanadzie, gdzie w idealnie dostosowanym bolidzie do warunków pogodowych wywalcza trzecie pole startowe. Dzięki dobrej postawie zabezpiecza swoją przyszłość, przedłużając kontrakt z Williamsem na sezon 2014.
2012 Nie startuje w żadnej serii, jednakże pozostaje na trzeci rok jako tester Williamsa. Piętnastokrotnie zastępuje Bruno Sennę podczas piątkowych treningów i otrzymuje cztery dni testowe. Pod koniec roku zostaje potwierdzony jako kierowca ekipy w sezonie 2013.
2011 Przechodzi do mistrzostw GP3, pozostając w ekipie ART. Zalicza nieudany początek sezonu, jednakże od rundy w Niemczech notuje wyraźną zwyżkę formy, która pozwala mu na przypieczętowanie mistrzowskiego tytułu podczas pierwszego wyścigu na Monzy. Pod koniec roku debiutuje za sterami bolidu Formuły 1, biorąc udział w testach młodych kierowców wraz z ekipą Williams.
2010 Pozostaje w ART na kolejny sezon w Formule 3 Euroseries. Ulega kierowcom z mocniejszymi silnikami Volkswagena, dlatego też nie zdobywa mistrzowskiego tytułu i ponownie kończy mistrzostwa na trzecim miejscu, tym razem wygrywając dwa wyścigi. Zalicza kolejny start w Masters of Zolder, podczas którego ponownie melduje się jako pierwszy na mecie. Przez cały rok pełni rolę kierowcy testowego Williamsa.
2009 Przechodzi do Formuły 3 Euroseries, zostając kierowcą czołowej ekipy ART. Kończy debiutancki sezon na wysokim, trzecim miejscu. W zespołowym pojedynku przegrał z Julesem Bianchim, a przez kilka błędów traci wicemistrzostwo i nie odnosi ani jednego tryumfu. Mimo to zwycięża w prestiżowym wyścigu Masters of Zolder, który nie jest zaliczany do klasyfikacji F3ES.
2008 Kontynuuje starty w Północnoeuropejskiej Formule Renault 2.0, angażując się równocześnie w europejski cykl tych mistrzostw. W obu okazuje się być bezkonkurencyjny i zdobywa mistrzowskie tytuły.
2007 Debiutuje za sterami jednomiejscowego bolidu, zasilając stawkę Północnoeuropejskiej Formuły Renault 2.0. Wygrywa dwa wyścigi i zajmuje trzecie miejsce w klasyfikacji kierowców
2001 Rozpoczyna profesjonalną karierę kierowcy wyścigowego, startując w lokalnych mistrzostwach kartingowych. Osiąga wiele sukcesów, m.in. zostając trzykrotnym mistrzem Finlandii.
