Przed rozpoczęciem sezonu 2002 wszyscy zastanawiali się, czy ktoś tym razem zdoła nawiązać walkę z Michaelem Schumacherem, który w dwóch poprzednich sezonach reprezentując barwy stajni Ferrari wywalczył dwa tytuły mistrzowskie. O ile w 2000 roku walka Niemca z jego najbliższym rywalem – Miką Hakkinenem trwała aż do przedostatniego wyścigu sezonu, o tyle zdobycie tytułu rok później nie stanowiło już zbyt wielkiego problemu dla kierowcy Ferrari, gdyż po ostatnim wyścigu sezonu miał on już blisko dwa razy więcej punktów od Davida Coultharda. Ze względu na wywalczenie tytułu kilka wyścigów przed końcem sezonu włoska stajnia mogła poświęcić nieco więcej czasu na opracowanie nowego bolidu – F2002, jednak mimo to prace ukończone zostały na tyle późno, iż w obawie o wytrzymałość nie do końca przetestowanej konstrukcji w pierwszych wyścigach sezonu 2002, odbywających się poza terenem Europy postanowiono wykorzystać sprawdzony, nieco zmodyfikowany bolid F2001. W tym właśnie szansy na zyskanie przewagi nad Ferrari już na początku sezonu upatrywały zespoły McLaren i Williams, które tak jak i pozostałe stajnie już w Australii zdecydowały się wystawić swoje najnowsze bolidy – MP4-17 i FW24. Ponadto w zespole McLaren nastąpiła zmiana dostawcy opon z Bridgestone na Michelin, a także dosyć istotna zmiana w składzie kierowców, gdyż dwukrotnego mistrza świata – Hakkinena zastąpił inny fiński kierowca, który w poprzednim sezonie udanie zadebiutował w zespole Sauber – Kimi Raikkonen.

Miejsce Raikkonena w zespole Sauber, który sezon 2001 ukończył na bardzo dobrej jak na swoje możliwości czwartej pozycji w klasyfikacji generalnej konstruktorów, zajął młodszy o półtorej roku i według zapewnień Petera Saubera nie mniej utalentowany kierowca – Brazylijczyk Felipe Massa. Tymczasem w zespole Jordan, który zyskał nowego głównego sponsora – firmę kurierską DHL, nastąpiła całkowita zmiana składu kierowców. Po kilkuletniej współpracy z zespołem Benetton do stajni dowodzonej przez Eddiego Jordana powrócił Giancarlo Fisichella, natomiast partnerem Włocha został obiecujący kierowca z Kraju Kwitnącej Wiśni – Takuma Sato, który w 2001 roku zdominował wyścigi brytyjskiej Formuły 3. Swój debiut w wyścigach Formuły Jeden Japończyk najprawdopodobniej zawdzięczał powiązaniom z producentem silników – Hondą, choć oficjalnie nigdy tego nie potwierdzono. W drugim zespole korzystającym również z silników Hondy – British American Racing skład kierowców pozostał bez zmian w stosunku do sezonu 2001, natomiast zmiana nastąpiła na stanowisku dowodzenia, które po Craigu Pollocku dosyć niespodziewanie objął David Richards, będący założycielem zaangażowanej w rajdowe mistrzostwa świata i odnoszącej tam znaczne sukcesy firmy Prodrive.

Dla Renault sezon 2002 oznaczał powrót do wyścigów Formuły Jeden jako w pełni fabrycznej stajni. Stało się to możliwe po wykupieniu zespołu Benetton, który w ten sposób po 15 latach istnienia zakończył swoją działalność. Poza zmianą nazwy zespołu i łączącego się z tym nowego wyglądu bolidów, które otrzymały oznaczenie R202, na miejsce Fisichelli zatrudniony został dotychczasowy kierowca z zespołu Jordan – Jarno Trulli, natomiast Jenson Button kontynuował zapoczątkowaną w 2001 roku współpracę z zespołem Benetton. Tymczasem dla innej stajni fabrycznej (Jaguar) sezon 2002 nie zapowiadał się zbyt ciekawie, ponieważ podczas przedsezonowych testów okazało się, iż bolid R3 jest niezbyt udaną konstrukcją. Z tego powodu miesiąc przed rozpoczęciem pierwszego wyścigu sezonu z zespołu odszedł dyrektor techniczny – Steve Nichols, natomiast jego obowiązki przejął Guenther Steiner. Dostawca silników dla Jaguara – firma Cosworth Racing z początkiem sezonu 2002 w swoje silniki CR-3 zaczęła również zaopatrywać bolidy zespołu Arrows. W połączeniu z dosyć kontrowersyjnym zatrudnieniem na miejsce Josa Verstappena (gdyż Holender posiadał podpisany kontrakt) jeszcze bardziej doświadczonego kierowcy – Heinza-Haralda Frentzena dla stajni dowodzonej przez Tom Walkinshawa sezon ten zapowiadał się obiecująco.

Silniki Asiatech od zespołu Arrows przejął najmniej zamożny zespół Formuły Jeden – Minardi i ze względu na finansowe zaangażowanie władz stolicy Malezji – Kuala Lumpur w związku z zatrudnieniem na cały sezon kierowcy z tego kraju – Alexa Yoonga, przyjął nową nazwę – KL Minardi Asiatech. Z zespołu tego odszedł jednak znacznie bardziej utalentowany kierowca – Fernando Alonso, który przyjął rolę kierowcy testowego w zespole Renault. Zastąpił go dotychczasowy kierowca testowy zespołu Benetton – Australijczyk Mark Webber. Ostatnia stajnia, która zgłosiła się do uczestnictwa w wyścigach Formuły Jeden w 2002 roku – Toyota, wkroczyła do najbardziej prestiżowej serii wyścigowej jako czwarty po Ferrari, Jaguarze i Renault zespół fabryczny. Debiut japońskiego koncernu samochodowego był poprzedzony intensywnymi testami w 2001 roku, w których uczestniczyli dwaj kierowcy: mający na swoim koncie udział w 92 wyścigach Fin Mika Salo i były kierowca testowy zespołów McLaren i Benetton – Szkot Allan McNish. Tym właśnie kierowcom w udziale przypadł zaszczyt reprezentowania zespołu Panasonic Toyota Racing w debiutanckim sezonie.

Sezonu 2002 nie doczekała niestety stajnia dowodzona przez czterokrotnego mistrza świata – Alaina Prosta, ponieważ od postawienia w stan upadłości w listopadzie 2001 roku nie doczekała się wybawcy, który mógłby spłacić wszystkie długi i dlatego pod koniec stycznia następnego roku została ostatecznie zlikwidowana. Nie powiodła się również próba stworzenia nowej stajni z wykupionych pozostałości po zespole Prost Grand Prix przez firmę Phoenix, w co zamieszany był szef zespołu Arrows – Tom Walkinshaw. Okazało się bowiem, iż wraz z pozostałościami zespołu nie zostały nabyte prawa do uczestnictwa w wyścigach Formuły Jeden.