Urodzona 25 marca 1982 roku w Beloit w stanie Wisconsin i dorastająca w Roscoe w stanie Illinois Danica Sue Patrick – gwiazdka amerykańskiej serii IndyCar oraz nieco starsza, urodzona 4 października 1980 w Columbus Sarah Fisher, ruszają na podbój świata sportów samochodowych! Po raz drugi w historii wyścigów Indy Racing League dwie kobiety staną na starcie do poważnego wyścigu samochodowego, a nastąpi to już w niedzielę 13 sierpnia podczas eliminacji Meijer Indy 300 na Kentucky Speedway w Stanach Zjednoczonych. Będzie to 12 z 14 eliminacji zaplanowanych na ten sezon.


Danica Patrick zaczynała swoją karierę od kartingu w 1993 roku mając zaledwie 10 lat. A wszystko za namową starszej siostry Brooke, która jednak po kilku miesiącach ścigania się na gokartach zaprzestała dalszych startów. Danica pozostała jednak dalej w tym sporcie, aż do dziś. Pod koniec 1997 roku mając 16 lat przeniosła się na stary kontynent i ścigała w Formula Vauxhall Winter Series, pobierając jednocześnie nauki w jednej z wyścigowych szkół kanadyjskich za kierownicą pojazdu Formuły Ford. Rok 1999 to starty w British Formula Vauxhall Championship, gdzie zajęła ostatecznie 9 miejsce w klasyfikacji sezonowej. Był to jej pierwszy pełny sezon startów w Anglii.


W latach 2000-2001 ścigała się w brytyjskiej Zetek Formula Ford Championship. W 2000 roku zajęła drugie miejsce w prestiżowym wyścigu Formula Ford Festival na torze Brands Hatch. W tym sezonie ścigała się również w European Formula Ford Series. Szybko stała się popularna na Wyspach Brytyjskich. Młoda, piękna, niewielkiego wzrostu brunetka budziła zachwyt męskiej części fanów szybkości nie tylko ze względu na umiejętności radzenia sobie z samochodami wyścigowymi. W 2001 roku zdobyła Gorsline Scholarship Award, nagrodę dla najlepiej zapowiadającego się młodego kierowcy. Pod koniec tego roku powróciła do Ameryki Północnej po trzech latach spędzonych w Europie. Odbyła kilkanaście testów w zawodowych zespołach serii USAC Midget, Toyota Atlantic i ALMS. W końcu podpisała długoletni kontrakt z zespołem Team Rahal Letterman Racing.

W ramach przygotowań do startów poważnymi samochodami open-wheel, część sezonu 2002 spędziła w Barber-Dodge Pro Series. Debiut nastąpił w Toronto 7 lipca. Danica startowała z 11 pozycji, na metę dotarła jako 7. Najlepszy jej rezultat w tej serii to 4 miejsce w Vancouver 28 lipca. Łącznie w tej serii zaliczyła 5 eliminacji i zajęła 13 miejsce w klasyfikacji końcowej. W czerwcu testowała również samochód NASCAR w zespole PPC Racing. Wystartowała także w wyścigu Toyota Pro/Celebrity Race, w którym zapewniła sobie start z pole position. Okazała się szybsza niż mistrz serii Trans Am Tommy Kendall i startująca wówczas w IRL Sarah Fisher.

W roku 2003 pilotowała samochód serii Toyota Atlantic Championship. 3 marca stała się pierwszą w 30-letniej historii tej serii kobietą, która finiszowała w pierwszej trójce. Było to w Monterrey w Meksyku. Później jeszcze 4 razy stawała na podium w tym sezonie i 5 razy była w czołowej piątce na mecie na pozycjach poza pierwsza trójką. Najlepszym rezultatem było drugie miejsce w wyścigu w Miami. Ostatecznie zajęła 6 miejsce w klasyfikacji końcowej sezonu. Uczestniczyła też w jednym wyścigu serii American LeMans Series. Start umożliwił jej brytyjski Prodrive kierowany przez Davida Richardsa. Było to w czerwcu w wyścigu Road Atlanta. Zajęła 23 miejsce w klasie GTS.


Kolejny rok startów w Toyota Atlantic Championship to czas pełen sukcesów. Trzecie miejsce w klasyfikacji końcowej i 269 punktów. Była wówczas jedynym kierowcą w stawce, który przejechał wszystkie okrążenia w każdym z wyścigów w sezonie! W Portland wywalczyła pole position, co nieudało się nigdy żadnej kobiecie uczestniczącej w tej serii.

Rok 2005 to debiut w IndyCar, oczywiście w zespole Rahal. Danica została obwołana debiutantem roku (Rookie of the Year) w Indianapolis 500, po tym jak zdobyła 4 miejsce startowe i finiszowała na 4 miejscu w tym wyścigowym klasyku. Jak dotąd jest to najlepszy rezultat kobiet w Indy 500. Jednocześnie przejechała 19 okrążeń na prowadzeniu, a to też nie udało się nigdy wcześniej żadnej kobiecie. Ogólnie była dopiero czwartą kobietą, która wystartowała w Indy 500. Wcześniej udało się to jedynie: Janet Guthrie, Lyn St. James i wspomnianej już Fisher.

To był sezon pełen sukcesów zakończony 12 miejscem w klasyfikacji końcowej z łączną sumą 325 punktów. Poza rywalizacją na torze, Danica znalazła jeszcze czas na liczne wywiady telewizyjne, była też na okładkach kilkunastu kolorowych pism. Amerykańska Akademia Sportu przyznała jej tytuł 2006 Female Athlete of the Year dla najlepszej kobiety-sportowca. W pokonanym polu pozostały m.in. Kim Clijsters i Annika Sorenstam. Były też oczywiście inne nagrody i wyróżnienia.


Nowy rok przyniósł nowe wyzwania. W styczniu 2006 roku wzięła udział w dobowym wyścigu wytrzymałościowym Rolex 24 w Daytona. Jej partnerem w zespole był znany kierowca NASCAR Rusty Wallace. Wyścig ten był jak na razie najdłuższym, w jakim miała okazję brać czynny udział. Drugi sezon w IndyCar rozpoczął się pomyślnie, choć już na samym jego starcie w tragicznych okolicznościach zginął Paul Dana. Aktualnie po 11 z 14 wyścigów tego sezonu Danica zajmuje 10 miejsce w klasyfikacji kierowców, mając na koncie 236 punktów, czyli o 140 mniej niż lider Helio Castroneves.

Stosunkowo niedawno, bo 25 lipca tego roku Patrick poinformowała, że z końcem tego roku opuszcza ekipę Bobby'ego Rahala po kilku latach owocnej współpracy i przenosi się do ekipy Andretti Green Racing na rok 2007. Jej sponsorem będzie gigantyczny koncern telekomunikacyjny Motorola.


Pod koniec 2005 roku panna Patrick zmieniła stan cywilny. Jej wybrankiem serca jest Paul Hospenthal. Poza szybką jazdą na torze, Danica lubi także zakupy, filmy i muzykę. W maju tego roku opublikowała własną bibliografię "Danica: Crossing the Line". W roku ubiegłym miała także przejechać się samochodem Formuły 1 zespołu B.A.R Honda przed Grand Prix USA na torze Indianapolis, ale ostatecznie nie udało się tego zrealizować.



Rywalką Daniki Partick będzie w niedzielnym wyścigu Sarah Marie Fisher. Ta z kolei pani swą przygodę z samochodami wyścigowymi zaczęła w 1986 roku. Najpierw były midżety (midgets), gokarty i tzw. sprint-cars. W 1999 roku przyszedł czas na awans do poważniejszej serii. I tak oto w ostatnim wyścigu sezonu IRL na Texas Motor Speedway pojawiła się owa kobieta. Debiut umożliwił jej zespół Team Pelfrey. Sarah startowała z 17 miejsca, zgarnęła 5 punktów i zajęła 46 pozycję w klasyfikacji końcowej kierowców sezonu 1999.

Na kolejne dwa lata związała się z ekipą Walker Racing kierowaną przez Derricka Walkera. Rok 2000, pierwszy pełen sezon startów w IRL, przyniósł jednocześnie pierwsze w karierze podium – Sarah była trzecia w Louisville. W roku 2000 została sklasyfikowana na 18 miejscu, w 2001 była 20. Lata 2002-2003 to nieco bardziej udany okres startów z mającym swą bazę w Indianapolis zespołem Dreyer & Reinbold Racing, należącym do sprzedawcy samochodowego Dennisa Reinbolda i byłego kierowcy IRL Robbiego Buhla. W Louisville w 2002 Sarah po raz pierwszy startowała do wyścigu z pole position. Był to sukces tym bardziej niebywały, że uczyniła to jako pierwsza kobieta w prawie stuletniej historii IndyCar. Tor ten najwyraźniej jest jednym z jej ulubionych, albowiem właśnie tutaj nastąpi teraz jej comeback. W obydwu sezonach spędzonych w zespole Dreyer & Reinbold Racing została sklasyfikowana na 18 miejscu.


Po zakończeniu sezonu 2003 Sarah zaprzestała na jakiś czas startów w wyścigach samochodowych z powodu braku zainteresowania ze strony sponsorów. Wystartowała tylko w Indianapolis 500 w ekipie Kelley Racing. To zapewniło jej 30 lokatę w końcowej klasyfikacji kierowców. Na chwilę obecną ma na koncie 48 występów w IndyCar i jest drugim pod względem ilości starów zawodnikiem bez zwycięstwa. Więcej ma tylko Vitor Meira, który już 57 razy próbował swych sił w wyścigach IRL. Poza tym Sarah uzbierała w ciągu tych sześciu lat startów w IRL dokładnie 700 punktów i prowadziła stawkę w trzech wyścigach (Louisville 2000, Michigan 2002, Louisville 2002) przejeżdżając na pozycji lidera 39 okrążeń. Jej najwyższa lokata w wyścigu to drugie miejsce w Homestead w 2001 roku. Szybszy od niej okazał się wtedy tylko Sam Hornish Jr, obecny wicelider punktacji IRL.

W latach 2000-2004 Sarah nieprzerwanie startowała w wyścigu Indianapolis 500. Najlepszym jej osiągnięciem na tym torze było 9 pole startowe i 24 pozycja w wyścigu w roku 2002. Po zakończeniu przygody z IRL przeniosła się do wyścigów kategorii Stock Car, ale tam jej się nie wiodło za dobrze. W 2005 próbowała swych sił w NASCAR, ale też nie odniosła tam sukcesu. W tym roku planowała start w Indianapolis 500, lecz nie zdołała zebrać budżetu i dopiero teraz po prawie dwóch latach powróci do IndyCar. Warto też wspomnieć, że jest najmłodszym kierowcą, który zadebiutował w serii IndyCar. W chwili swego pierwszego startu miała zaledwie 19 lat.


W niedzielnym wyścigu Sarah będzie ponownie reprezentowała ekipę Dreyer & Reinbold Racing. W tym wyścigu po raz pierwszy od sześciu lat będzie można ujrzeć na starcie ponownie dwie kobiety i to jest niewątpliwie największa atrakcja tej eliminacji. Po raz ostatni dwie panie startowały razem w jednym wyścigu w 2000 roku w Indianapolis 500. Były to właśnie Sarah Fisher i urodzona 13 marca 1947 roku Lyn St. James. Ta druga w latach 1992-2000 startowała w 11 wyścigach Champ Car i 5 IndyCar. We wspomnianym wyścigu Indianapolis 500 w 2000 roku żadna z pań nie ukończyła rywalizacji: na 72 kółku doszło do zderzenia pomiędzy nimi, która wyeliminowała je z wyścigu.

Sarah Fisher ma też ciekawy epizod związany z Formułą 1. W 2002 roku podczas Grand Prix Stanów Zjednoczonych F1 Amerykanka wykonała kilka jazd pokazowych samochodem zespołu McLaren-Mercedes.


Pierwszą kobietą w IndyCar była natomiast Janet Guthrie urodzona 7 marca 1938 roku. Ona z kolei rywalizowała w Indy Car w drugiej połowie lat 70-tych. Ścigała się również w serii NASCAR.

Która z pań okaże się lepsza w jutrzejszym wyścigu w Louisville w Kentucky? Kto wygra dwunastą eliminację IndyCar? O tym przekonamy się już wkrótce. Jedno jest pewne – zapowiadają się spore emocje.