(Oryginalne opracowanie: Edd Straw, www.autosport.com)

Kiedy Toyota zawitała oficjalnie w Formule 1 w 2002 roku wydawało się, że jedynie kwestią czasu są wygrane japońskiego producenta. Jednak dziewięć lat w wyścigach grand prix zaowocowało jedynie trzynastoma finiszami na podium i ani jedną wygraną. Poniżej przedstawiamy skróconą historię Toyoty w królowej sportów motorowych.


W piątek, 30 czerwca Toyota potwierdza, że rozpocznie starty w Mistrzostwach Świata Formuły 1 począwszy od sezonu 2002, budując własny samochód i silnik. W sierpniu podczas Grand Prix Belgii zespół wyjawia więcej szczegółów, potwierdza ich asa w wyścigach samochodów sportowych Allana McNisha oraz będącego wówczas związanym z Sauberem Mikę Salo jako kierowców testowych. Fin został także potwierdzony jako kierowca wyścigowy w sezonie 2002.

Pierwotny plan zakładający budowę samochodu wokół silnika V12 zostaje porzucony gdy FIA zmienia regulamin zezwalającą jedynie na silniki z dziesięcioma cylindrami. 18 września Toyota odpala swoją jednostkę V10 po raz pierwszy, kontynuując przygotowania do obszernego programu testów.


23 marca pierwszy samochód testowy F1 Toyoty – TF101 – z Salo za kierownicą pokonuje pierwsze kilometry na torze Paul Ricard. Program rozpoczyna się pechowo – kraksą Fina przy prędkości 217 km/h, do której dochodzi dwa dni później. Pod koniec kwietnia pełniący rolę dyrektora technicznego Andre de Cortanze opuszcza zespół, a w maju jako główny projektant dołącza do Toyoty Austriak Gustav Brunner.

Intensywne testy TF101 prowadzone są na torach Nurburgring, Magny-Cours, Spa-Francorchamps, Catalunya, Silverstone, A1-Ring, Hungaroring, Suzuka i Sepang. W końcu zespół podporządkowuje się trwającemu zakazowi testów zimowych i wstrzymuje program w połowie listopada. W sumie TF101 pokonuje ponad 32.000 km na jedenastu torach zaliczanych do kalendarza Formuły 1. Zespół potwierdza McNisha jako drugiego kierowcę w sezonie 2002 i 17 grudnia prezentuje TF102 – ich pierwszy wyścigowy samochód Formuły 1.


8 stycznia McNish przeprowadza pierwszy test TF102 na torze. Samochód okazuje się być wolnym, ale wielu rywali jest pod wrażeniem mocy silnika Toyoty. W przeddzień Grand Prix Australii szef zespołu Ove Andersson stwierdza, że będzie zadowolony, jeśli jego kierowcom uda się zakwalifikować. Salo i McNish ustawiają się na starcie pierwszego wyścigu Toyoty na odpowiednio: 14. i 16. miejscu.

Wyścig kończy jedynie osiem samochodów, Salo zdobywa dla Toyoty pierwszy punkt, zajmując szóstą pozycję, a w Brazylii dodaje do ich konta kolejny. Pomimo zakwalifikowania się w pierwszej dziesiątce w wyścigach w Monako, Silverstone i Spa, Toyota kończy sezon jedynie z dwoma punktami na dziesiątym miejscu, wyprzedzając jedynie Arrowsa. Głównym problemem zespołu pozostaje niezawodność. Salo, który wyraził swoje niezadowolenie z wewnętrznej polityki zespołu oraz McNish, który bierze na siebie odpowiedzialność za słabe wyniki, zostają zastąpieni przez mistrza Champ Car – Cristiano da Mattę i kierowcę BAR – Oliviera Panisa.


Zarówno niezawodność, jak i szybkość zostają poprawione wraz z modelem TF103, pozwalając da Matcie i Panisowi na zdobycie szesnastu punktów i ósmej pozycji w mistrzostwach konstruktorów.

Francuz wywalczył dla Toyoty najlepszy finisz w ich dwuletniej historii podczas Grand Prix Niemiec, gdzie był piąty, a zespół cieszy się z chwilowej chwały, gdy obydwa samochody prowadzą na Silverstone w okresie neutralizacji za samochodem bezpieczeństwa.

Panis zdołał także zakwalifikować się jako trzeci w Grand Prix Stanów Zjednoczonych.


Toyota nie wprowadza przed sezonem zmian w składzie kierowców, który dalej tworzą da Matta i Panis, podczas gdy dyrektorem technicznym zostaje Mike Gascoyne, który został skuszony do przejścia z Renault dużą ofertą finansową w połowie 2003 roku. Usprawnia on tempo rozwoju w środku sezonu, ale wyniki nie są zadowalające i w połowie sezonu zespół rozstaje się z da Mattą, zastępując go kierowcą testowym Riccardo Zontą.

Zespół ponownie kończy sezon na ósmym miejscu z dorobkiem dziewięciu punktów, będąc skupionym na rozwoju samochodu na sezon 2005. Na dwa ostatnie wyścigi sezonu dochodzi do zatrudnienia Jarno Trullego, będącego faworytem Gascoyne'a z czasów współpracy w Renault, podczas gdy Ralf Schumacher przybywa z Williamsa w miejsce kończącego karierę Panisa. Sezon 2004 w wykonaniu zespołu zostaje przyćmiony, gdy dochodzi do śledztwa w sprawie posiadania przez nich danych technicznych Ferrari. Sprawa zostaje jednak załatwiona po cichu, bez skandalu.


Toyota TF105 to pierwszy samochód całkowicie zaprojektowany przy udziale Gascoyne'a i już od początku sezonu jest on konkurencyjny. Trulli wywalczył dwa drugie miejsca z kolei w Malezji i Bahrajnie, ale tempo rozwoju w trakcie sezonu nie jest wystarczające i pomimo zdobycia pole position do feralnego Grand Prix Stanów Zjednoczonych (start tylko 6 samochodów na oponach Bridgestone) dobre rezultaty przychodzą z coraz większą trudnością.

Po pięciu wyścigach Trulli jest najbliższym konkurentem Fernando Alonso w walce o tytuł, ale w pozostałej części sezonu gromadzi zaledwie 17 punktów i Toyota zdobywa czwarte miejsce wśród konstruktorów. W trakcie sezonu z zespołu odchodzi Brunner.


Po dużym kroku na przód w poprzednim sezonie, rok 2006 nie jest dobrym dla Toyoty. Trulli i Schumacher zdobywają jedynie 30 punktów w drodze po szóste miejsce w mistrzostwach konstruktorów, podczas gdy zespół próbuje się przystosować do opon Bridgestone. Jest to marny wynik w porównaniu z 88 punktami zdobytymi rok wcześniej. Gascoyne opuszcza zespół przed zakończeniem sezonu z powodu braku porozumienia odnośnie podejścia do rozwoju w trakcie sezonu.



Po mocnym sezonie 2005 i słabszym, ale w miarę solidnym 2006, Toyota zdobywa jedynie 13 punktów. Rolę Gascoyne'a przejmuje Pascal Vasselon, zespół skupia swoją uwagę na zrozumieniu powodu obniżenia osiągów i skupia się na prawidłowym zaprojektowaniu TF108. Schumacher opuszcza zespół pod koniec roku, a jego miejsce zajmuje mistrz GP2 – Timo Glock.


Po słabym sezonie 2007, TF108 daje Toyocie nadzieję w postaci 56 punktów i piątego miejsca wśród konstruktorów, wywalczonego wspólnymi siłami przez Trullego i Glocka. Najwięcej punktów przynoszą podium Trullego w Magny-Cours i Glocka na Hungaroringu. Tempo rozwoju w trakcie sezonu znacznie się poprawia i Toyota zajmuje miejsce w pierwszym rzędzie podczas kwalifikacji do kończącego sezon Grand Prix Brazylii.


Już przed sezonem wiadomo było, że tylko dobre wyniki mogą skłonić zarząd do wydania kolejnych pieniędzy na utrzymanie zespołu. Mówi się o wygranych, ale pomimo, że TF109 był jednym z najszybszych bolidów w początkowej fazie sezonu, głównie za sprawą tzw. podwójnego dyfuzora, miejsca na drugim i trzecim stopniu podium to jedyne, na co go stać.

Celem jest trzecie miejsce w mistrzostwach, ale w ciągu sezonu Toyota coraz częściej walczy o małe zdobycze punktowe. Po trzech finiszach na podium w czterech pierwszych wyścigach, Glock i Trulli pojawiają się jeszcze tylko po jednym razie w pierwszej trójce i zespół musi się zadowolić piątym miejscem w klasyfikacji końcowej.

Pomimo publicznie deklarowanych prób zatrudnienia znaczących kierowców, jak Robert Kubica i Kimi Raikkonen, przygoda Toyoty kończy się wraz z konferencją prasową w Tokio w dniu 4 listopada, podczas której Toyota ogłasza natychmiastowe wycofanie swojego zespołu z Formuły 1.

Źródło: Autosport.com