P. Kierowca  Start  Zmiana 1  Zmiana 2  Zmiana 3/Zmiana 4  Suma wizyt w boksach       1. Vettel  SMn  Pn (16)  Pn (49)    2       2. Alonso  SMn  Pn (16)  Pn (47)    2       3. Hamilton  SMn  Pn (19)  Pn (48)    2       4. Webber  SMn  Pn (13)  Pn (46)    2       5. Rosberg  SMn  SMn (14)  Pn (31)  Pn (57)  3       6. Vergne  SMn  Pn (13)  SMn (57)    2       7. di Resta  Pn  SMn (56)      1       8. Massa  SMn  SMn (17)  Pu (41)    2       9. Räikkönen  SMn  Pn (22)      1       10. Sutil  SMn  Pn (9)  Pn (37)  DT (61)  3       11. Perez  SMn  Pn (13)  Pn (43)    2       12. Button  SMn  Pn (27)      1       13. Grosjean  Pn  SMn (42)  Pn (53)    2       14. Bottas  SMn  Pn (14)  Pn (40)    2       15. Ricciardo  SMn  Pn (12)  Pn (39)    2       16. Maldonado  SMn  Pn (9)  DT (17)  Pn (49)  3       17. Bianchi  Pn  SMn (41)      1       18. Pic  SMn  Pn (11)  Pn (36)    2       19. Chilton  Pn  SMn (38)      1       20. Gutierrez  SMn  Pn (21)  SMn (63)    2       Niesklasyfikowani Hülkenberg  SMn  Pn (12)  Pn (38)    2       van der Garde  SMn  Pn (8)  Pn (32)  S&G (38)/Pu (40)  4

W pierwszej kolumnie podana jest mieszanka, na której kierowca rozpoczął wyścig, w ostatniej całkowita liczba pit stopów.
P = Pośrednia mieszanka
SM = Supermiękka mieszanka
N = Nowy komplet
U = Używany komplet
DT = Kara przejazdu przez boksy
S&G = Kara 10-sekundowego postoju w boksie

Dyrektor Pirelli Motorsport Paul Hembery powiedział: „Grand Prix Kanady stanowiła do pewnego stopnia krok w nieznane, bo temperatura nawierzchni była wyraźnie wyższa niż podczas wczorajszych kwalifikacji. Ze względu na wysokie wymagania odnośnie trakcji, kanadyjski tor należy do najbardziej wymagających dla tylnych opon – zwłaszcza w obliczu wcześniejszych opadów, bo wilgoć zmyła nałożoną wcześniej gumę, jeszcze bardziej zmniejszając poziom przyczepności. Mimo tego cała czołówka była w stanie kontrolować zużycie i degradację, a inne typowe dla tego wyścigu zjawisko, czyli ziarnienie opon, także utrzymywało się na niskim poziomie. Mercedes zdaje się nadal zmagać z problemami dotyczącymi wysokiej degradacji, bo Nico Rosberg jako jedyny kierowca z pierwszej dziesiątki pojechał na trzy pit stopy. Najlepszą taktyką były dwa postoje, ale Paul di Resta wspaniałą jazdą pokazał, co można było osiągnąć przy zastosowaniu strategii jednego zjazdu, pokonując pierwsze 56 okrążeń na jednym komplecie pośredniego ogumienia”.