Mimo, że Circuit Gilles Villeneuve w Montrealu jest uznawany również za tor uliczny, łatwo zauważyć duży kontrast z torem w Monte Carlo. Gdy Formuła Jeden przybędzie tu na wyścig 8 czerwca, po dodatkowych skrzydełkach widocznych na bolidach podczas GP Monako nie będzie już ani śladu.

Kanadyjski tor, który jest położony na malowniczej, sztucznej wyspie na rzece św. Wawrzyńca, nie jest permanentnym torem wyścigowym, jednak jest stosunkowo szybki. By zwiększyć prędkości na długich prostych, docisk aerodynamiczny ustawia się tu na stosunkowo mały.

W 2007 roku Nick Heidfeld zdobył pierwsze w historii zespołu drugie miejsce, a podczas ostatniego wyścigu w Monako, Robert Kubica zapewnił ekipie BMW Sauber kolejne miejsce na podium. Zespół w swoich statystykach ma obecnie cztery miejsca trzecie oraz cztery miejsca drugie, a w tym sezonie kierowcy ekipy stawali na podium w czterech z sześciu dotychczasowych wyścigów.

Nikt w zespole nigdy jednak nie zapomni chwil szoku po zeszłorocznym wypadku Roberta Kubicy oraz tego, że dzięki ciągle poprawianym standardom bezpieczeństwa w Formule Jeden, Polak wyszedł z tej kraksy praktycznie bez szwanku. W tym roku BMW liczy na równie mocny, choć mniej nerwowy występ.


Nick Heidfeld: „Zeszłoroczny wyścig był dla mnie wyjątkowy. Pokazaliśmy się wtedy z bardzo dobrej strony. Kwalifikacje ukończyłem na trzeciej pozycji, a wyścig na drugiej pozycji. Wynik ten został jednak przyćmiony fatalną kraksą Roberta i dopiero gdy otrzymaliśmy wiadomość, że wszystko z nim w porządku, mogliśmy zacząć świętować”.

„Mam nadzieję, że tym razem kwalifikacje dobrze mi się ułożą. Pracuję z inżynierami nad sposobami szybkiego rozgrzania opon do optymalne temperatury. Tak czy inaczej wyścig w Montrealu jest jednym z moich ulubionych. Kocham wprost to miasto, panującą tu atmosferę oraz ten tor. Jest to bardzo szybki obiekt, składający się w głównej mierze z szykan i długich prostych. Korzystamy tu ze stosunkowo małego docisku aerodynamicznego, a hamulce mają tu bardzo trudne życie”.

Robert Kubica: „Nie mogę się już doczekać kolejnego wyścigu w Montrealu. Jest on wyjątkowy, miasto jest bardzo przyjazne, a kibice bardzo entuzjastycznie nastawieni. Całe miasto żyje Formułą Jeden w trakcie weekendu Grand Prix. Tor w Montrealu ma zupełnie inną charakterystykę w porównaniu do toru w Monako – wymaga stosunkowo niewielkiego docisku”.

„Lubię ten tor, ponieważ jest na nim wiele ostrych dohamowań oraz miejsc, w których się przyspiesza. Bardzo ważna jest tam dobra przyczepność, aby móc perfekcyjnie pokonywać wolne zakręty. Musimy bardzo dobrze przepracować początek weekendu – tor jest wtedy wolny i niezbyt przyczepny ze względu na to, że nie jest to permanentny obiekt wyścigowy. Pomimo dużego wypadku, jaki miałem tu w 2007 roku, Montreal jest nadal jednym z moich ulubionych torów”.

Mario Theissen: „Mamy bardzo mieszane wspomnienia z 2007 roku. Robert miał wtedy strasznie wyglądający wypadek, z którego wyszedł jednak bez większych obrażeń, natomiast Nick ukończył wyścig na drugim miejscu i zanotował najlepszy rezultat zespołu w tym czasie. Był to chyba najbardziej emocjonalny weekend dla nas. Lubimy przyjeżdżać do Montrealu”.

„Tor jest wymagający zarówno dla kierowcy, jak i dla bolidu. Na długich prostych silniki dają z siebie naprawdę maksimum, a hamulce są tu eksploatowane mocniej niż gdziekolwiek indziej. Co do atmosfery, to jest ona tu wyjątkowa. Wyjątkowe jest także położenie toru im. Gillesa Villeneuve'a, gdyż znajduje się on na wyspie na rzece św. Wawrzyńca”.

„Ludzie są tu prawdziwymi fanami Formuły Jeden. Centrum miasta pustoszeje w trakcie tego weekendu i spotkać można naprawdę spore rzesze kibiców BMW. Kanada jest bardzo ważnym rynkiem zbytu dla BMW Group. W tym roku niestety w Ameryce północnej odbywa się tylko jeden wyścig po wykreśleniu z kalendarza GP USA. Mam nadzieję, że w Kanadzie pokażemy formę podobną do tej z Monako”.

Willy Rampf: „Połączenie długich prostych oraz szykan powoduje, że Montreal jest torem wymagającym raczej średniego docisku i specjalnie na tę okazję przygotowaliśmy specjalny pakiet aero. Oprócz zmodyfikowanego przedniego skrzydła wykorzystamy tam również zupełnie nowe tylne skrzydło. By poprawić przyspieszanie bolidu, zrezygnowaliśmy też z kilku dodatkowych skrzydełek, łącznie z tymi, które umiejscowione były na nosie”.

„Na torze jest też jedno dogodne miejsce do wyprzedzania – na końcu długiej prostej przed ostatnia szykaną – jednak wymagana jest odpowiednia prędkość. Żaden inny tor nie stawia tak dużych wymagań przed hamulcami jak ten w Montrealu. Z tego powodu wykorzystujemy tu możliwie najgrubsze przewody hamulcowe i najtrwalsze tarcze”.

„Tak jak w Monako, korzystać będziemy tu z dwóch najbardziej miękkich mieszanek opon, aby uzyskać dobrą przyczepność przy wychodzeniu z wolnych zakrętów. Tor wymaga niezwykłej koncentracji od kierowców, ponieważ nie wybacza nawet najmniejszych błędów. Bandy są ustawione bardzo blisko, a asfalt jest bardzo zanieczyszczony poza linia wyścigową”.


W tym roku odbędzie się czterdziesty wyścig o GP Kanady, a trzydziesty na torze w Montrealu. Pierwsze osiem wyścigów o GP Kanady odbyło się w Mosport, a inauguracyjny wyścig miał miejsce w 1967 roku. Później przez dwa lata wyścig odbywał się w Mont-Tremblant, a od 1978 roku gości niezmiennie w Montrealu.

Po zeszłorocznych wydarzeniach tor przeszedł kilka modyfikacji. Nastąpiły zmiany w kwestii bezpieczeństwa – przebudowany został mur, w który niemal czołowo uderzył w zeszłym roku Robert Kubica, wliczając w to dodanie nad nim siatki zabezpieczającej.

Ponadto w kilku miejscach został położony nowy asfalt, a z ostatnich doniesień wynika, że krawężniki mają nie być już tak niszczące dla zawieszenia bolidów, jak w poprzednich latach. Zmodernizowany został także padok, dzięki czemu zespoły zyskają dostęp do nowych biur oraz innych udogodnień.


Informacje o torze:

• Procent jazdy na pełnym gazie: 63% okrążenia
• Najdłuższy odcinek przejeżdżany na pełnym gazie: 13 sekund / 1005 metrów
• Prędkość maksymalna: 323 km/h
• Zmiany biegów na okrążenie: 48
• Zużycie opon: duże
• Zużycie hamulców: bardzo duże
• Docisk aerodynamiczny: mały bądź średni

Montreal leży we wschodniej części Kanady. Położony jest przede wszystkim na dwóch wyspach, Île de Montréal i Île Jésus, leżących tuż na wschód od zbiegu rzek Św. Wawrzyńca i Ottawy. Wyspy opływa główny nurt rzeki Św. Wawrzyńca i jej dwie odnogi – rzeki: Rivière des Mille-Îles i Rivière des Prairies.

Jest to drugie co do wielkości miasto Kanady – liczy prawie 1,8 mln mieszkańców, a w całym zespole miejskim mieszka prawie 3,5 mln ludzi. Miasto jest największym portem morskim we wschodniej części kraju oraz głównym ośrodkiem gospodarczym i kulturalnym francuskojęzycznej części Kanady. Powstało jako niewielka osada francuska. Na cześć królewską osada ta została nazwana Mont Royal (Wzgórze królewskie), skąd wzięła się obecna nazwa.

Pierwsza linia kolejowa w Kanadzie została zbudowana niedaleko miasta w 1836 roku. W połowie XIX wieku powstały dalsze linie kolejowe, które dały miastu dostęp do dużej części kraju oraz Stanów Zjednoczonych. W 1885 roku ukończona została Kolej Transkanadyjska, dzięki czemu miasto uzyskało dostęp do wybrzeża Pacyfiku. Dzięki nowym możliwościom transportu Montreal miał otwarte okno na świat. Z biegiem czasu stał się drugim po Nowym Jorku portem w Ameryce Północnej pod względem liczby przyjmowanych statków. Dzięki doskonałej sieci połączeń transportowych w mieście rozwijały się również rozmaite gałęzie przemysłu.

W drugiej połowie dwudziestego wieku, gdy liczba ludności miasta wciąż rosła, wykonano szereg dużych inwestycji – powstało metro, rozwinięta sieć autostrad, stadion olimpijski i inne obiekty sportowe, konieczne do rozegrania olimpiady, która odbyła się tam w 1976 roku. Okazała się ona jednak finansową klęską i miasto wciąż spłaca zaciągnięte wtedy kredyty. W latach 90. miasto zaczęło się znów prężnie rozwijać i jest obecnie ważnym graczem na scenie międzynarodowej. Swoje oddziały ma tam między innymi UNESCO, ONZ, NATO i kilka innych światowych instytucji.

Źródło: BMW-Sauber-F1.com