2022 Pod względem statystyk zalicza najgorszy sezon w całej karierze. Po raz pierwszy nie zdobywa ani jednego pole position ani nie wygrywa wyścigu. Mercedes od zimowych testów boryka się z fundamentalnymi wadami modelu W13, które udaje się załagodzić dopiero w Kanadzie. To właśnie wtedy nawiązuje do mistrzowskiej formy i zaczyna wychodzić górą z zespołowego pojedynku z George'em Russellem. Po letniej przerwie tylko dwukrotnie uznaje wyższość nowego partnera, natomiast w całym sezonie sięga po dziewięć miejsc na podium. To jednak nie wystarcza do pokonania Brytyjczyka w tabeli i plasuje się dopiero na szóstym miejscu z dorobkiem 240 punktów.
2021 Notuje piorunujące otwarcie trzykrotnie wygrywając w pierwszych czterech rundach. Mimo to wkrótce Red Bull z Verstappenem przejmują inicjatywę i do samego końca sezonu jest zmuszony do odrabiania strat oraz zaciętej walki z Holendrem. Na Silverstone eliminuje Maksa po kontakcie z pierwszego okrążenia, a na Monzy ich pojedynek kończy się kolizją. Po wyjeździe z Europy jego zespół strategicznie rozgrywa wymiany silników, co pozwala mu m.in. na serię trzech zwycięstw z rzędu. Przed finałową rundą zrównuje się w punktach z Verstappenem, lecz rekordowy ósmy tytuł traci na ostatnim okrążeniu, kiedy to po neutralizacji ulega kierowcy Red Bulla na świeższych oponach. Zostaje wicemistrzem z dorobkiem ośmiu wygranych i pięciu pole position. Jako pierwszy w historii przekracza próg stu zwycięstw i pierwszych pól startowych. Podpisuje również nowy kontrakt z Mercedesem do 2023 roku.
2020 Swoją dominację wznosi na jeszcze wyższy poziom. Po słabym starcie w Grand Prix Austrii, w kolejnych wyścigach jest praktycznie bezlitosny w pojedynku o tytuł z Valtterim Bottasem. W sezonie liczącym siedemnaście eliminacji, zdobywa dziesięć pole position i aż jedenastokrotnie jest pierwszy na mecie. Podczas Grand Prix Turcji zdobywa siódme mistrzostwo w karierze, zrównując się z Michaelem Schumacherem. Z kolei w Portugalii pobija rekord Niemca dotyczący największej liczby zwycięstw w Formule 1. Pod koniec sezonu zostaje zakażony koronawirusem i opuszcza Grand Prix Sakhiru, lecz już tydzień później powraca na finał w Abu Zabi, gdzie dojeżdża trzeci.
2019 Mimo wyższości Valtteriego Bottasa w pierwszych czterech rundach, do letniej przerwy sytuacja w mistrzostwach jest całkowicie pod jego kontrolą. Zwycięża w ośmiu wyścigach i jako lider klasyfikacji buduje pokaźną przewagę nad rywalami. Od Grand Prix Belgii do głosu zaczynają dochodzić Ferrari oraz Red Bull, jednakże wygrywa jeszcze w Rosji, Meksyku i Abu Zabi, a w Stanach Zjednoczonych po raz szósty zostaje mistrzem świata Formuły 1. W porównaniu do poprzednich lat dużym kontrastem jest jego słabsza postawa w kwalifikacjach, w których zdobył tylko pięć pole position, dokładnie tyle samo co partner z Mercedesa.
2018 Po raz pierwszy w hybrydowej erze Mercedes musi nadrabiać straty do Ferrari. Mimo to swoim talentem udaje mu się maskować niedoskonałości modelu W09, co udowodnił sięgając po pole position na Silverstone, Hungaroringu czy Marina Bay, a także wygrywając w Niemczech po starcie dopiero z czternastego pola. Po letniej przerwie Mercedes odzyskuje mistrzowską formę, a Hamilton bezlitośnie wykorzystuje liczne błędy Sebastiana Vettela, który znów walczy z nim o mistrzowską koronę. Podobnie jak przed rokiem wygrywa tytuł w Meksyku, zrównując się z Juanem Manuelem Fangio. W całym sezonie jedenastokrotnie ustawia się na pierwszym polu i tryumfuje, a także jako pierwszy kierowca w historii przekracza próg czterystu punktów. Przedłuża umowę z zespołem do końca 2020 roku.
2017 Mercedes po zmianie przepisów traci sporą część swojej przewagi, przez co do walki o mistrzowskie tytuły włącza się Ferrari. W pierwszej połowie sezonu Hamilton musi uznać wyższość Vettela, który od GP Australii przewodzi klasyfikacji kierowców. Model W08 prezentuje bardzo niespójne osiągi, a w kilku rundach ma sporego pecha, przez którego traci szanse na dobre wyniki. Mimo to po letniej przerwie łapie wiatr w żagle i po tryumfie na Monzy wskakuje na pierwsze miejsce w tabeli, a po serii katastrofalnych występów Ferrari w Azji drastycznie wzrasta jego przewaga. Ostatecznie w Meksyku przypieczętowuje czwarty tytuł mistrza świata z dorobkiem dziewięciu zwycięstw. Ponadto w Grand Prix Włoch odbiera Michaelowi Schumacherowi rekord największej liczby zdobytych pole position.
2016 Sezon 2016 jest jednym z najbardziej pechowych w jego karierze. Wygrywa dziesięć wyścigów, lecz to nie wystarcza do zdobycia czwartego tytułu mistrza świata Formuły 1, który trafia w ręce Nico Rosberga. Jego Mercedesa trapią liczne usterki jak w Chinach czy Malezji, gdzie po defekcie silnika spalinowego traci pewne zwycięstwo, natomiast w Belgii po przekroczeniu dozwolonej liczby podzespołów rusza z ostatniej linii. W Hiszpanii bierze udział w kolizji z zespołowym partnerem, do której doszło podczas walki o pozycję lidera, natomiast w Abu Zabi celowo go spowalnia, by podtrzymać swoje szanse na tytuł. Ostatecznie jest drugi z dorobkiem 380 punktów.
2015 W sezonie 2015 całkowicie dominuje swojego zespołowego partnera - Nico Rosberga. Zdobywa aż jedenaście pole position, najwięcej w karierze, natomiast w wyścigach tryumfuje dziesięciokrotnie, co przy bardzo skutecznej jeździe pozwala mu na przypieczętowanie tytułu mistrza świata na trzy rundy przed końcem w Stanach Zjednoczonych. W trzech ostatnich wyścigach mając zapewniony końcowy sukces notuje spadek formy, o czym świadczą trzy porażki z Rosbergiem podczas wyścigów. Decyduje się na przedłużenie umowy z Mercedesem do końca 2018 roku.
2014 Mercedes przygotowuje genialny bolid na sezon 2014, który tylko trzykrotnie musiał uznać wyższość rywali. Za jego kierownicą Hamilton wygrywa aż jedenaście wyścigów i podczas kończącego sezon Grand Prix Abu Zabi przypieczętowuje swój drugi tytuł mistrza świata. W trakcie zmagań toczy pasjonujące pojedynki z zespołowym partnerem czy dwukrotnie przebija się z samego końca stawki na podium. Mimo to zdarza mu się odpaść przez awarie podzespołów, a w Belgii zalicza kontakt z Rosbergiem. Przez te problemy oraz podwójną liczbę punktów w ostatnim wyścigu, musi być czujny do samego końca, aczkolwiek w końcu udaje mu się powtórzyć wyczyn z 2008 roku.
2013 Decyzja o zmianie zespołu okazuje się być trafna. McLaren przygotowuje na ten sezon fatalny bolid, natomiast Mercedes wraca do czołówki. W barwach nowej ekipy zdobywa aż pięć pole position i wygrywa jeden wyścig na węgierskim torze Hungaroring. Poza tym melduje się na podium czterokrotnie. Zalicza kiepską końcówkę sezonu, co zespół tłumaczy uszkodzonym nadwoziem. Plasuje się w klasyfikacji na czwartej lokacie ze 189 punktami na koncie.
2012 McLaren przystępuje do mistrzostw z najszybszym bolidem w stawce, jednakże prezentuje on bardzo wysoki poziom zawodności, a zespół popełnia mnóstwo błędów. Do dwóch pierwszych wyścigów rusza z pole position, lecz kończy je na trzecich miejscach. Z kolei w Hiszpanii traci pierwszy czas w kwalifikacjach za zatrzymanie bolidu na torze po upływie regulaminowego czasu. W Singapurze, Abu Zabi oraz Brazylii odpada natomiast jako lider wyścigów. Jest to woda na młyn dla Mercedesa, który pogrążony w kryzysie upatruje w Hamiltonie szansę na nowe otwarcie. Sfrustrowany brakiem możliwości podjęcia wyrównanej walki o tytuł, po sześciu latach współpracy decyduje się na odejście z McLarena. Ostatni sezon z ekipą kończy na czwartym miejscu z dorobkiem czterech zwycięstw.
2011 Sezon pełen wzlotów i upadków. Prezentuje świetną formę kwalifikacyjną - 8 razy startuje z pierwszego rzędu oraz trzykrotnie wygrywa. W trakcie sezonu przytrafia mu się jednak wiele błędów, popełnia aż 10 wykroczeń, sławne stają się jego kolizje z Massą. Brak stabilnej formy powoduje przegraną w wewnętrznym pojedynku z Buttonem i zajęcie dopiero piątego miejsca w klasyfikacji generalnej.
2010 Jak sam deklaruje, wkłada całą swoją pasję w każdy wyścig, lecz ze względu na nie zawsze trafną strategię zespołu i niekiedy słabsze osiągi bolidu, przez pierwsze 6 zawodów sezonu pozostaje bez zwycięstwa. Potem przychodzi wspaniały okres i zajęcie fotela lidera mistrzostw, jednak awaria auta na Węgrzech jest dla niego pierwszą zapowiedzią porażki. Udaje mu się wygrać jeszcze w Spa, ale niedoścignione maszyny Red Bulla nie pozwalają mu na więcej triumfów. Ponadto nie zdobywa punktów podczas GP Włoch i Singapuru z powodu kolizji, co znacznie oddala go od tytułu. Ostatecznie kończy rok na 4 pozycji, tuż przed nowym zespołowym partnerem Jensonem Buttonem.
2009 Tym razem nieoczekiwanie dysponuje niekonkurencyjnym bolidem. Czwarta pozycja zdobyta podczas otwierających sezon zawodów w Australii zostaje mu odebrana za oszukanie sędziów. W ogóle pierwsza połowa roku jest dla niego kompletnie nieudana. Wielki powrót do walki o czołowe pozycje przychodzi wraz z lepszą formą jego auta podczas GP Węgier, które wygrywa. Odnosi jeszcze jedno zwycięstwo w Singapurze, w sumie 5 razy wizytuje na podium, co daje mu 5 lokatę w klasyfikacji łącznej.
2008 W wieku 23 lat zostaje wówczas najmłodszym w historii mistrzem świata Formuły 1. W całym sezonie 10 razy staje na podium i 5 razy wygrywa. W nieprawdopodobny sposób zgarnia sprzed nosa tytuł swojemu największemu konkurentowi Felipe Massie w finałowych zawodach na torze Interlagos. Jego nowy zespołowy kolega Heikki Kovalainen pozostaje niewidoczny wobec wielkich sukcesów Hamiltona, który to przedłuża swój kontrakt z McLarenem do 2012 roku.
2007 Niesamowity debiutancki sezon w F1. Staje na podium w każdym z pierwszych 9 grand prix, ponadto bardzo ostro rywalizuje z zespołowym kolegą i jednocześnie ówczesnym mistrzem świata - Fernando Alonso. W sumie odnosi 4 zwycięstwa i do 6 zawodów rusza z pierwszego pola startowego. Traci niemal pewny tytuł z powodu błędów popełnionych w dwóch ostatnich wyścigach. Na osłodę zostaje mu 2 pozycja w klasyfikacji łącznej. Pod koniec roku Alonso rezygnuje z bycia jego partnerem zespołowym.
2006 Przechodzi do serii GP2 i znów jest w najszybszym zespole w stawce (ART). W imponującym stylu zdobywa mistrzostwo, pokonując swoich najgroźniejszych rywali Nelsona Piqueta Jr i Timo Glocka. Pod koniec roku świat obiega wiadomość, że Hamilton w sezonie 2007 będzie kierowcą wyścigowym stajni McLaren rywalizującej w F1.
2005 Dostaje angaż w mistrzowskim zespole F3 - ASM. Dominuje w całych mistrzostwach, triumfując w 15 z 20 rozegranych wyścigów.
2004 Cały czas jeżdżąc w ekipie Manor przechodzi do Formuły 3 Euro Series. Udaje mu się jeden raz wygrać, sezon kończy jako piąty, ponadto zwyciężą w wyścigu kwalifikacyjnym prestiżowego Grand Prix Makau. Pod koniec roku odbywa pierwszą jazdę bolidem F1 stajni McLaren na torze Silverstone.
2003 Tym razem już sięga po tytuł brytyjskiej Formuły Renault. W sumie zwycięża 10 razy i gromadzi 419 punktów, mimo ominięcia dwóch ostatnich zawodów na rzecz występów w brytyjskiej Formule 3.
2002 Uczestniczy już w głównej serii brytyjskiej Formuły Renault, reprezentując zespół Manor Motorsport. Dzięki odniesionym trzem triumfom i zdobytym dwóm pole position plasuje się na 3 lokacie w klasyfikacji łącznej.
2001 Przesiada się do bolidu, ale już na swoim 3 okrążeniu powoduje wypadek. Mimo to wchodzi do zimowych mistrzostw brytyjskiej Formuły Renault, które kończy jako piąty.
1999 W ciągu dwóch lat zostaje kartingowym mistrzem Europy i Świata, dzięki czemu wielu widzi w nim wielkiego kierowcę przyszłości.
1998 Zostaje włączony do programu rozwojowego kierowców prowadzonego przez zespół McLaren. Jego kontrakt przewiduje nawet ewentualną posadę w F1.
1995 Zdobywa swój pierwszy tytuł Kartingowego Mistrza Wielkiej Brytanii. Ponadto poznaje Rona Dennisa. W następnych 2 latach skutecznie broni mistrzostwa.
1993 Rozpoczyna karierę od pierwszych jazd gokartem na specjalnym torze Rye House.
