2022 Na początku sezonu świetnie odnajduje się za kierownicą RB18 o nerwowej charakterystyce. Potrafi zaprezentować lepsze tempo od Verstappena, jednakże ma wielkiego pecha. W Bahrajnie odpada po usterce na ostatnich okrążeniach, a w Arabii mimo pierwszego pole position w karierze traci szansę na zwycięstwo przez neutralizację. Karta odwraca się w Monako, gdzie kontynuuje świetny rekord na ulicznych torach i odnosi pierwszą wygraną w sezonie. Wkrótce jednak zaczyna tracić dystans do partnera, który zwycięża aż w piętnastu wyścigach. Do samego końca musi oglądać się na zawodników Ferrari i Mercedesa, lecz druga wygrana w Singapurze oraz dziewięć wizyt na podium pozwalają mu sięgnąć po trzecie miejsce w klasyfikacji. Ponadto otrzymuje od Red Bulla nowy kontrakt ważny do 2024 roku.
2021 Spełnia oczekiwania Red Bulla i jest silnym oparciem dla Verstappena w trakcie walki z Hamiltonem o tytuł mistrza świata. Zgarnia cztery miejsca na podium, a także wygrywa jeden wyścig przy okazji chaotycznego Grand Prix Azerbejdżanu. Mimo to przedłużający się proces adaptacji do nowego bolidu, a także seria kosztownych błędów odbierają jego ekipie szansę na tytuł wśród konstruktorów. Szefowie Red Bulla doceniają jednak zaangażowanie Pereza i wręczają mu nowy kontrakt na sezon 2022. W klasyfikacji powtarza czwarte miejsce tym razem kompletując 190 punktów.
2020 Bez dwóch zdań zalicza najlepszy sezon w całej karierze. Otrzymuje do dyspozycji najszybszy samochód w środku stawki, który wielokrotnie pozwala nawiązać walkę z czołówką. Pomimo opuszczenia dwóch wyścigów przez zakażenie koronawirusem, zdobywa aż 125 punktów i plasuje się na koniec mistrzostw na czwartym miejscu w klasyfikacji. Najlepszy występ notuje w Grand Prix Sakhiru, gdzie po kolizji ze startu znalazł się na ostatnim miejscu, a na kolejnych okrążeniach przebił się przez stawkę aż na prowadzenie. W swoim 190. starcie w Formule 1 wreszcie wygrywa wyścig. We wrześniu Racing Point robi miejsce dla Sebastiana Vettela i rozwiązuje kontrakt z Perezem, który pierwotnie miał obowiązywać do końca 2022 roku. Sensacyjnie porozumiewa się z Red Bullem, podpisując z nim umowę na sezon 2021.
2019 Racing Point traktuje sezon 2019 jako przejściowy. Problemy finansowe z ubiegłego roku przełożyły się na rozwój RP19, który tak naprawdę jest starym modelem dostosowanym do zmienionych przepisów. Za jego kierownicą zdobywa 52 punkty, z czego większość po letniej przerwie, kiedy ekipa gruntowanie przebudowała bolid. Kończy mistrzostwa na dziesiątym miejscu, dominując również nad nowym zespołowym partnerem - Lancem Strollem. Ponadto przedłuża kontrakt aż do 2022 roku, po raz pierwszy mając klarowną przyszłość na dłużej niż jeden sezon.
2018 Zalicza solidny sezon, mimo, że poziom konkurencyjności Force India spada względem 2017 roku. W chaotycznym wyścigu na ulicach Azerbejdżanu zdobywa ósme podium w karierze, dojeżdżając na metę na trzecim miejscu. W dalszej części zmagań toczy wyrównany pojedynek z kierowcami środka stawki, a także zespołowym partnerem. Jeden z najgorszych występów w Formule 1 zalicza w Singapurze, gdzie po starcie spycha Ocona na ścianę, a później doprowadza do absurdalnej kolizji z Sirotkinem. Zajmuje ósmą pozycję w klasyfikacji z dorobkiem 62 punktów. Niemalże tradycyjnie podpisuje pod koniec roku nową umowę z Force India, które zostaje przekształcone w Racing Point.
2017 Mimo zmiany przepisów Force India nadal jest czwartą siłą w stawce. Przez cały sezon prezentuje wysoką formę i pojawia się na punktowanych pozycjach siedemnastokrotnie. Mimo to w tym roku nie udaje mu się dojechać na podium, przez co czwarta lokata w Barcelonie okazuje się być najlepszą w całych mistrzostwach. Jego nowym partnerem zostaje Esteban Ocon, który okazuje się być większym wyzwaniem niż Hulkenberg. W Azerbejdżanie oraz Belgii dochodzi między nimi do kolizji, po których ekipa zabrania im kolejnych walk ze sobą na torze. Ponownie przedłuża umowę z Force India, a w ostatnim wyścigu sezonu przekracza barierę stu punktów, zostając sklasyfikowanym na siódmym miejscu.
2016 W sezonie 2016 śrubuje osiągnięcia sprzed roku. Szesnastokrotnie pojawia się w pierwszej dziesiątce, w tym dwa razy finiszując na trzeciej lokacie w Monako oraz Baku. Ponadto pokonuje swojego zespołowego partnera, Nico Hulkenberga, różnicą aż 29 punktów. W całych mistrzostwach zdobywa ich 101, co pozwala mu zająć siódmą pozycję w klasyfikacji, a ekipie Force India historyczne czwarte miejsce w tabeli konstruktorów. Swoją postawą znów wzbudza zainteresowanie Renault, lecz po długich negocjacjach z francuskim producentem decyduje się zostać w Force India, mając nadzieję na angaż w Ferrari w 2018 roku.
2015 Doświadczenie zdobyte w poprzednich latach zaczyna procentować i wreszcie prezentuje regularną jazdę. Po słabym początku spowodowanym niekonkurencyjnym bolidem, w europejskiej części zmagań zaczyna łapać wiatr w żagle dzięki gruntownej przebudowie modelu VJM08. Praktycznie nie popełnia błędów i zaczyna dominować nad swoim partnerem - Nico Hulkenbergiem. Podczas pierwszego okrążenia Grand Prix Belgii był bliski wskoczenia na pozycję lidera, natomiast w Rosji finiszuje na trzecim miejscu zdobywając już piąte podium w karierze. Kompletuje łącznie 78 punktów i plasuje się na dziewiątym miejscu w tabeli. Odrzuca propozycję dołączenia do ekipy Renault i pozostaje już na trzeci rok w Force India.
2014 Po nie najlepszym roku spędzonym w McLarenie, wyraźnie odżywa w barwach ekipy Force India. Podczas Grand Prix Bahrajnu dojeżdża na trzecim miejscu, zdobywając swoje pierwsze podium od wyścigu na Monzy w 2012 roku, natomiast dla zespołu pierwsze od rundy w Belgii w sezonie 2009. Mimo to jest bardzo nieregularny i na dziewiętnaście rozegranych wyścigów w dwunastu udaje mu się dowieźć punkty. Ponadto przegrywa zespołowy pojedynek z Nico Hulkenbergiem i na koniec zmagań plasuje się na dziesiątej lokacie z dorobkiem 59 oczek. Przed ostatnim wyścigiem sezonu zostaje potwierdzona jego nowa, długoterminowa umowa z Force India.
2013 Przed sezonem zapowiada walkę o mistrzostwo świata, jednakże McLaren przygotowuje katastrofalny bolid, w którym jest skazany na jazdę w środku stawki. Zdobywa punkty w jedenastu wyścigach, a jego najlepszym wynikiem jest piąte miejsce w Grand Prix Indii. Ponadto na dziewiętnaście rozegranych czasówek, dziesięciokrotnie jest szybszy od swojego bardziej doświadczonego kolegi z zespołu - Jensona Buttona. Mimo to McLaren decyduje się nie przedłużać z nim kontraktu, dziękując Perezowi za współpracę po zaledwie jednym sezonie. Kończy zmagania na jedenastym miejscu z 49 punktami.
2012 Rozpoczyna sezon od mocnego uderzenia ocierając się o zwycięstwo w Malezji. W deszczowych warunkach prezentuje najlepsze tempo w stawce, lecz błąd w końcówce uniemożliwia mu walkę z Alonso i jest drugi, zdobywając pierwsze podium w karierze. Kolejne punkty dopisuje dopiero w Kanadzie, gdzie znów jest na podium, tym razem na trzecim miejscu. Wynik z toru Sepang powtarza na Monzy i zwraca uwagę McLarena, który poszukuje następcy dla Lewisa Hamiltona. Po GP Singapuru podpisuje umowę ze stajnią z Woking ważną od 2013 roku, a w pozostałych wyścigach nie zdobywa już punktów. Sezon pełen wzlotów i upadków kończy na dziesiątym miejscu, tuż przed partnerem z ekipy.
2011 Zachwyca fanów siódmym miejscem zajętym w swoim pierwszym wyścigu, którym było GP Australii. Cieniem na sukcesie kładzie się dyskwalifikacja zespołu, jednak dobre wrażenie pozostaje. Jak na debiutanta przystało, w kolejnych wyścigach popełnia kilka błędów. Ulega ciężkiemu wypadkowi podczas kwalifikacji przed GP Monako w wyniku czego nie startuje w wyścigu i musi pauzować w Kanadzie. Po powrocie prezentuje lepszą formę od zespołowego partnera i zdobywa kilka punktów dla zespołu. Zajmuje szesnaste miejsce w klasyfikacji generalnej.
2010 Zalicza zdecydowanie najlepszy sezon w GP2. Dominuje nad zespołowym partnerem Giedo van der Garde, ponadto do przedostatniej rundy we Włoszech walczy o tytuł. Ostatecznie jednak musi zadowolić się wicemistrzostwem, ze względu na porażkę z Pastorem Maldonado. Łącznie zwyciężą w 4 zawodach, 7 razy wizytuje na podium, 1 raz wyrusza z pierwszego pola i 6 razy uzyskuje najlepszy czas okrążenia w wyścigu. Pod koniec roku zespół Sauber podpisuje z nim kontrakt na starty w przyszłym sezonie Formuły 1. Dzięki temu Perez bierze udział w kończących rok testach F1 dla młodych kierowców na torze w Abu Zabi.
2009 Dzięki swojemu sponsorowi - firmie Telmex trafia do głównego cyklu GP2. Pomimo kiepskiego początku sezonu udaje mu się zdobyć w sumie 22 punkty, dwie wizyty na podium i jedno najszybsze okrążenie, co gwarantuje mu 12 lokatę w mistrzostwach i pokonanie zespołowego kolegi z Arden International - Edoardo Mortary. W zimowej przerwie ponownie uczestniczy w Azjatyckiej GP2, by zaaklimatyzować się w swojej przyszłorocznej stajni - Barwa Addax. W ciągu 4 wyścigów, w których bierze udział, dwukrotnie osiąga linię mety.
2008 Wraz z ekipą T-Sport awansuje do międzynarodowej klasy w brytyjskiej F3. Jako jedyny w tej klasie dysponuje silnikiem Mugen-Honda. Na początku lideruje klasyfikacji, lecz ostatecznie musi się zadowolić czwartym miejscem. Pod koniec roku bierze również udział w Azjatyckiej GP2, gdzie wspólnie z Witalijem Pietrowem reprezentuje stajnię Campos Grand Prix. Sezon kończy jako siódmy z dwoma triumfami, trzema wizytami na podium i jednym najszybszym okrążeniem.
2007 Postanawia ścigać się w brytyjskiej Formule 3 w klasie narodowej. Dominuje w całych mistrzostwach, kończąc wszystkie zawody oprócz dwóch na podium.
2006 Kontynuuje starty w Formule BMW, ale przenosi się do bardziej konkurencyjnej stajni ADAC Berlin-Brandenburg, co skutkuje 6 lokatą na koniec sezonu. Ponadto w zimie reprezentuje swój kraj w serii A1 Grand Prix, jednak nie zdobywa żadnych punktów.
2005 Wyjeżdża do Europy i postanawia ścigać się w niemieckiej Formule BMW ADAC. Pierwszy rok w ekipie Rosberga jest dla niego średnio udany. W klasyfikacji generalnej plasuje się na 14 miejscu, z jednym podium na koncie.
2004 Po raz pierwszy w swoim życiu zasiada za kierownicą bolidu. Rywalizuje w amerykańskich mistrzostwach Skip Barber. Reprezentując zespół sponsorowany przez meksykańską firmę telekomunikacyjną Telmex kończy sezon na 11 pozycji.
1996 W wieku 6 lat rozpoczyna swoją karierę od kartingu. W pierwszym sezonie udaje mu się zdobyć wicemistrzostwo juniorów. Przez kolejne 7 lat nie porzuca gokarta, osiąga świetne wyniki w różnorodnych mistrzostwach, lecz ściga się niemal wyłącznie na krajowym podwórku. W sumie zdobywa pięć mistrzowskich tytułów.
