2022 Notuje bardzo nieudany początek sezonu. Ma problemy z dostosowaniem się do charakterystyki RB18, a w Bahrajnie i Australii opada po usterkach technicznych. Wkracza do Europy jako szósty zawodnik w klasyfikacji ze stratą 46 punktów do liderującego Leclerca. Od tego momentu wchodzi na najwyższe obroty i bezlitośnie zaczyna wykorzystywać błędy Ferrari oraz fatalną formę Mercedesa. W całym sezonie wygrywa aż piętnaście wyścigów, ustanawiając nowy rekord. Szczególnie imponuje na Węgrzech i w Belgii, gdzie tryumfuje po startach odpowiednio z dziesiątego oraz czternastego pola. Z drugiego mistrzostwa świata cieszy się na cztery wyścigi przed końcem w Japonii. Ponadto podpisuje nową umowę z Red Bullem, która gwarantuje mu posadę aż do 2028 roku.
2021 Wreszcie otrzymuje od Red Bulla samochód, którym jest w stanie podjąć równorzędną walkę o mistrzowski tytuł. Jego rywalem jest Lewis Hamilton, który notuje piorunujące otwarcie sezonu. Mimo to po Grand Prix Monako odbiera mu pozycję lidera tabeli i rozpoczyna epicki pojedynek. Prezentuje niesamowitą regularność i na dziewiętnaście ukończonych wyścigów tylko raz dojeżdża na pozycji gorszej niż druga. Mimo to musi mieć się na baczności do samego końca. W Baku pewną wygraną odbiera mu wybuch opony, na Silverstone odpada po kontakcie z Hamiltonem, natomiast na Monzy dochodzi między nimi do kolizji. Przed ostatnią rundą sezonu mają tyle samo punktów i zdobywa tytuł na ostatnim okrążeniu, bezlitośnie wykorzystując gorszą sytuację strategiczną kierowcy Mercedesa. W całym sezonie dziesięciokrotnie zdobywa pole position i dziesięciokrotnie melduje się pierwszy na mecie.
2020 Red Bull tradycyjnie deklaruje walkę o mistrzowskie tytuły i niemal tradycyjnie większość sezonu nie jest w stanie nawiązać kontaktu z Mercedesem. Verstappen prezentuje na torze absolutnie czołowe osiągi, jednakże to nie wystarcza, by w bolidzie RB16 podjąć równorzędny pojedynek z Hamiltonem oraz Bottasem. Wygrywa tylko dwukrotnie na Silverstone oraz Yas Marina, a także zgarnia jedno pole position. Sytuację utrudniają częste defekty bolidu, a także brak pomocy ze strony Albona. Pojawia się na mecie dwunastu wyścigów i tylko raz jest poza podium, dzięki czemu do samego końca liczy się w walce o wicemistrzostwo. Finalnie jest trzeci z dorobkiem 214 punktów. Przedłuża również umowę z Red Bullem do 2023 roku.
2019 W obliczu odejścia Ricciardo z Red Bulla zostaje nowym liderem zespołu, biorąc na swoje barki rozwój RB15 napędzanego silnikiem Hondy. Wywiązuje się ze swoich obowiązków perfekcyjnie. W wewnętrznym pojedynku demoluje Pierre'a Gasly oraz wygrywa trzy wyścigi na torach w Austrii, Niemczech oraz Brazylii. Ponadto zgarnia pierwsze pole position w karierze na Hungaroringu i powtarza tę sztukę jeszcze na Interlagos. W drugiej połowie sezonu daje jednak o sobie znać jego gorąca głowa. W Belgii angażuje się w kolizję z Raikkonenem, a w Meksyku traci pierwsze pole startowe przez zignorowanie żółtych flag. W klasyfikacji zajmuje trzecie miejsce z dorobkiem 278 punktów.
2018 Rozpoczyna sezon w fatalnym stylu, notując serię kosztownych błędów. Traci mnóstwo punktów po wypadkach czy kolizjach z rywalami, natomiast w Monako będąc faworytem do pole position i wygranej, roztrzaskuje swojego Red Bulla na finiszu trzeciego treningu i rusza w niedzielę ostatni. Od Grand Prix Kanady zmienia podejście do wyścigów, co zaczyna procentować. Wygrywa chaotyczne zmagania w Austrii, a po letniej przerwie jest drugim najlepiej punktującym kierowcą w stawce. Dopisuje do dorobku zwycięstwo w Meksyku, natomiast w Brazylii jadąc po trzeci trumf uderza w niego dublowany Ocon i spada na drugie miejsce. Kończy mistrzostwa na czwartej pozycji z 249 punktami.
2017 W związku ze zmianą przepisów Red Bull jest upatrywany jako jeden z faworytów do tytułu, lecz model RB13 przez większość sezonu odstaje od Mercedesa i Ferrari. Ponadto nie kończy aż pięciu wyścigów przez usterki, natomiast kolejnych dwóch po kolizjach z Kimim Raikkonenem. Z tego powodu traci jakiekolwiek szanse na dobrą pozycję w tabeli, a także na wygraną w zespołowym pojedynku z Danielem Ricciardo. Mimo to czaruje kibiców widowiskową jazdą, a pod koniec sezonu gdy Red Bull wyraźnie przyspiesza, udaje mu się wygrać Grand Prix Malezji oraz Meksyku. Zajmuje szóste miejsce w klasyfikacji z dorobkiem 168 punktów, a także podpisuje nową umowę z zespołem ważną do końca 2020 roku.
2016 Zaczyna sezon jako kierowca Toro Rosso i w czterech wyścigach trzykrotnie finiszuje na punktowanych pozycjach. Po rundzie w Soczi awansuje do Red Bull Racing i już w swoim debiucie w barwach austriackiej ekipy odnosi zwycięstwo w Grand Prix Hiszpanii, zostając najmłodszym zawodnikiem w historii F1, który dokonał tej sztuki. Kolejne trzy wyścigi już nie są dla niego tak szczęśliwe i dopiero w Austrii znów pojawia się na podium. W dalszej części sezonu czaruje widzów widowiskowymi manewrami wyprzedzania, które wśród rywali budzą duże kontrowersje. Swój drugi sezon w F1 kończy na piątym miejscu z dorobkiem 204 punktów.
2015 Jest zdecydowanie największym objawieniem mistrzostw. Prezentuje bardzo dobre tempo, zarówno w kwalifikacjach jak i wyścigach. Ponadto popisuje się widowiskowymi manewrami wyprzedzania, jak w Chinach na Ericssonie, w Belgii na Nasrze czy w Brazylii na Perezie. Za kierownicą awaryjnego bolidu Toro Rosso zdobywa 49 punktów, natomiast jego najlepszymi wynikami są dwa czwarte miejsca na Węgrzech i w Stanach. Mimo to w kilku sytuacjach daje o sobie znać jego małe doświadczenie, przez co zebrał aż osiem karnych oczek do superlicencji. Swoją jazdą wzbudza zainteresowanie Ferrari, lecz pozostaje na kolejny rok w Toro Rosso by powalczyć o awans do głównej ekipy Red Bulla.
2014 Zaczyna karierę w pojazdach open-wheel od mocnego uderzenia, dołączając do stawki Mistrzostw Europy Formuły 3. Okazuje się być największą sensacją i wygrywa aż dziesięć wyścigów, z czego sześć pod rząd. Mimo to seria błędów kosztuje go tytuł i ostatecznie zajmuje trzecie miejsce w klasyfikacji. Jego dobra postawa otwiera mu sensacyjnie drogę do Formuły 1. Otrzymuje kontrakt w Toro Rosso na 2015 rok i mając 17 lat zostanie najmłodszym kierowcą w historii. Wcześniej jednak bierze udział w trzech treningach oraz kilku sesjach testowych.
2006-2013 Mając osiem lat rozpoczyna profesjonalne starty w kartingu od holenderskich i belgijskich edycji Rotax Minimax Challenge. Od tamtej pory zdobywa wiele krajowych oraz międzynarodowych tytułów, najlepiej prezentując się w sezonie 2013. Zostaje wówczas kartingowym mistrzem świata w kategorii KZ1, po czym podejmuje decyzję o przesiadce do jednomiejscowego bolidu.
2001 Idzie w ślady swojego ojca Josa, podejmując się pierwszych startów w wyścigach. Mając niespełna cztery lata po raz pierwszy zasiada za kierownicą gokarta, biorąc udział w lokalnych mistrzostwach.
