2022 Decyduje się pozostać w Astonie Martinie jako kierowca rezerwowy i niespodziewanie otrzymuje szansę startu w Grand Prix Bahrajnu oraz Arabii Saudyjskiej. Zastępuje Sebastiana Vettela, który uzyskał pozytywny wynik testu na koronawirusa. Ponownie prezentuje świetne osiągi wskakując z marszu do nieznanego sobie samochodu. W kwalifikacjach na torze Sakhir pokonuje partnera Lance'a Strolla, natomiast w Dżuddzie przekracza linię mety jako dwunasty. Postawa Nico zostaje w pamięci szefów Haasa, którzy poirytowani licznymi błędami Micka Schumachera oferują mu pod koniec roku kontrakt na starty w sezonie 2023.
2021 Pozostaje w Formule 1 jako oficjalny trzeci kierowca Astona Martina oraz Mercedesa. Pojawia się na większości Grand Prix, jednakże nie otrzymuje szansy poprowadzenia bolidu Formuły 1. Wciąż stara się wrócić do stawki i podejmuje w tym celu rozmowy m.in. z Williamsem, lecz finalnie posada zwolniona przez George'a Russella trafia w ręce Alexandra Albona. Z kolei pod koniec roku sprawdza samochód IndyCar obsługiwany przez McLarena i mimo zadowalających osiągów, ze względów osobistych rezygnuje z wyjazdu do Stanów Zjednoczonych na sezon 2022.
2020 Pozbawiony stałej posady w Formule 1 decyduje się na pojedyncze starty za kierownicą samochodu GT. Mimo to aż trzykrotnie jest wzywany przez Racing Point do udziału w Grand Prix Wielkiej Brytanii, Siedemdziesięciolecia oraz Eifelu. Hulkenberg zastępuje Sergio Pereza zakażonego koronawirusem, a także Lance'a Strolla skarżącego się na złe samopoczucie. Czaruje środowisko trzecim polem startowym do drugiej rundy na Silverstone, a także świetnymi osiągami na Nurburgringu po przejechaniu w trakcie weekendu zaledwie kilku okrążeń. Gromadzi dziesięć punktów i zajmuje piętnaste miejsce w klasyfikacji. Jego dobra postawa zwraca uwagę Red Bulla oraz Haasa, lecz finalnie nie udaje mu się wrócić do F1 na 2021 rok.
2019 Renault staje w miejscu z rozwojem bolidu i przestaje rozdawać karty w środku stawki. Mimo to sezon rozpoczyna w dobrym stylu, prezentując zbliżone osiągi do Daniela Ricciardo. Po rozpoczęciu europejskich wyścigów Australijczyk zaczyna być jednak poza jego zasięgiem, a w dodatku popełnia kosztowne błędy. W deszczowym Grand Prix Niemiec otwiera się przed nim szansa na pierwsze podium w karierze, lecz wypada z toru i rozbija bolid. W trakcie letniej przerwy dowiaduje się, że zostanie zastąpiony w Renault w 2020 roku przez Estebana Ocona. Poszukiwania nowej posady okazują się bezskuteczne i wypada ze stawki. Mistrzostwa kończy na czternastej pozycji z dorobkiem 37 punktów.
2018 Na papierze zalicza najlepszy sezon w swojej karierze, natomiast w rzeczywistości świetne występy przeplata z rażącymi błędami. Zajmuje siódmą pozycję w klasyfikacji z dorobkiem 69 punktów, a jego najlepszym wynikiem jest piąte miejsce w Grand Prix Niemiec. Pokonuje również zespołowego partnera, którym jest Carlos Sainz. Mimo to cień na to kładą karambol ze startu w Belgii, kiedy nie wyhamował do pierwszego zakrętu i staranował Alonso oraz Leclerca, a także kolizja z Grosjeanem na Yas Marina, gdy po kontakcie z jego bolidem rolował w powietrzu i zatrzymał się na barierze do góry kołami. Zostaje jednak w Renault na sezon 2019.
2017 Podejmuje się odbudowy mistrzowskiego Renault, zostając liderem zespołu. Na początku model R.S.17 prezentuje konkurencyjne osiągi jedynie w kwalifikacjach, lecz francuski zespół ma świetne tempo rozwoju i z czasem finisze w pierwszej dziesiątce stają się możliwe. Bolid ma jednak wysoki poziom zawodności, przez co traci kilka stuprocentowych okazji na zdobycie punktów. Ostatecznie Hulkenberg ośmiokrotnie pojawia się w pierwszej dziesiątce, najwyżej dojeżdżając na szóstym miejscu w Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Belgii oraz Abu Zabi. Ponadto pokonuje obu partnerów, Palmera oraz Sainza, z tym pierwszym wygrywając wszystkie szesnaście czasówek. W tabeli zajmuje dziesiąte miejsce z dorobkiem 43 punktów.
2016 Ponownie ulega Sergio Perezowi i przegrywa z nim zespołowy pojedynek w wyścigach, choć bilans w kwalifikacjach układa się na jego korzyść. Ma kilka szans na zdobycie upragnionego podium, lecz za każdym razem przeszkadza mu neutralizacja w nieodpowiednim momencie czy defekty bolidu. Poprawia swój zeszłoroczny dorobek i czternastokrotnie dojeżdża w pierwszej dziesiątce, zdobywając łącznie 72 punkty. Dosyć niespodziewanie decyduje się zatrudnić go fabryczny zespół Renault, z którym podpisuje umowę do końca sezonu 2018 z opcją przedłużenia o rok.
2015 Starty w barwach Force India połączył w tym roku z udziałem w wyścigu Le Mans, w którym za kierownicą prototypu LMP1 Porsche wygrywa wraz z Tandy'm oraz Bamberem. Z kolei na torach Formuły 1 nie błyszczy już tak skuteczną jazdą jak to bywało w poprzednich latach. Na początku sezonu bolid VJM08 prezentuje niekonkurencyjne osiągi, jednakże z czasem ulegają one poprawie. Mimo to Hulkenberg nie wykorzystuje ich w pełni będąc wolniejszym od Sergio Pereza czy angażując się w kolizje jak w Singapurze, Rosji czy Stanach. Sezon kończy na dziesiątym miejscu z dorobkiem 58 punktów i przedłuża umowę z Force India do końca 2017 roku.
2014 Zalicza świetną pierwszą połowę sezonu, podczas której tylko raz nie udaje mu się zdobyć punktów. W pewnym momencie znajduje się nawet na trzecim miejscu w klasyfikacji kierowców, natomiast w Bahrajnie jest bliski zdobycia miejsca na podium. Po letniej przerwie spada poziom konkurencyjności bolidu Force India, co znajduje odzwierciedlenie w jego wynikach. Do Grand Prix Abu Zabi zdobywa tylko 27 punktów, z czego aż 16 podczas podwójnie punktowanego wyścigu. Kończy zmagania na dziewiątej lokacie i zostaje na sezon 2015 w Force India.
2013 Zaczyna sezon w kompletnie niekonkurencyjnym bolidzie. Zgarnia pierwsze punkty w Malezji, gdzie dojeżdża ósmy. Do letniej przerwy zdobywa zaledwie siedem "oczek". Mimo to od rundy we Włoszech samochód Saubera wreszcie pozwala na duże zdobycze punktowe. W kwalifikacjach na Monzy wywalczył trzecie pole startowe, które następnego dnia zamienił w piąte miejsce. Dojeżdża w punktach jeszcze pięciokrotnie, plasując się w końcowej klasyfikacji na dziesiątym miejscu. Pod koniec roku decyduje się na odejście z Saubera mającego coraz większe problemy finansowe. Budzi zainteresowanie Ferrari oraz Lotusa, lecz w obliczu pojawienia się na rynku Raikkonena i Maldonado traci szanse na angaż. Finalnie wraca od sezonu 2014 do Force India.
2012 Zalicza udany powrót do Formuły 1, kończąc rok przed swoim zespołowym partnerem - Paulem di Restą. Podczas wyścigu w Belgii osiąga swój najlepszy wynik w Formule 1, jakim jest czwarte miejsce. Ma realne szanse na wygranie Grand Prix Brazylii, jednakże doprowadza do kolizji z Lewisem Hamiltonem, otrzymuje karę przejazdu przez aleję serwisową i pojawia się na mecie dopiero piąty. Mistrzostwa ukończył na jedenastym miejscu z 63 punktami na koncie. Niespodziewanie przed sezonem 2013 decyduje się na podpisanie kontraktu z Sauberem.
2011 Zostaje zatrudniony w ekipie Force India jako kierowca testowy. Bierze udział aż w czternastu piątkowych treningach. Jego dobra postawa zostaje dostrzeżona przez szefostwo i po sezonie dostaje angaż w hinduskiej ekipie jako kierowca wyścigowy, zastępując tym samym swojego rodaka Adriana Sutila.
2010 Otrzymuje angaż jako kierowca wyścigowy Williamsa. Przegrywa zespołowy pojedynek z najbardziej doświadczonym kierowcą w historii F1 - Rubensem Barrichello, jednakże po letniej przerwie wywiera na nim coraz większą presję. Na przesychającym torze Interlagos sensacyjnie sięga po pole position z przewagą sekundy nad kolejnym Vettelem. W wyścigu jednak dysponując niekonkurencyjnym bolidem melduje się dopiero na ósmym miejscu. Sezon kończy na czternastej lokacie z dorobkiem 22 punktów. Mimo dobrej postawy, z końcem roku traci miejsce w Williamsie na rzecz Pastora Maldonado z wielkim wsparciem sponsorów. Spekuluje się o jego rozmowach z HRT, lecz finalnie wypada ze stawki.
2009 Awansuje do przedsionka Formuły 1 - serii GP2. Reprezentuje barwy zespołu ART. W trakcie całego sezonu wygrywa pięć wyscigów i zdobywa bezproblemowo mistrzowski tytuł. Przez cały rok był kierowcą testowym Williamsa.
2008 Kontynuuje starty w Formule 3 Euroseries. Zdobywa w niej mistrzostwo, odnosząc siedem zwycięstw oraz zdobywając sześć pole position. Przez cały rok pełni również funkcję kierowcy testowego stajni Williams. Dzięki temu ma on okazję poprowadzić kilkakrotnie bolid Formuły 1.
2007 Rozpoczyna starty w Formule 3 Euroseries w czołowym zespole ASM. Rok kończy na trzeciej pozycji z czterema zwycięstwami na koncie. Wygrywa także wyścig na torze Zolder, zaliczany do Formuły 3 Masters. Startuje w Grand Prix Makau i kończy je na dwudziestej trzeciej pozycji.
2006 Przenosi się do niemieckiej Formuły 3. Odnosi jedno zwycięstwo, zdobywa trzy pole position i kończy sezon na piątym miejscu z dorobkiem 76 punktów. W tym samym roku rozpoczyna starty w A1 Grand Prix, gdzie wygrywa dziewięć wyscigów, trzy razy startuje z pole position i zdobywa mistrzostwo dla Niemiec.
2005 Debiutuje w niemieckiej Formule BMW. W pierwszym sezonie startów wygrywa dziewięć na dwadzieścia rozegranych wyścigów, zdobywając tym samym mistrzowski tytuł.
2002 Zostaje kartingowym mistrzem Niemiec w klasie juniorów oraz seniorów.
