2020 Dobrą formę z końcówki 2019 roku przenosi na nowy sezon. Minimalnie wygrywa zespołowy pojedynek z Raikkonenem w kwalifikacjach, natomiast w tabeli obaj mają po cztery punkty. To jednak Fin jest regularniejszym kierowcą, częściej dojeżdżając z przodu na metę. Antonio wciąż popełnia sporo błędów, rozbijając bolid w kwalifikacjach oraz wyścigach, jak na Red Bull Ringu, Spa czy Mugello. Na pewnym etapie wydaje się, że jego los jest przesądzony i straci posadę w Alfie Romeo na 2021 rok. Finalnie dość niespodziewanie otrzymuje nowy kontrakt, a sezon kończy na siedemnastej pozycji.
2019 Pierwszy pełny sezon w Formule 1 okazuje się trudniejszy niż mógł się spodziewać. Dwuletnia przerwa od regularnych startów w wyścigach daje o sobie znać w pierwszej połowie zmagań. Zostaje całkowicie zdominowany przez Kimiego Raikkonena, który regularnie dojeżdża w pierwszej dziesiątce, podczas gdy Giovinazzi robi to tylko raz w Austrii, gdzie zgarnął jeden punkt. Pojawiają się spekulacje o utracie posady w Alfie Romeo, jednakże ratuje się mocnym tempem kwalifikacyjnym i zwyżką formy po letniej przerwie. Punktuje we Włoszech, Singapurze oraz Brazylii, gdzie zostaje sklasyfikowany na najwyższym w sezonie piątym miejscu. Kończy rok na siedemnastej pozycji z czternastoma punktami. Ponadto otrzymuje od zespołu nową umowę.
2018 Jest jednym z kandydatów do objęcia posady kierowcy wyścigowego Saubera, lecz ostatecznie otrzymuje funkcję trzeciego zawodnika szwajcarskiej ekipy. Startuje za kierownicą modelu C37 w sześciu treningach, a także bierze udział w testach. Jednocześnie pomaga Ferrari w pracach rozwojowych w symulatorze. Poza F1 podchodzi do Le Mans w klasie GT Pro, gdzie z Tonim Vilanderem i Pipo Deranim zajmuje piąte miejsce w klasyfikacji. We wrześniu udaje mu się wywalczyć upragniony angaż na sezon 2019 w Sauberze, który zostaje przemianowany na Alfę Romeo.
2017 Porzuca starty w juniorskich seriach na rzecz funkcji trzeciego kierowcy Ferrari. Niespodziewanie jednak otrzymuje angaż w Sauberze, który w Australii oraz Chinach musi zastąpić kontuzjowanego Pascala Wehrleina. Bierze udział ze szwajcarską ekipą w zimowych testach, natomiast w debiucie na Albert Park dojeżdża na metę na dwunastej pozycji. W Chinach z kolei dwukrotnie rozbija się w tym samym miejscu w kwalifikacjach oraz wyścigu. W pozostałej części sezonu przechodzi do Haasa, który udostępnia mu swój bolid w siedmiu sesjach treningowych.
2016 Przechodzi do zespołu Prema w serii GP2, gdzie okazuje się być jedną z największych sensacji. W swoim debiucie walczy o mistrzowski tytuł, wygrywając łącznie pięć wyścigów. Do ostatniej rundy w Abu Zabi przystępuje z pozycji lidera klasyfikacji generalnej, lecz ostatecznie musi uznać wyższość juniora Red Bulla - Pierre'a Gasly. Jego świetna postawa zostaje dostrzeżona przez Ferrari, które włącza go w szeregi swojego juniorskiego programu.
2015 Kontynuuje współpracę z Carlinem w europejskiej F3 i sięga po wicemistrzostwo, ulegając tylko Felixowi Rosenqvistowi. Czterokrotnie ustawia się na pole position, a w wyścigach sześciokrotnie okazuje się być najlepszy. Przystępuje do wyścigu Masters of Formula 3 na torze Zandvoort, gdzie jest bezkonkurencyjny, natomiast na ulicach Makau dojeżdża czwarty. Zalicza również pojedynczy start w serii DTM z Audi, które w Moskwie wybrało go na zastępcę wykluczonego Timo Scheidera.
2014 Zostaje na drugi sezon w Mistrzostwach Europy Formuły 3, choć tym razem reprezentuje barwy Carlina. Doświadczenie zebrane w poprzednim roku zaczyna procentować i dwukrotnie mija linię mety jako pierwszy. Do dorobku dopisuje sobie dwa pole position i pięć miejsc na podium, dzięki czemu zostaje sklasyfikowany na szóstej pozycji z dorobkiem 238 punktów.
2013 Wykonuje spory krok do przodu i angażuje się w Mistrzostwa Europy Formuły 3 oraz w brytyjską edycję jako kierowca Double R Racing. Pierwszy kontakt z europejskim czempionatem okazuje się być trudnym doświadczeniem, ponieważ w całym sezonie zdobywa zaledwie 31 punktów i zajmuje siedemnastą pozycję w klasyfikacji. Z kolei na Wyspach wygrywa dwa wyścigi i staje pięciokrotnie na podium, co pozwala mu zdobyć tytuł wicemistrza.
2012 Kończy przygodę z gokartem i przesiada się do jednomiejscowego bolidu. Jego pierwszy wybór jest bardzo nietypowy, ponieważ dołącza do Formula Pilota China, rozgrywanej na terenie Chin oraz Malezji. Zostaje jednak niekwestionowanym mistrzem z dorobkiem sześciu zwycięstw oraz siedmiu pole position. Zalicza również trzy gościnne występy w Formule Abarth, gdzie dwukrotnie przekracza linię mety jako pierwszy.
2006-2012 Rozpoczyna przygodę z wyścigami od kartingu mając trzynaście lat. Rywalizuje na terenie rodzinnych Włoch oraz w europejskich mistrzostwach, m.in. zdobywając tytuły w kategorii 60cc.
Objaśnienia:P. - końcowa pozycja w klasyfikacji generalnej, Zwyc. - zwycięstwa, Pktwł. - punktował, P. pos. - pole positions, Naj. okr. - najszybsze okrążenia, Nie skl. - niesklasyfikowany, ZD - zdyskwalifikowany
Starty obejmują rozpoczęte wyścigi (w nawiasie podana jest suma zgłoszeń do grand prix)
Rezultaty wyścigów z ostatniego sezonu | Rezultaty wszystkich wyścigów Wszystkie pole positions | Wszystkie zwycięstwa | Wszystkie najszybsze okrążenia
•Rezultaty wyścigów z ostatniego sezonu
GP
Tor
Nr
Bolid
Op.
St.
Fi.
Dodatkowa informacja
Sezon 2021
Sakhir
99
Alfa Romeo C41
12
12
Imola
99
Alfa Romeo C41
17
14
Algarve
99
Alfa Romeo C41
12
12
Catalunya
99
Alfa Romeo C41
14
15
Monte Carlo
99
Alfa Romeo C41
10
10
Baku
99
Alfa Romeo C41
20
11
Objaśnienia:St. - start, Fi. - finisz, NS - niesklasyfikowany, NW - nie wystartował, N2 - nie wystartował ponownie, ZD - zdyskwalifikowany, PL - start z pit-lane, NZ - nie zakwalifikował się, NP - nie przedkwalifikował się, WY - wykluczony, naj. okr. - najszybsze okrążenie w wyścigu
