2022 Już podczas pierwszej eliminacji sezonu w Bahrajnie wyrównuje swój najlepszy wynik dla Haasa, którym jest piąte miejsce. Na początku sezonu melduje się w punktach jeszcze w Arabii Saudyjskiej oraz na Imoli. Od europejskiej części wyraźnie spada konkurencyjność bolidu VF-22 i powiększa swoją zdobycz tylko w Wielkiej Brytanii, Austrii, Stanach Zjednoczonych i w sprincie na Interlagos. W Sao Paulo sensacyjnie wygrywa kwalifikacje wykorzystując czerwoną flagę i opady deszczu po restarcie. Zajmuje trzynaste miejsce w tabeli mając 25 punktów. Dominuje nad swoim partnerem Mickiem Schumacherem, wygrywając z nim pojedynek w czasówkach oraz kompletując dwa razy większy dorobek na torze. Ponadto jest pewny posady w 2023 roku.
2021 Przenosi się do Stanów Zjednoczonych, gdzie wkracza do stawki IMSA z zespołem Chipa Ganassiego. Dzieli prototyp Cadillaca z Rengerem van der Zande i wygrywa wyścig w Detroit, plasując się w końcowej tabeli na siódmym miejscu. Podchodzi również do startu w Le Mans z High Class Racing w klasie LMP2, gdzie jednym z jego partnerów jest ojciec Jan. W czerwcu natomiast McLaren zaprasza go do pojedynczego startu w IndyCar na Road America, gdzie odpada po defekcie bolidu. W kolejnym sezonie ma dołączyć do Peugeota w WEC, lecz niespodziewanie Haas oferuje mu powrót do stawki Formuły 1 w miejsce zwolnionego Nikity Mazepina.
2020 Przed sezonem ma nadzieję na powrót Haasa do dyspozycji z 2018 roku, lecz w rzeczywistości ekipa wpada w gigantyczny kryzys. VF-20 okazuje się być bardzo nieudaną konstrukcją, która dodatkowo posiada najsłabszą jednostkę w całej stawce. Zdobywa tylko jeden punkt za dziesiąte miejsce w GP Węgier, gdzie prezentuje bardzo dobrą jazdę po sprytnej wymianie opon z deszczowych na slicki na okrążeniu formującym. Na dalszym etapie sezonu ściga się na końcu stawki i wielokrotnie nie dojeżdża do mety po wypadkach lub defektach. W dodatku przed GP Portugalii dowiaduje się od Haasa, że po sezonie 2020 dojdzie do zakończenia współpracy. W klasyfikacji plasuje się na dwudziestym miejscu.
2019 Ponownie wychodzi górą z zespołowego pojedynku, lecz ten sezon zdecydowanie nie układa się tak jakby sobie tego życzył. Otrzymuje od Haasa bolid, który prezentuje mocne osiągi w kwalifikacjach, jednakże w wyścigach często dysponuje tempem na poziomie zamykającego stawkę Williamsa. Przyczyną są fundamentalne błędy w projekcie VF-19 oraz problemy ze zmuszeniem opon do pracy. Ponadto trzykrotnie angażuje się w incydenty z Grosjeanem, co doprowadza szefostwo zespołu do furii. Gromadzi 20 punktów, które pozwalają mu na szesnaste miejsce w klasyfikacji.
2018 Otrzymuje od Haasa bolid, który jest jednym z najszybszych w środku stawki. Prezentuje wysoką formę przez większość sezonu i dominuje nad Grosjeanem, lecz jednocześnie prezentuje bardzo agresywny styl jazdy podczas pojedynków z rywalami. W pamięci kibiców głównie utkwiło spychanie na ścianę Gasly'ego w Baku, blokowanie Alonso na Silverstone czy kontakt na prostej startowej Suzuki podczas obrony przed Leclerkiem. Ostatecznie zdobywa 56 punktów, które gwarantują mu dziewiątą pozycję w mistrzostwach. Podpisuje również nowy, dwuletni kontrakt z Haasem.
2017 Jako kierowca Haasa otrzymuje dużo bardziej konkurencyjny bolid niż przed rokiem, lecz nie zawsze udaje mu się wykorzystać jego pełny potencjał. Pięciokrotnie zdobywa punkty, a najwyżej plasuje się na siódmym miejscu w Azerbejdżanie, gdzie w pewnym momencie jechał trzeci. Jego wizytówką w sezonie 2017 jest bezkompromisowa jazda, która budzi poirytowanie u rywali, a także była przyczyną awantury z Nico Hulkenbergiem po GP Węgier. Zajmuje czternaste miejsce w klasyfikacji z dorobkiem dziewiętnastu punktów, tuż za partnerem z zespołu.
2016 Nieoczekiwanie w lutym otrzymuje angaż w reaktywowanym zespole Renault, gdzie zdecydowano się rozstać z Pastorem Maldonado. Powrót francuskiego producenta do Formuły 1 okazuje się być jednak bardzo ciężki i model R.S.16 to tak naprawdę Lotus E23 z nową jednostką napędową. Kevin ani razu nie wchodzi w kwalifikacjach do Q3, natomiast w pierwszej dziesiątce pojawia się tylko w Rosji i Singapurze. Pokonuje partnera i kończy sezon na szesnastej lokacie, mając na koncie siedem punktów. Decyduje się odrzucić ofertę rocznej umowy od Renault i w trakcie weekendu w Brazylii podpisuje dwuletni kontrakt z Haasem ważny od sezonu 2017.
2015 McLaren rozpoczyna nowy etap jakim jest współpraca z Hondą. Z tego powodu ekipa od samego początku chce postawić na jak najlepszych kierowców i w miejsce Magnussena zostaje zatrudniony Fernando Alonso. Kevin otrzymuje posadę testera, lecz zalicza start w Grand Prix Australii, gdzie zastąpił wracającego do zdrowia Alonso po wypadku w trakcie zimowych testów. Mimo to jego bolid ulega awarii podczas dojazdu na pola startowe i na tym kończy swój udział w sezonie 2015. W pozostałej części zmagań jest obecny na wyścigach jako trzeci zawodnik, natomiast w dniu swoich urodzin otrzymuje od McLarena informację o zakończeniu współpracy.
2014 Zalicza fantastyczny debiut w Formule 1, podczas którego dojeżdża na trzecim miejscu, natomiast po dyskwalifikacji Daniela Ricciardo awansuje na drugą lokatę. Media od razu przypominają pierwszy wyścig w F1 Lewisa Hamiltona, aczkolwiek pozostałe rundy nie przebiegają dla Kevina już tak gładko. W kolejnych wyścigach popełnia sporo typowych dla debiutanta błędów i pomimo lepszego stosunku w kwalifikacjach od Jensona Buttona, kończy sezon na jedenastej lokacie z dorobkiem 55 punktów, przegrywając z partnerem różnicą aż 71 oczek.
2013 Spędza kolejny rok w Formule Renault 3.5, podczas którego jest poza zasięgiem konkurencji i zdobywa mistrzowski tytuł. Dominuje w mistrzostwach, odnosząc zwycięstwa w pięciu wyścigach, a także ośmiokrotnie sięgając po pole position. Na początku roku zostaje potwierdzony jako tester McLarena, natomiast kilka miesięcy później jako kierowca wyścigowy ekipy w sezonie 2014.
2012 Awansuje do Formuły Renault 3.5. W barwach ekipy DAMS kończy mistrzostwa na siódmej lokacie. Zdobywa 106 punktów, wygrywa jeden wyścig i pod koniec roku debiutuje za sterami bolidu Formuły 1, biorąc udział w testach młodych kierowców wraz z ekipą McLaren.
2011 Zostaje w Formule 3, aczkolwiek zasila stawkę brytyjskiej edycji tych mistrzostw. W pierwszym roku startów na Wyspach ulega tylko Felipe Nasrowi, zostając wicemistrzem. Zwycięża aż w siedmiu wyścigach i dziewięciokrotnie startuje z pole position. Zalicza start w rundzie F3 na torze w Makau, gdzie przekracza linię mety na czternastej pozycji.
2010 Przechodzi do niemieckiej Formuły 3. Wygrywa trzy wyścigi i na koniec sezonu plasuje się na najniższym stopniu podium klasyfikacji generalnej, z dorobkiem 96 punktów. Ponadto zalicza gościnny start w Formule 3 Euroseries, sensacyjnie wygrywając w drugim wyścigu. W tym samym roku trafia pod skrzydła McLarena, zostając juniorem stajni z Woking.
2009 Startuje jednocześnie w europejskiej i północnoeuropejskiej Formule Renault 2.0. W kontynentalnym czempionacie zajmuje siódme miejsce, natomiast w FR 2.0 NEC zostaje wicemistrzem, z dorobkiem jednego zwycięstwa oraz dwóch pole position.
2008 Przesiada się do jednomiejscowego bolidu, dołączając do stawki duńskiej Formuły Ford. W pierwszym roku startów zdominował mistrzostwa, wygrywając jedenaście z piętnastu rozegranych wyścigów. Ponadto startuje w wybranych rundach m.in. Formuły Masters czy Renault 2.0.
2005-2007 Rozpoczyna karierę kierowcy wyścigowego w 2005 roku od kartingu. Największe sukcesy odnosi w sezonie 2006, kiedy to wygrywa Peugeot Super Kart ICA Junior oraz mistrzostwa NEZ w kategorii juniorów.
