2022 Dołącza do Mercedesa, w którym po ośmioletniej dominacji pozostają tylko wspomnienia. Ekipa popełnia fundamentalne błędy w projekcie W13 i szczególnie w pierwszej połowie sezonu boryka się z oscylacjami aerodynamicznymi. Na tym etapie jest wyraźnie szybszy od Lewisa Hamiltona, regularnie pokonując go na mecie czy sięgając po pole position na Hungaroringu. Po letniej przerwie to jednak siedmiokrotny czempion zaczyna odgrywać pierwsze skrzypce, a w niedziele angażuje się w incydenty jak w Singapurze z Schumacherem czy z Sainzem w USA. Mimo to udaje mu się sięgnąć po pierwsze zwycięstwo w karierze na torze Interlagos i na koniec sezonu jest przed Hamiltonem na czwartym miejscu z dorobkiem 275 punktów.
2021 Otrzymuje od Williamsa bolid, który w pojedynczych wyścigach umożliwia walkę ze środkiem stawki. Czaruje obserwatorów swoimi występami w Belgii oraz Rosji, gdzie w szalonych okolicznościach ustawia się odpowiednio na drugim i trzecim polu startowym. W deszczowych zmaganiach na Spa-Francorchamps zostaje sklasyfikowany na pozycji za liderem i zgarnia pierwsze podium w karierze. W sumie czterokrotnie melduje się w czołowej dziesiątce i ma w swoim dorobku 16 punktów. Zajmuje piętnaste miejsce i żegna się z Williamsem, otrzymując upragniony angaż w Mercedesie od 2022 roku.
2020 Zostaje niekwestionowanym liderem Williamsa, co potwierdza bardzo mocnymi osiągami na torze. Po raz kolejny pokonuje partnera we wszystkich sesjach kwalifikacyjnych i aż ośmiokrotnie wchodzi bolidem FW43 do Q2, raz ocierając się o awans do czołowej dziesiątki. Mimo to w wyścigach prezentuje nierówną formę. Traci dużo pozycji na starcie, czy wypuszcza z rąk okazje na pierwsze punkty, jak na Imoli, gdzie jadąc na dziesiątym miejscu rozbija bolid w trakcie neutralizacji. Sensacyjnie dołącza do Mercedesa na drugi wyścig w Bahrajnie, zastępując zakażonego koronawirusem Hamiltona. Rusza z drugiego pola i obejmuje prowadzenie, pewnie zmierzając po zwycięstwo. Mimo to ekipa popełnia błąd w trakcie pit stopu, a potem łapie kapcia i spada na dziewiąte miejsce. W klasyfikacji generalnej jest osiemnasty z dorobkiem trzech punktów.
2019 W pierwszych wyścigach widać u niego ekscytację debiutem w Formule 1, jednakże trudna sytuacja Williamsa wkrótce sprowadza go na ziemię. Model FW42 jest daleko w tyle za rywalami ze środka stawki, lecz mimo to udaje mu się zwracać na siebie uwagę kibiców oraz ekspertów. Jego domeną są kwalifikacje, w których za każdym razem okazał się szybszy od Roberta Kubicy. Na Węgrzech ociera się o awans do Q2 tracąc 0,053 sekundy do piętnastego Grosjeana. Z kolei w wyścigach tylko dwukrotnie musiał uznać wyższość partnera, a także potrafił zaangażować się w pojedynki z rywalami w szybszych maszynach. Jego dobra postawa zostaje dostrzeżona przez Mercedesa, lecz potencjalne przenosiny blokuje Williams. Debiutancki sezon kończy na ostatnim miejscu bez zdobytych punktów.
2018 Awansuje do Formuły 2, kontynuując współpracę z ART Grand Prix. Na początku sezonu toczy walkę z rodakiem - Lando Norrisem, lecz po serii jego słabszych występów umacnia się na pozycji lidera klasyfikacji. Ostatecznie siedem zwycięstw wystarcza mu do przypieczętowania kolejnego tytułu w karierze na wyścig przed końcem sezonu. Wywiera spore wrażenie na Williamsie, który w październiku angażuje go w roli kierowcy wyścigowego na 2019 rok.
2017 Zostaje zauważony przez mistrzów świata Formuły 1 - Mercedesa. Niemiecki producent włącza go w szeregi swojego juniorskiego programu, dzięki czemu w trakcie sezonu otrzymuje szansę debiutu za sterami modelu W08. W juniorskich seriach przechodzi do GP3, gdzie nie pozostawia rywalom żadnych szans i zgarnia mistrzowski tytuł na rundę przed końcem sezonu, mając w dorobku cztery tryumfy. Pod koniec roku zostaje zaproszony przez Force India do udziału w piątkowych treningach w Brazylii oraz Abu Zabi.
2016 Kontynuuje starty w europejskiej Formule 3 jako kierowca HitechGP. Zebrane doświadczenie w poprzednim roku zaczyna procentować, jednakże Lance Stroll jest poza konkurencją i pozostaje mu walka o tytuł wicemistrza. Ostatecznie ulega Maximilianowi Guntherowi i zajmuje trzecie miejsce w klasyfikacji, sięgając po dwa zwycięstwa, trzy pole position i osiem miejsc na podium. Decyduje się na start w Grand Prix Makau, które kończy na siódmej pozycji.
2015 Przenosi się do Mistrzostw Europy Formuły 3, gdzie dołącza do ekipy Carlin. Wygrywa już w debiutanckiej rundzie na torze Silverstone, lecz reszta sezonu nie układa się dla niego tak gładko i tylko dwukrotnie staje na podium. W końcowej klasyfikacji zajmuje szóste miejsce, kompletując 203 punkty. Bierze udział w wyścigu Masters of Formula 3 na torze Zandvoort, gdzie uznaje wyższość tylko Antonio Giovinazziego. Ponadto pod koniec roku testuje model MP4-26 z sezonu 2011, co jest nagrodą za zwycięstwo w McLaren BRDC Award.
2014 Przenosi się do wyścigów bolidów jednomiejscowych. Zasila stawkę brytyjskiej Formuły 4 oraz alpejskiej Formuły Renault 2.0. W tej pierwszej serii sięga po tytuł z przewagą zaledwie trzech punktów nad kolejnym Arjunem Mainim. Wygrywa pięć wyścigów, sześciokrotnie staje na podium oraz trzykrotnie sięga po pole position. Z kolei w FR2.0 ALPS opuszcza rundę na Monzy przez chorobę, lecz w pozostałych zmaganiach jest na tyle konkurencyjny, iż plasuje się na czwartym miejscu. Zalicza gościnny start w Eurocupie w ostatniej rundzie sezonu w Jerez, wygrywając drugi wyścig.
2006-2013 W 2006 roku rozpoczyna profesjonalne starty w kartingu. Stopniowo wspina się po szczeblach i w sezonie 2009 zostaje mistrzem Wielkiej Brytanii wśród kadetów. W 2011 wygrywa Mistrzostwa Europy, by rok później obronić tytuł. W sezonie 2013 po raz ostatni konkuruje za kierownicą gokarta, przystępując do mistrzostw świata w kategorii KF1. Ostatecznie zajmuje dziewiętnaste miejsce w klasyfikacji.
