2023 Niespodziewanie na początku sezonu otrzymuje od Astona Martina drugi najszybszy bolid, którego potencjał wykorzystuje do granic możliwości. Ośmiokrotnie wchodzi na podium, a w Monako i Holandii wywiera presję na liderującym Verstappenie. Ostatecznie jego najlepszym wynikiem pozostaje drugie miejsce. Po letniej przerwie do gry wkraczają Mercedes, Ferrari i McLaren, przez co poza Brazylią szczytem możliwości Astona stają się pojedyncze punkty. Mimo to odpiera presję Leclerca, Norrisa oraz Sainza, utrzymując się w tabeli na wysokim czwartym miejscu z dorobkiem 206 punktów.
2022 Podtrzymuje wysoką formę z poprzedniego sezonu, jednakże jego wysiłki niweczy ogromna awaryjność bolidu A522. Nie pojawia się na mecie aż siedmiu wyścigów, z czego w sześciu po awarii jednostki napędowej Renault. Tym samym traci szansę na wyrównany pojedynek z zespołowym partnerem Estebanem Oconem. Ulega Francuzowi plasując się w tabeli tuż za nim na dziewiątym miejscu z dorobkiem 81 punktów. Najwyżej na mecie jest na Silverstone, Spa i Interlagos, gdzie dojeżdża piąty. Z kolei w Montrealu błyszczy w deszczowych kwalifikacjach zgarniając drugie pole. Poirytowany przeciągającymi się rozmowami z Alpine podejmuje sensacyjną decyzję o przejściu do Astona Martina od 2023 roku w ramach wieloletniej umowy.
2021 Zalicza udany powrót do Formuły 1, choć początek sezonu nie należał do najłatwiejszych. Po zimowym wypadku na rowerze traci część przygotowań i w pierwszych wyścigach boryka się z charakterystyką Alpine A521 oraz oponami Pirelli. Mimo to od szóstej rundy rozpoczyna serię regularnych finiszów w punktach i pokonuje partnera Estebana Ocona. Możliwości samochodu pozwalają mu co najwyżej na walkę w środku stawki, lecz pod koniec roku rusza do Grand Prix Kataru z trzeciego miejsca i utrzymuje je na mecie, wracając na podium po siedmioletniej przerwie. W klasyfikacji jest dziesiąty z dorobkiem 81 punktów. Zostaje na kolejny rok w Alpine mając nadzieję na podjęcie walki z czołówką.
2020 Rezygnuje z regularnych startów na rzecz pojedynczych występów. Rok rozpoczyna od Rajdu Dakar za kierownicą Toyoty Hilux, dojeżdżając na metę zmagań na trzynastym miejscu. Z kolei we wrześniu notuje trzecie podejście do Indianapolis 500, które znów jest wielkim rozczarowaniem. Tęskniąc za Formułą 1 podejmuje się rozmów w sprawie powrotu od sezonu 2021. Osiąga porozumienie z Renault, które zmieni nazwę na Alpine. Podpisuje wieloletni kontrakt i w ramach przygotowań realizuje prywatny program testowy, bierze udział w sesji w Abu Zabi i pomaga w rozwoju bolidu z perspektywy symulatora.
2019 Pomimo odejścia z F1 pozostaje związany z McLarenem jako jego ambasador. Ekipa z Woking zaprasza go na grupowe testy w Bahrajnie, natomiast w maju przygotowuje mu bolid na Indianapolis 500. Drugi występ w amerykańskim klasyku kończy się jednak katastrofą. McLaren jest kompletnie nieprzygotowany i Alonso nie kwalifikuje się do wyścigu. Kontynuuje również współpracę z Toyotą w Długodystansowych Mistrzostwach Świata, znów wygrywając Le Mans oraz sięgając po tytuł w całym cyklu z Sebastienem Buemim oraz Kazukim Nakajimą.
2018 Ma wysokie oczekiwania wobec McLarena i Renault, lecz bardzo szybko okazuje się, że sezon 2018 będzie przejściowym. Model MCL33 to tak naprawdę zeszłoroczny bolid z nową jednostką, która zaburzyła całą aerodynamikę. W Australii finiszuje na wysokim piątym miejscu po problemach rywali, lecz w kolejnych Grand Prix szczytem możliwości jest awans do Q2 i siódma lokata w niedzielę. W połowie sezonu zespół decyduje się na porzucenie rozwoju bolidu, co ma dramatyczny wpływ na osiągane wyniki. McLaren momentami jest dopiero przedostatnią siłą w stawce, a dodatkowo pojawiają się duże problemy z zawodnością. Rozczarowany brakiem perspektyw na powrót do czołówki decyduje się przerwać starty w F1 z końcem roku. Zajmuje jedenastą pozycję w klasyfikacji z dorobkiem 50 punktów, a na osłodę pozostaje mu wygrana z Toyotą w Le Mans.
2017 Honda decyduje się opracować zupełnie nową jednostkę i wraca do punktu wyjścia. Pakiet dostarczany McLarenowi w sezonie 2017 prezentuje koszmarne osiągi oraz gigantyczny poziom zawodności. Alonso nie kończy większości wyścigów w pierwszej połowie sezonu, a zespół widząc jego frustrację zezwala mu na start w Indianapolis 500 kolidujący z Grand Prix Monako. Za oceanem od razu prezentuje fantastyczne osiągi, lecz szansę na dobry wynik odbiera mu defekt silnika. W dalszej części sezonu pięciokrotnie dojeżdża w punktach, zdobywając ich zaledwie siedemnaście. Mimo fatalnego sezonu, w którym zostaje sklasyfikowany na piętnastym miejscu, decyduje się przedłużyć umowę z McLarenem, który w 2018 roku przejdzie na układy napędowe Renault.
2016 Rozpoczyna sezon od koszmarnego wypadku w Australii, kiedy to z pełną prędkością uderzył w tył bolidu Estebana Gutierreza i kilkakrotnie koziołkował, zatrzymując się na poboczu do góry kołami. W wyniku tego zdarzenia ma pęknięte żebra oraz odmę opłucnową, co eliminuje go ze startu w Bahrajnie. Wraca za kierownicę MP4-31 w Chinach i od tamtej pory dziewięć razy finiszuje w pierwszej dziesiątce, zdobywając łącznie 54 punkty. Ponadto wyraźnie dominuje nad Jensonem Buttonem i robi spore zamieszanie błyskotliwymi manewrami w środku stawki, który jest szczytem możliwości bolidu McLarena. W końcowej klasyfikacji znajduje się na dziesiątym miejscu.
2015 Decyzja o powrocie do McLarena okazuje się być jego najgorszą w karierze. Ekipa rozpoczyna współpracę z Hondą, która przygotowuje bardzo słabą oraz awaryjną jednostkę. Przedsezonowe testy to pasmo samych niepowodzeń, natomiast podczas sesji w Barcelonie rozbija się na wyjściu z trzeciego zakrętu i doznaje wstrząsu mózgu, który eliminuje go ze startu w Australii. Powraca do kokpitu w Grand Prix Malezji i do końca sezonu nie zostaje sklasyfikowany w aż siedmiu wyścigach głównie przez awarie silnika. Przez cały sezon zdobył zaledwie 11 punktów za dziesiąte miejsce na Silverstone i piąte na Hungaroringu. Zmagania kończy na siedemnastej lokacie i zostaje na kolejny rok w McLarenie, pomimo coraz większej frustracji i nieporozumień z Ronem Dennisem.
2014 Bez dwóch zdań jest to jego najgorszy sezon w Ferrari. Stajnia z Maranello przygotowuje niekonkurencyjny bolid, natomiast jej jednostka napędowa wyraźnie ustępuje swoimi osiągami od Mercedesa. Alonso w trakcie sezonu tylko dwukrotnie melduje się na podium, zdobywając łącznie 161 punktów i dopiero szóste miejsce w klasyfikacji. Pojawia się na mecie w siedemnastu wyścigach i aż w szesnastu dojeżdża przed swoim nowym partnerem z zespołu - Kimim Raikkonenem. Rozczarowany brakiem sukcesów decyduje się na rozwiązanie kontraktu z Ferrari, natomiast w grudniu podpisuje umowę na starty w McLarenie od 2015 roku.
2013 Zalicza solidny sezon, wygrywając dwa wyścigi, aczkolwiek jego dorobek punktowy jest mniejszy niż przed rokiem. Tym razem dysponuje konkurencyjnym samochodem od samego początku mistrzostw, mimo to w Malezji nie dojeżdża do mety po urwaniu przedniego skrzydła, a w Bahrajnie traci szansę na dobry wynik przez awarię DRS'u. Tak jak przed rokiem, po letniej przerwie Ferrari traci formę, jednakże udaje mu się utrzymać drugą lokatę w mistrzostwach, zdobywając już trzeci tytuł wicemistrza świata z włoską ekipą.
2012 Na początku kampanii dysponuje kompletnie niekonkurencyjnym bolidem, którym udaje mu się wygrać w chaotycznym Grand Prix Malezji. Od rozpoczęcia europejskiej części sezonu, osiągi modelu F2012 ulegają wyraźnej poprawie, co pozwala mu na częste wizyty na podium, zdobycie dwóch pole position, a także wygranie wyścigów w Walencji oraz w Niemczech. Dalsza część mistrzostw stoi pod znakiem słabnącej formy samochodu, jednakże dzięki atomowym startom, a także genialnej postawie w wyścigach, udaje mu się walczyć o mistrzowski tytuł do ostatniego wyścigu sezonu. Ostatecznie przegrywa go o trzy punkty z Sebastianem Vettelem i zostaje wicemistrzem.
2011 Bardzo solidny sezon w wykonaniu Hiszpana. Bolid nie pozwala mu na bezpośrednią walkę z Red Bullem, a często również McLarenem, ale mimo to 10 razy staje na podium i zwycięża w GP Wielkiej Brytanii. Ferrari miało problem z rozgrzewaniem twardszych mieszanek Pirelli, co było głównym zmartwieniem Alonso. Pokonuje z ogromną przewagą partnera zespołowego, który praktycznie ani razu nie był w stanie mu dorównać. Sezon kończy na czwartym miejscu w klasyfikacji generalnej.
2010 Zalicza wymarzony debiut w czerwonym aucie zwycięstwem podczas otwierającego sezon wyścigu w Bahrajnie. Ponadto udaje mu się przyćmić partnera Felipe Massę, ale słabsza forma Ferrari nie pozwala mu na następny triumf aż do zawodów na Hockenheim, gdzie Massa oddaje mu wygraną. Odtąd świetną postawą udaje mu się zniwelować 47. punktową stratę do lidera mistrzostw, ale będąc na prowadzeniu w klasyfikacji przez złą strategię przegrywa walkę o mistrzostwo w ostatnim wyścigu w Abu Zabi, mimo wcześniejszych 5 triumfów.
2009 Przed rozpoczęciem sezonu marzy o walce na szczycie, lecz mało konkurencyjny bolid szybko sprowadza go na ziemię. Ku zdziwieniu wszystkich udaje mu się wywalczyć pole position na Węgrzech, również w Singapurze spisuje się bardzo dobrze i staje na podium. Ogólnie cały rok jest dla niego pasmem wzlotów i upadków, w klasyfikacji łącznej zajmuje 9 lokatę. Na nowy sezon udaje mu się przejść do Ferrari.
2008 Pomaga zespołowi w przeciągu sezonu rozwinąć bolid ze średnio konkurencyjnego do pozwalającego na triumfy. W końcówce niespodziewanie odnosi 2 zwycięstwa, jednak jedno z nich rok później okazuje się oszustwem zaplanowanym przez zespół (afera 'crash-gate' w Singapurze). Rywalizację kończy na bardzo dobrym 5 miejscu i przedłuża umowę z obecną stajnią na kolejne 2 lata.
2007 Ma szybkie auto, początkowo również pełne wsparcie zespołu, ale na jego drodze po trzecie mistrzostwo staje kolega z ekipy - debiutant Lewis Hamilton. Ich konflikt staje się coraz bardziej widoczny, w końcu obaj przegrywają tytuł. Alonso w całym sezonie 4 razy wygrywa, lecz nieukończone zawody w Japonii tak naprawdę oznaczają dla niego pożegnanie z walką o najważniejsze trofeum. Skonfliktowany także i z McLarenem postanawia na przyszły rok wrócić do Renault.
2006 Dominuje w pierwszej połowie sezonu, wygrywając 6 z pierwszych 9 rund. Od wyścigu w Indianapolis musi toczyć zacięty bój z Schumacherem o mistrzowską koronę. W końcówce roku odzyskuje wigor i pokonuje Niemca, zdobywając tym samym drugi z rzędu tytuł.
2005 Dostaje samochód pozwalający na rywalizację z Ferrari i McLarenem. Niespodziewanie 7 razy triumfuje, 6 razy wyrusza do wyścigu z pierwszego pola. Przełamuje hegemonię Michaela Schumachera, odbierając mu mistrzostwo i zostając pierwszym Hiszpanem i najmłodszym kierowcą, który sięgnął po tytuł w F1. Zadziwia świat ogłaszając, że w sezonie 2007 będzie reprezentował barwy McLarena.
2004 Kolejny rok w Renault. Tym razem nie odnosi żadnego triumfu, ale zdobywa więcej punktów niż poprzednio, co pozwala mu uplasować się na dobrym 4 miejscu w klasyfikacji generalnej.
2003 Briatore nieugięty głosami krytyki postanawia awansować Alonso na kierowcę wyścigowego w swojej ekipie. Ten mimo bardzo młodego wieku imponuje zdobyciem 2 pierwszych pól startowych i niesamowitym zwycięstwem na Węgrzech, w sumie 4 razy staje na podium. W Brazylii ma koszmarny wypadek, na szczęście wychodzi z niego bez szwanku. Rok kończy jako 6 zawodnik mistrzostw - dwie pozycje przed partnerem Jarno Trullim.
2002 Jego menedżer Flavio Briatore zapewnia mu rolę kierowcy testowego w stajni Renault. Alonso przejeżdża na testach tysiące kilometrów, poza tym jeden raz postanawia sprawdzić się w bolidzie Jaguara.
2001 Dostaję propozycję pełnienia w wówczas najmocniejszym zespole F1 - Ferrari roli kierowcy testowego, ale ostatecznie postanawia podpisać kontrakt z ekipą Benettona, która wypożycza go do Minardi, by mógł obyć się ze ściganiem z najlepszymi. Swój pierwszy sezon w elicie wyścigowych kierowców świata może zaliczyć do udanych. Mimo dysponowania wielce niekonkurencyjnym i zawodnym samochodem udaje mu się m. in. zająć 10 pozycję w Grand Prix Niemiec. Co ciekawe, w swoim debiucie podczas kwalifikacji osiąga czas lepszy od zespołowego kolegi o 2,6 sekundy.
2000 Przenosi się do Formuły 3000. Będąc najmłodszym kierowcą w stawce na początku nie idzie mu najlepiej, jednak świetna postawa w 2 ostatnich wyścigach sezonu, gdy to zwyciężył i był drugi, pozwala mu na zajęcie w klasyfikacji generalnej 4 lokaty, tuż za Markiem Webberem.
1999 Piorunujący pierwszy rok w bolidzie. Zwycięża już w 2 wyścigu, tytuł zdobywa różnicą jednego punktu, triumfując w ostatnich zawodach i ustanawiając w nich najlepszy czas okrążenia. Ponadto odbywa już testy w bolidzie Formuły 1 zespołu Minardi, podczas których osiąga czasy lepsze o 1,5 sekundy od jakiegokolwiek innego zawodnika jeżdżącego takim samym autem.
1998 Pod koniec roku zostaje zaproszony na testy w bolidzie. W trakcie 3-dniowych jazd osiąga taki sam czas, jak bardziej doświadczony kierowca Marc Gene. Dzięki temu dostaje kontrakt na udział w przyszłorocznych mistrzostwach World Series by Nissan.
1997 Sięga po tytuły w Hiszpanii i Włoszech, poza tym w sezonie 1998 po 9 triumfach zajmuje drugą pozycję w Mistrzostwach Europy.
1996 Zostaje kartingowym mistrzem świata juniorów.
1993 Mimo problemów finansowych udaje mu się wystartować w kartingowych mistrzostwach Hiszpanii juniorów. Zdobywa tytuł przez 4 lata z rzędu.
1988 Po raz pierwszy wygrywa oficjalne zawody i zdobywa tytuł w regionalnych mistrzostwach wśród dzieci.
1984 W wieku 3 lat korzysta z gokarta siostry i po raz pierwszy prowadzi pojazd.
