F1 > Kierowcy > Nyck de Vries

	2020 Debiutancki sezon w elektrycznej serii kończy na jedenastej pozycji. Jego najlepszym wynikiem jest drugie miejsce z ostatniego wyścigu na torze w Berlinie. Starty w Formule E łączy z występami w Długodystansowych Mistrzostwach Świata z Team Nederland w klasie LMP2. Pod koniec roku debiutuje za sterami bolidu F1, otrzymując w Abu Zabi do swojej dyspozycji mistrzowskiego Mercedesa W10.
	2019 Podejmuje się trzeciego sezonu startów w Formule 2 znów zmieniając ekipę, tym razem na ART. W pierwszych dwóch rundach jest poza czołówką, jednakże wkrótce wykorzystuje załamanie formy Nicholasa Latifiego i wygrywa na torach w Hiszpanii, Monako, Francji i Rosji. Buduje na tyle pokaźną przewagę nad Kanadyjczykiem, iż cieszy się z mistrzowskiego tytułu na trzy wyścigi przed końcem. Nie udaje mu się jednak zabezpieczyć awansu do F1 i podejmuje decyzję o podpisaniu kontraktu z Mercedesem w Formule E.
	2018 Zostaje w Formule 2 i podejmuje się współpracy z absolutnie czołową ekipą Prema. Mimo to nierówna forma w pierwszej połowie sezonu uniemożliwia mu podjęcie wyrównanej walki o tytuł z Russellem, Norrisem i Albonem. Przełamanie nadchodzi od rundy na Węgrzech, kiedy to rozpoczyna serię finiszów w punktach, wygrywa po raz drugi w sezonie i powtarza tę sztukę jeszcze na Spa. W całym sezonie odnosi trzy zwycięstwa i trzykrotnie wchodzi na podium, co daje mu czwartą pozycję w tabeli. W Formule 1 wieloletnia współpraca z McLarenem owocuje funkcją kierowcy rozwojowego, jednakże pod koniec roku zespół nie decyduje się na przedłużenie umowy.
	2017 Wkracza do oficjalnego przedsionka Formuły 1 - F2. Pierwszą połowę sezonu spędza w ekipie Rapax, z którą świętuje zwycięstwo na ulicach Monte Carlo. Po letniej przerwie przechodzi do Racing Engineering i mimo mocnego początku współpracy na Spa, kiedy dojeżdża drugi w sprincie, w kolejnych wyścigach tylko dwukrotnie sięga po punkty. Ostatecznie kończy mistrzostwa na siódmym miejscu.
	2016 Przechodzi do GP3 Series z ART Grand Prix i tym razem jest poza czołówką, co stanowi spory kontrast w odniesieniu do partnerów - Leclerca oraz Albona, którzy rozstrzygają między sobą kwestię mistrzostwa. W tabeli plasuje się dopiero na szóstej lokacie z dwoma zwycięstwami w głównych wyścigach we Włoszech oraz w Abu Zabi.
	2015 Awansuje do Formuły Renault 3.5 i kończy sezon na najniższym stopniu podium. Zalicza mistrzostwa pełne wzlotów i upadków, przez co nie jest w stanie podjąć równorzędnej walki o tytuł z Oliverem Rowlandem oraz Matthieu Vaxivierem. Na osłodę pozostaje mu wygrana w ostatnim wyścigu na torze Jerez.
	2014 Pozostaje już na trzeci rok w europejskiej Formule Renault 2.0, angażując się równocześnie w pełny cykl północnoeuropejskiej edycji. Kontynuuje współpracę z Koiranenem i w obu seriach dominuje, sięgając po upragnione mistrzowskie tytuły. W Eurocupie kończy sezon z dorobkiem pięciu zwycięstw, natomiast w FR2.0 NEC aż dziewięciokrotnie przekracza linię mety jako pierwszy.
	2013 Kontynuuje starty w europejskiej Formule Renault 2.0, lecz tym razem przechodzi z zespołu R-ace GP do Koiranen. Powtarza piątą pozycję w klasyfikacji z dorobkiem dwóch zwycięstw na Hungaroringu i Circuit de Catalunya.
	2012 Przesiada się za kierownicę bolidu wkraczając do stawki europejskiej Formuły Renault 2.0. Sezon kończy na piątym miejscu z dorobkiem dwóch miejsc na podium. Podejmuje się również pojedynczych występów w północnoeuropejskim cyklu, w którym udaje mu się wygrać domowy wyścig na torze Assen.
	2004-2011 Rozpoczyna starty w wyścigach mając dziewięć lat. Niemal od razu zostaje jednym z najgorętszych nazwisk w kartingu, a szczytowy okres przypada na lata 2008-2011, kiedy to wygrywa mistrzostwa Niemiec, Europy, a także dwukrotnie sięga po tytuł Kartingowego Mistrza Świata. W 2009 roku wzbudza zainteresowanie Red Bull Junior Team, jednakże ostatecznie wiąże się z McLarenem i zostaje jego protegowanym.