2023 W pierwszej połowie sezonu ma wyraźne problemy, by odnaleźć się za kierownicą bolidu Alpine. Sytuacji nie ułatwia mu słaba forma zespołu, karambol z udziałem partnera w Australii, a także ogromne problemy techniczne w Azerbejdżanie. Przełamanie nadchodzi dopiero po letniej przerwie, kiedy to w Holandii dojeżdża na najniższym stopniu podium i zaczyna regularnie pokonywać Ocona. Ostatecznie plasuje się przed nim w tabeli na jedenastej lokacie z dorobkiem 62 punktów.
2022 Po zmianie przepisów AlphaTauri niemalże spada na koniec stawki. Bolid AT03 kompletnie nie reaguje na pakiety poprawek, a w dodatku zespół nie potrafi rozwiązać powtarzających się problemów z układem hamulcowym. Tym samym Gasly tylko sześciokrotnie sięga po punkty, a jego najlepszym wynikiem jest piąte miejsce w Grand Prix Azerbejdżanu. Ponownie wygrywa zespołowy pojedynek z Tsunodą, plasując się w tabeli na czternastej pozycji z dorobkiem 23 punktów. Dysponuje nową umową z AlphaTauri na sezon 2023, jednakże Alpine po utracie Fernando Alonso dochodzi do porozumienia z Red Bullem i wykupuje Pierre'a z juniorskiej ekipy. Przechodzi do francuskiego producenta wiążąc się z nim co najmniej do 2024 roku.
2021 Zostaje jedną z gwiazd środka stawki dzięki genialnym występom w bolidzie AlphaTauri. Piętnastokrotnie finiszuje w punktach, a jego najlepszym wynikiem jest trzecie miejsce z Grand Prix Azerbejdżanu. Z kolei w Katarze po karach dla rywali ustawia się do startu w pierwszej linii obok Hamiltona na pole position. W zespołowym pojedynku nie pozostawia żadnych szans Tsunodzie, tylko dwukrotnie przegrywając z nim kwalifikacje. Zajmuje dziewiąte miejsce w klasyfikacji mając 110 punktów. Mimo zainteresowania konkurencyjnych ekip, pozostaje w AlphaTauri na sezon 2022.
2020 Za kierownicą bolidu AlphaTauri z drugiej połowy stawki kilkakrotnie osiąga ponadprzeciętne wyniki. Jego absolutnie najlepszym występem jest Grand Prix Włoch, gdzie wykorzystuje czerwoną flagę i karę dla Hamiltona do objęcia prowadzenia. Prezentuje bardzo dojrzałą postawę i odpiera presję ze strony Carlosa Sainza, wygrywając pierwszy wyścig w karierze. W pozostałych rundach całkowicie dominuje nad parterem z ekipy i potwierdza wybitną formę czwartym polem startowym na Imoli, czy piątym miejscem na mecie zmagań w Portugalii. Ostatecznie zajmuje dziesiątą pozycję w klasyfikacji z dorobkiem 75 punktów. Pomimo spekulacji o powrocie do Red Bulla, jeszcze przed końcem sezonu zostaje ogłoszony jego nowy kontrakt z AlphaTauri na 2021 rok.
2019 Zalicza sezon pełen wzlotów i upadków. Podczas zimowych testów ma dwa poważne incydenty, które wpłynęły na jego pewność siebie. W zespołowym pojedynku w Red Bullu zostaje całkowicie zdominowany przez Maksa Verstappena. Za kierownicą RB15 ściga się na granicy środka stawki, a do letniej przerwy ma prawie trzy razy mniej punktów od partnera. Przed GP Belgii zostaje zdegradowany do Toro Rosso, w którym wyraźnie odżywa. Pokonuje Kwiata i sześciokrotnie dojeżdża w punktach, w tym na drugim miejscu w Brazylii po szalonym wyścigu i walce do mety łeb w łeb z Hamiltonem. Zajmuje siódme miejsce z 95 punktami. Na 2020 rok zostaje w Toro Rosso przemianowanym na AlphaTauri.
2018 Jest jednym z największych objawień mistrzostw dzięki świetnym występom w przeciętnym bolidzie Toro Rosso. W zaledwie drugim Grand Prix Bahrajnu startuje z piątego miejsca, a w wyścigu jest czwarty, notując najlepszy wynik dla Hondy w hybrydowej erze. Równie spektakularne wyścigi zalicza w Monako i na Węgrzech, gdzie odpowiednio dojeżdża na siódmej i szóstej pozycji. W zespołowym pojedynku nie pozostawia żadnych szans partnerowi. Dostrzega to Red Bull, który w obliczu odejścia Daniela Ricciardo do Renault awansuje go do głównej ekipy na sezon 2019. Pierwsze pełne mistrzostwa kończy na piętnastym miejscu z dorobkiem 29 punktów.
2017 Toro Rosso decyduje się zachować skład z poprzedniego sezonu, przez co kontynuuje obowiązki trzeciego kierowcy. Red Bull umożliwia mu starty w japońskiej Super Formula, gdzie dołącza do Team Mugen. Za kierownicą bolidu z silnikiem Hondy włącza się do walki o tytuł, wygrywając dwa wyścigi na obiektach Motegi oraz Autopolis. Mimo to finał sezonu na Suzuce zostaje odwołany przez szalejący monsun i ostatecznie kończy sezon na drugim miejscu. Wcześniej Toro Rosso zwalnia Daniiła Kwiata i wskakuje w jego miejsce na rundy w Malezji, Japonii, Meksyku, Brazylii oraz Abu Zabi. Przez wysoką awaryjność jednostek Renault często startuje z końca stawki, a w wyścigach jego najlepszą pozycją jest dwunasta na Interlagos. Mimo to robi dobre wrażenie na szefostwie ekipy i otrzymuje umowę na sezon 2018.
2016 Przed sezonem uważany jest za faworyta do zdobycia mistrzowskiej korony w GP2 i opinie ekspertów znajdują odzwierciedlenie w rzeczywistości. Przechodzi do Prema Racing i czterokrotnie przekracza linię mety jako pierwszy, choć sezon nie układa się dla niego tak gładko. Tytuł zdobywa dopiero w ostatniej rundzie sezonu, przystępując do niej z pozycji wicelidera klasyfikacji. Ponadto kontynuuje obowiązki trzeciego kierowcy Red Bulla oraz Toro Rosso, prowadząc bolidy tych ekip podczas testów w trakcie sezonu Formuły 1.
2015 Przechodzi na pełen sezon startów do serii GP2, gdzie zasila szeregi ekipy DAMS. W kilku wyścigach prezentuje błyskotliwą jazdę, lecz bardzo często przydarzają mu się rażące błędy i ani razu nie wygrywa. Ostatecznie zajmuje ósme miejsce w klasyfikacji z dorobkiem 110 punktów, a także czterech wizyt na podium. W trakcie roku debiutuje za sterami bolidów Formuły 1 ekip Red Bull Racing oraz Toro Rosso, natomiast we wrześniu zostaje ogłoszony kierowcą rezerwowym obu stajni austriackiego koncernu.
2014 Sukces odniesiony w poprzednim sezonie zwraca uwagę Red Bulla, który włącza go w szeregi swojego juniorskiego programu. Przy pomocy austriackiego koncernu awansuje do Formuły Renault 3.5, gdzie reprezentuje barwy Arden Motorsport. W końcowej klasyfikacji ulega tylko innemu protegowanemu Red Bulla - Carlosowi Sainzowi, zdobywając tytuł wicemistrza bez ani jednej wygranej na koncie. Pojawia się na podium łącznie osiem razy, a pod koniec roku zalicza pojedyncze starty w GP2 Series, gdzie jednak nie radzi sobie tak dobrze i w sześciu wyścigach nie zdobywa ani jednego punktu.
2013 Pozostaje w Formule Renault 2.0 Eurocup, lecz tym razem łączy starty w głównym cyklu z pojedynczymi występami w alpejskiej edycji mistrzostw. W Eurocupie rywale nie mają z nim jakichkolwiek szans i zdobywa mistrzowski tytuł, zgarniając po drodze cztery pole position oraz trzy zwycięstwa. Z kolei w FR2.0 ALPS podczas sześciu startów zdobywa łącznie trzy miejsca na podium, co pozwala mu na szóstą lokatę w klasyfikacji.
2012 Przechodzi do Formuły Renault 2.0 Eurocup, decydując się również na pojedyncze starty w północnoeuropejskim cyklu. W europejskim czempionacie plasuje się na dziesiątym miejscu w tabeli z dorobkiem dwóch miejsc na podium oraz jednym pole position.
2011 Zasila stawkę francuskiej Formuły 4, gdzie swój pierwszy sezon za kierownicą jednomiejscowego bolidu kończy na trzecim miejscu z dorobkiem czterech zwycięstw oraz łącznie siedmiu miejsc na podium.
2006-2010 Rozpoczyna profesjonalne starty w wyścigach od kartingu w 2006 roku. Łącznie za kierownicą gokarta spędza cztery sezony, podczas których rywalizuje we Francji oraz w europejskich mistrzostwach CIK-FIA, gdzie jest jednym z czołowych zawodników.
