2018 Williams przygotowuje fatalny bolid na sezon 2018, który skazuje go na jazdę na końcu stawki. Swój pierwszy i jedyny punkt zdobywa w Grand Prix Włoch po dyskwalifikacji Romaina Grosjeana, natomiast w kwalifikacjach wygrywa zespołowy pojedynek z Lance'em Strollem. Okazuje się jednak, że dla szefostwa jest to za mało i w Abu Zabi otrzymuje informację o utracie posady. Kilka tygodni wcześniej podejmuje się rozmów z Toro Rosso, lecz ostatecznie wypada ze stawki Formuły 1. Swoje debiutanckie mistrzostwa kończy na ostatniej pozycji w klasyfikacji.
2017 Zostaje oficjalnym trzecim kierowcą Renault i rezygnuje z regularnych startów w juniorskich seriach, chcąc skoncentrować się na swoich obowiązkach w F1. Prowadzi bolid francuskiego producenta w czterech piątkowych treningach, a także podczas oficjalnych sesji testowych. Bierze udział w całodobowym wyścigu Le Mans, w którym w klasie LMP2 finiszuje na szesnastym miejscu. W listopadzie otrzymuje zgodę na testy z Williamsem podczas sesji zorganizowanej dla Pirelli, natomiast kilka miesięcy później udaje mu się wywalczyć posadę w stajni z Grove na sezon 2018, pokonując m.in. Roberta Kubicę.
2016 Pozostaje w GP2, lecz decyduje się przenieść do czołowego zespołu ART Grand Prix. Tym razem dwukrotnie tryumfuje na Węgrzech oraz w Niemczech, lecz przez serię słabszych występów, w których nie dojechał do mety lub znalazł się poza punktowanymi pozycjami, nie liczy się w walce o tytuł mistrza. Znów zajmuje trzecie miejsce w klasyfikacji ze stratą 60 punktów do pierwszego Pierre'a Gasly. Na początku roku wraca również do padoku Formuły 1 jako kierowca testowy Renault, które udostępnia mu model R.S.16 podczas sesji testowych oraz treningów do Grand Prix Rosji i Brazylii.
2015 Decyduje się na kolejny krok w swojej juniorskiej karierze i przenosi się do oficjalnego przedsionka Formuły 1 - serii GP2. Zasila szeregi zespołu Rapax i jest jednym z największych objawień mistrzostw. Jako debiutant kończy sezon na trzecim miejscu, wygrywając po drodze sprint na Silverstone - na którym nigdy wcześniej się nie ścigał - a także czterokrotnie wchodzi na podium.
2014 Sauber w ramach posady testera udostępnia mu swój bolid podczas w trakcie sezonowej sesji w Bahrajnie, a także w pierwszym treningu do domowego Grand Prix Rosji na torze w Soczi. Z kolei w juniorskich seriach pozostaje zaangażowany w Formułę Renault 3.5, gdzie przechodzi do Fortec Motorsport. Z dorobkiem jednej wygranej oraz jednego pole position zajmuje na koniec sezonu piątą lokatę.
2013 Awansuje do Formuły Renault 3.5, gdzie reprezentuje ekipę ISR. Bierze udział w całym cyklu, dwukrotnie wchodząc na podium. Zdobywa 61 punktów, które gwarantują mu dziewiąte miejsce w końcowej klasyfikacji. W lipcu zostaje ogłoszony kierowcą rozwojowym Saubera startującego w Formule 1, deklarując wsparcie finansowe sponsorów z Rosji. Szwajcarska ekipa zamierza przygotować go do debiutu w F1 w 2014 roku, dzięki czemu testuje bolid Ferrari z sezonu 2009. Mimo to ostatecznie otrzymuje posadę testera.
2012 Przenosi się do Auto GP oraz włoskiej Formuły 3. W Auto GP od razu należy do czołówki, lecz poza zasięgiem konkurencji jest Adrian Quaife-Hobbs i pozostaje mu walka o tytuł wicemistrza z Palem Varhaugiem. Ostatecznie z dorobkiem dwóch zwycięstw w Hiszpanii i Stanach Zjednoczonych zajmuje najniższy stopień podium w klasyfikacji. Z kolei we włoskiej F3 również dwukrotnie tryumfuje, lecz starcza mu to tylko na piąte miejsce.
2011 Decyduje się kontynuować starty w Formule Abarth, lecz tym razem angażuje się w kontynentalną oraz włoską edycję tej serii. W europejskim czempionacie zajmuje pierwsze miejsce w klasyfikacji z dorobkiem pięciu zwycięstw w czternastu wyścigach, natomiast we włoskiej Formule Abarth jest wicemistrzem ze stratą trzynastu punktów do pierwszego Patricka Niederhausera.
2008-2010 W 2008 roku rozpoczyna przygodę z wyścigami od kartingu. Rywalizuje na arenie międzynarodowej w kategoriach KF2 oraz KF3, natomiast pod koniec sezonu 2010 przenosi się do wyścigów jednomiejscowych bolidów. Zasila stawkę nowoutworzonej Formuły Abarth, gdzie w sześciu zmaganiach gromadzi łącznie dwanaście punktów, które klasyfikują go na osiemnastej pozycji w tabeli.
Objaśnienia:P. - końcowa pozycja w klasyfikacji generalnej, Zwyc. - zwycięstwa, Pktwł. - punktował, P. pos. - pole positions, Naj. okr. - najszybsze okrążenia, Nie skl. - niesklasyfikowany, ZD - zdyskwalifikowany
Starty obejmują rozpoczęte wyścigi (w nawiasie podana jest suma zgłoszeń do grand prix)
Rezultaty wyścigów z ostatniego sezonu | Rezultaty wszystkich wyścigów Wszystkie pole positions | Wszystkie zwycięstwa | Wszystkie najszybsze okrążenia
•Rezultaty wyścigów z ostatniego sezonu
GP
Tor
Nr
Bolid
Op.
St.
Fi.
Dodatkowa informacja
Sezon 2018
Albert Park
35
Williams FW41
19
NS
hamulce
Sakhir
35
Williams FW41
18
15
Shanghai
35
Williams FW41
16
15
Baku
35
Williams FW41
11
NS
kolizja z Hulkenbergiem i Alonso
Catalunya
35
Williams FW41
19
14
Monte Carlo
35
Williams FW41
13
16
Gilles Villeneuve
35
Williams FW41
17
17
Paul Ricard
35
Williams FW41
18
15
Red Bull Ring
35
Williams FW41
16
13
Silverstone
35
Williams FW41
PL
14
Hockenheim
35
Williams FW41
12
NS
jednostka napędowa
Hungaroring
35
Williams FW41
19
16
Spa-Francorchamps
35
Williams FW41
15
12
Monza
35
Williams FW41
12
10
Marina Bay
35
Williams FW41
19
19
Soczi
35
Williams FW41
13
18
Suzuka
35
Williams FW41
17
16
Austin
35
Williams FW41
14
13
Mexico City
35
Williams FW41
19
13
Interlagos
35
Williams FW41
14
16
Yas Marina
35
Williams FW41
19
15
Objaśnienia:St. - start, Fi. - finisz, NS - niesklasyfikowany, NW - nie wystartował, N2 - nie wystartował ponownie, ZD - zdyskwalifikowany, PL - start z pit-lane, NZ - nie zakwalifikował się, NP - nie przedkwalifikował się, WY - wykluczony, naj. okr. - najszybsze okrążenie w wyścigu